Newsletter Subscribe
Enter your email address below and subscribe to our newsletter
PARTNERZY PORTALU
PARTNERZY PORTALU
Navantia COEX Naval Systems – wzmocnienie fundamentów morskiej innowacji
W ubiegłym tygodniu w San Fernando koło Kadyksu otwarto nowe centrum Navantia COEX Naval Systems – ośrodek, który ma przyspieszyć cyfryzację projektowania okrętów, integrację systemów walki i rozwój europejskiej autonomii w dziedzinie obronności.
W artykule
Inwestycja w europejską samodzielność przemysłową
13 października to data, która zapisze się w historii Navantii i hiszpańskiego przemysłu okrętowego: w ceremonii otwarcia udział wzięła wicepremier i minister finansów Królestwa Hiszpanii, Maríi Jesús Montero, która podkreśliła znaczenie inwestycji dla bezpieczeństwa narodowego i europejskiego. Nowa siedziba Navantia COEX Naval Systems to jedno z sześciu centrów doskonałości w sieci innowacyjnej państwowego koncernu stoczniowego Navantia.
Nowe centrum to nakłady rzędu 21 mln euro które mieści się w obiekcie o powierzchni 6,5 tys. m². Zlokalizowane przy Navantia San Fernando – ściśle związanej z Marynarką Wojenną Hiszpanii (Armada Española) – pełni kluczową rolę w realizacji najważniejszych programów modernizacyjnych, w tym fregat typu F-110 oraz okrętów podwodnych typu S-80.
🔗 Czytaj więcej: Navantia i PGZ wzmacniają współpracę w programie ORKA
COEX Naval Systems skupia zespoły inżynierów, programistów, partnerów i klientów – z Marynarką Wojenną Hiszpanii (Armada Española) na czele – aby przyspieszać transfer wiedzy i wdrażanie rozwiązań bezpośrednio do systemów operacyjnych okrętów. Infrastruktura nowego centrum obejmuje m.in. Lądowe Stanowiska Testowe (LBTS) oraz laboratoria obsługujące kluczowe przedsięwzięcia: Zintegrowany System Walki (CMS) fregat F-110, koncepcję „Combat Cloud”, bezzałogowe systemy nawodne (USV) i bezzałogowe statki powietrzne (UAV), a także rozwiązania oparte na sztucznej inteligencji i cyberbezpieczeństwie. Ośrodek uczestniczy również w projektach europejskich, w tym E-NACSOS, NEREUS oraz European Patrol Corvette (EPC), wzmacniając pozycję Navantii w europejskim przemyśle obronnym.
COEX Naval Systems jest częścią Navantia COEX Network – spójnej sieci sześciu ośrodków działających w kluczowych lokalizacjach koncernu. Poszczególne centra specjalizują się w systemach okrętowych, projektowaniu okrętów przyszłości, cyfrowych bliźniakach, produkcji cyfrowej i zielonych technologiach stoczniowych oraz w usługach wsparcia eksploatacji (after-sales), w tym MRO. W ramach sieci działa ponad 250 specjalistów oraz 75 partnerów zewnętrznych – od uczelni technicznych po firmy high-tech. Cel jest jasny: skrócenie cyklu badań i rozwoju, szybka walidacja rozwiązań w warunkach zbliżonych do operacyjnych oraz sprawny transfer know-how na okręty wojenne.
Kierunek: Stocznia 5.0
Utworzenie COEX Naval Systems wpisuje się w plan przekształceń Navantii zakładający cyfryzację i modernizację wszystkich głównych zakładów. Do kluczowych inwestycji należą Digital Block Factory w Ferrol (cyfrowa stocznia bloków) oraz nowoczesne linie produkcyjne paneli i sekcji kadłubowych w Zatoce Kadyksu (TUAP i Flat Panel Line), które przyspieszają prefabrykację i podnoszą powtarzalność jakości.
🔗 Czytaj też: Navantia zwodowała fregatę F 111 dla Armada Española
Ta układanka składa się na koncepcję Stocznia 5.0 (Shipyard 5.0) – krótsze cykle wytwórcze, niższe koszty i wyższa konkurencyjność w segmencie okrętów wojennych. Projekt spina priorytety europejskiej polityki przemysłowej: cyfryzację, zieloną transformację oraz europejską niezależność przemysłowo-obronną.
Autor: Mariusz Dasiewicz
Powiązane wpisy
-
Co oznacza wejście USS Gerald R. Ford na wody Karaibskie?
11 listopada grupa uderzeniowa z lotniskowcem USS Gerald R. Ford (CVN-78) weszła w rejon odpowiedzialności USSOUTHCOM na Karaibach. Oficjalnie to wsparcie działań przeciw przemytowi narkotyków, w praktyce czytelny sygnał dla Caracas w czasie narastającego napięcia na linii USA–Wenezuela. To pierwsza tak duża demonstracja siły US Navy w tym rejonie od wielu lat i wyraźne ostrzeżenie, że Waszyngton nie zamierza oddać kontroli nad swoim południowym przedpolem.
W artykule
To największe od lat wzmocnienie obecności US Navy w Karaibach – ruch czytelny jako presja na Caracas, równolegle z operacjami antynarkotykowymi. Połączenie tych dwóch wątków ma prosty przekaz: Waszyngton kontroluje południowe przedpole i jest gotów szybko eskalować, jeśli Maduro podniesie stawkę.
Potęga na morzu – czym jest lotniskowiec USS Gerald R. Ford
Na wody karaibskie wszedł nie tylko lotniskowiec, ale cały pływający zespół uderzeniowy. USS Gerald R. Ford to pierwsza jednostka nowej generacji amerykańskich lotniskowców o napędzie jądrowym. Posiada pełne skrzydło lotnicze, kompleksową obronę przeciwlotniczą oraz rozbudowane systemy rozpoznania. Wraz z towarzyszącymi mu niszczycielami i okrętami wsparcia tworzy samowystarczalny organizm, zdolny prowadzić działania przez wiele tygodni bez zawijania do portu.
🔗 Czytaj więcej: Lotniskowiec USS Gerald R. Ford na wodach Morza Północnego
Kiedy taki zespół pojawia się w danym akwenie, zmienia się dynamika całego regionu. Znikają z radarów małe jednostki o wątpliwym statusie, a statki handlowe zaczynają ściślej trzymać się korytarzy morskich. Dla marynarzy z państw regionu to jasny sygnał: ktoś teraz przejął kontrolę nad tymi wodami.
Oficjalna narracja USA – walka z przemytem i przestępczością
Pentagon w swoich komunikatach podkreśla, że obecność lotniskowca ma wspierać działania przeciwko organizacjom przestępczym w rejonie Karaibów. To obszar, przez który od dekad biegną morskie szlaki przemytu narkotyków i broni.
Lotniskowiec typu Ford nie ściga motorówek z kontrabandą. Jego zadanie to rozpoznanie, stała obecność w powietrzu i wsparcie tych, którzy pilnują porządku z bliska. Sam fakt pojawienia się w tym rejonie mówi więcej niż oficjalne komunikaty: Waszyngton przypomina, że południowe przedpole ma pod kontrolą. Gdy na horyzoncie widać USS Gerald R. Ford, nikt w regionie nie ma wątpliwości, kto rozdaje karty na morzu. To również czytelny sygnał dla Caracas – napięcie nie słabnie, a obecność amerykańskiego lotniskowca wyraźnie zwiększa presję na wenezuelski reżim.
Siła ognia, która nie potrzebuje reklamy
Grupa uderzeniowa z lotniskowcem USS Gerald R. Ford na czele to nie demonstracja, lecz pełnowartościowa formacja bojowa. Na pokładzie amerykańskiego lotniskowca stacjonuje ponad siedemdziesiąt maszyn – od myśliwców F/A-18 Super Hornet, przez samoloty wczesnego ostrzegania E-2D Hawkeye, aż po śmigłowce wielozadaniowe MH-60R. To one tworzą pierwszą linię rozpoznania i rażenia, pozwalając Amerykanom działać setki kilometrów od własnych wybrzeży. Sam lotniskowiec dysponuje również własnymi środkami obrony – wyrzutniami pocisków rakietowych krótkiego zasięgu i systemami artyleryjskimi do zwalczania celów nawodnych oraz nisko lecących pocisków manewrujących.
W skład zespołu wchodzą niszczyciele typu Arleigh Burke: USS Bainbridge (DDG-96), USS Mahan (DDG-72) oraz USS Winston S. Churchill (DDG-81), pełniący rolę okrętu dowodzenia obroną powietrzną. Każdy z nich ma system Aegis i wyrzutnie VLS, a także zdolność użycia pocisków manewrujących Tomahawk, zapewniając parasol OPL i silne możliwości uderzeniowe z morza.
Co może zrobić US Navy, jeśli dojdzie do eskalacji?
W razie konfliktu taki zespół jest w stanie przeprowadzić zmasowane uderzenie z morza w głąb terytorium przeciwnika. Zasięg operacyjny Tomahawków pozwala na rażenie celów oddalonych o ponad tysiąc kilometrów – a to oznacza, że nawet bez przekraczania granic wód terytorialnych Amerykanie mogliby sparaliżować kluczowe obiekty wojskowe i infrastrukturalne wenezuelskiego wybrzeża. Uderzenie poprzedziłoby rozpoznanie prowadzone przez samoloty pokładowe i drony zwiadowcze, wspierane przez śmigłowce ZOP tropiące okręty podwodne.
🔗 Czytaj też: USS Gerald R. Ford z wizytą we Włoszech
W praktyce oznacza to, że cała grupa działa jak jeden, samowystarczalny organizm: lotnictwo przejmuje kontrolę nad przestrzenią powietrzną, krążowniki i niszczyciele tworzą tarczę obronną, a okręty zaopatrzeniowe dostarczają paliwo i amunicję. W ciągu kilku godzin taka formacja jest zdolna prowadzić równoczesne operacje w powietrzu, na morzu i przeciwko celom lądowym. Dlatego wejście USS Gerald R. Ford na wody Karaibów nie można traktować jako rutynowej rotacji floty. To demonstracja siły i gotowości, która – nawet bez wystrzału – działa jak uderzenie precyzyjnie wymierzone w polityczne centrum Caracas.
Co warto obserwować
W nadchodzących tygodniach okaże się, czy obecność lotniskowca USS Gerald R. Ford i jego eskorty na Karaibach to jedynie presja polityczna, czy zapowiedź działań o szerszym wymiarze. Dla Pentagonu to test skuteczności globalnej projekcji siły. Dla Wenezueli – moment prawdy, jak daleko może się posunąć w konfrontacji z USA. Dlatego, mimo deklaracji US Navy o „polowaniu na przemytników”, niewielu wierzy, że to jedyny cel. Skala i timing wskazują, że kluczowy jest sygnał strategiczny pod adresem Caracas. A dla obserwatorów z naszej części świata to przypomnienie, że w polityce morskiej nie ma pustych gestów. Każdy ruch floty wojennej to komunikat – czasem głośniejszy niż jakiekolwiek oświadczenie dyplomatyczne.
