Incydenty z udziałem rosyjskiej marynarki wojennej i straży wybrzeża, do których doszło na morzach Czarnym i Azowskim w ubiegłym roku, a w szczególności listopadowe zajście w Cieśninie Kerczeńskiej, przypomniały władzom Ukrainy o ważnej roli, jaką w systemie bezpieczeństwa narodowego zajmują siły morskie, i zmusił je do podjęcia działań w celu odbudowy ich potencjału.
Svenska marinen, czyli marynarka wojenna Królestwa Szwecji, z uwagi na stosunkowo znaczny potencjał państwa szwedzkiego, zalicza się do największych i najsilniej uzbrojonych sił morskich obecnych na Morzu Bałtyckim.
Finlandia, pomimo stosunkowo niewielkich (choć rosnących) wydatków w sferze obronności (3,5 mld euro w 2018 roku) posiada siły morskie, których niejedno państwo o zbliżonym potencjale mogłoby pozazdrościć. Co więcej, realizowany obecnie za kwotę 1,2 mld euro strategiczny projekt pn. „Squadron 2020” w sposób znaczący zwiększy możliwości fińskiej floty.
Seria awantur i wzajemnych uszczypliwości dyplomatycznych pomiędzy Francją i Włochami, których kulminacją była wymiana obelg między przywódcami obu państw, rzuca cień na współpracę między państwami w przemyśle morskim. Istnieje poważne ryzyko, że trwający od pewnego czasu proces połączenia francuskiego koncernu Naval Group oraz włoskiego holdingu Fincantieri w jeden podmiot może zostać zahamowany lub nawet wstrzymany.
Rosyjskie siły morskie stanowią jeden z głównych straszaków przywoływanych w kontekście konieczności modernizacji Marynarki Wojennej RP. Tamtejsze media i fora internetowe publikują co rusz informacje o nowych okrętach zarówno przyjmowanych do służby, jak i „mających niebawem” ją rozpocząć. Sprawdźmy, jak faktycznie wygląda transformacja Wojenno-Morskowo Fłota na przykładzie 2018 roku.
