Czy Rzeczypospolita jako kraj morski, dysponujący rozwijającym się potencjałem infrastrukturalnym w zakresie odbioru i magazynowania oraz dalszej dystrybucji surowca o znaczeniu strategicznym w postaci gazu ziemnego, potrzebuje własnej, narodowej floty zbiornikowców kriogenicznych?
Z pozoru sytuacja na Morzu Południowochińskim nie zmieniła się zbytnio w porównaniu do tej sprzed uchwalenia chińskiej ustawy o Coast Guard, która weszła w życie 1 lutego 2021 roku. Chiny nadal stosują działania na pograniczu prawa, aby nękać innych pretendentów do spornych obszarów na Morzu Południowochińskim.
Jak to możliwe, że Polska czerpiąca korzyści ekonomiczne z transportu morskiego, stawiająca na rozwój portów i energetyki wiatrowej na morzu, ignoruje bezprecedensowe braki w dziedzinie bezpieczeństwa morskiego Państwa? Czy rządzące elity są świadome zaniedbań w dziedzinie bezpieczeństwa państwa jakie wynikają z tego faktu?
Według dostępnych analiz, na przykład projektu polskiej polityki energetycznej do roku 2040, przez najbliższe dwie dekady Polska będzie odbiorcą dostaw gazu ziemnego oraz ropy naftowe, przy czym istotnymi elementami bezpieczeństwa energetycznego będzie dywersyfikacja dostaw.
Na polskim rynku funkcjonuje obecnie kilkadziesiąt wyspecjalizowanych firm uczestniczących w niemal wszystkich ogniwach łańcucha dostaw dla morskiej energetyki wiatrowej na świecie. Po uruchomieniu tego typu projektów w Polsce sektor ten może zapewnić 77 tys. miejsc pracy i 60 mld zł dodatkowego PKB.
