Według dostępnych analiz, na przykład projektu polskiej polityki energetycznej do roku 2040, przez najbliższe dwie dekady Polska będzie odbiorcą dostaw gazu ziemnego oraz ropy naftowe, przy czym istotnymi elementami bezpieczeństwa energetycznego będzie dywersyfikacja dostaw.
Jak to możliwe, że Polska czerpiąca korzyści ekonomiczne z transportu morskiego, stawiająca na rozwój portów i energetyki wiatrowej na morzu, ignoruje bezprecedensowe braki w dziedzinie bezpieczeństwa morskiego Państwa?
Na polskim rynku funkcjonuje obecnie kilkadziesiąt wyspecjalizowanych firm uczestniczących w niemal wszystkich ogniwach łańcucha dostaw dla morskiej energetyki wiatrowej na świecie. Po uruchomieniu tego typu projektów w Polsce sektor ten może zapewnić 77 tys. miejsc pracy i 60 mld zł dodatkowego PKB.
Incydenty z udziałem rosyjskiej marynarki wojennej i straży wybrzeża, do których doszło na morzach Czarnym i Azowskim w ubiegłym roku, a w szczególności listopadowe zajście w Cieśninie Kerczeńskiej, przypomniały władzom Ukrainy o ważnej roli, jaką w systemie bezpieczeństwa narodowego zajmują siły morskie, i zmusił je do podjęcia działań w celu odbudowy ich potencjału.
Svenska marinen, czyli marynarka wojenna Królestwa Szwecji, z uwagi na stosunkowo znaczny potencjał państwa szwedzkiego, zalicza się do największych i najsilniej uzbrojonych sił morskich obecnych na Morzu Bałtyckim.
Finlandia, pomimo stosunkowo niewielkich (choć rosnących) wydatków w sferze obronności (3,5 mld euro w 2018 roku) posiada siły morskie, których niejedno państwo o zbliżonym potencjale mogłoby pozazdrościć. Co więcej, realizowany obecnie za kwotę 1,2 mld euro strategiczny projekt pn. „Squadron 2020” w sposób znaczący zwiększy możliwości fińskiej floty.
