Partnerzy portalu
Partnerzy portalu
Zawody przyszłości – praca inspektorów NDT i statków przy morskich farmach wiatrowych
Dziś przybliżymy trzy kluczowe role związane z pracą przy morskich farmach wiatrowych: inspektor turbin wiatrowych, inspektor statku oraz inspektor NDT. Te stanowiska pełnią istotne role w utrzymaniu jakości i bezpieczeństwa na morskich farmach wiatrowych i ich prawidłowego funkcjonowania.
W artykule
Inspektor Turbin Wiatrowych: Mistrz jakości w energetyce wiatrowej
Praca w energetyce wiatrowej może być nie tylko fascynująca, ale także niesamowicie satysfakcjonująca. Inspektor Turbin Wiatrowych to wysoko wykwalifikowany specjalista pełniący kluczową rolę w utrzymaniu standardów jakości w budowaniu i utrzymaniu turbin wiatrowych.
W tym zawodzie pracownik musi posiadać bogatą wiedzę techniczną wiedzę specjalistyczną związaną z konkretnymi modelami turbin oraz znać zasady ich funkcjonowania. Kluczowe w jego pracy są umiejętności czytania dokumentacji technicznej, które są fundamentem do przeprowadzania inspekcji. Na tym stanowisku ważna jest również umiejętność rozwiązywania problemów zarówno indywidualnie jak i zespołowo.
Praca inspektorów turbin wiatrowych polegająca na przeprowadzaniu inspekcji jest niezbędna na różnych etapach cyklu życia projektu. Ich celem jest zapewnienie niezawodności, bezpieczeństwa i wydajności. Inspekcje przeprowadzane są w każdym punkcie łańcucha dostaw, aby zweryfikować jakość komponentów, a także przed końcem gwarancji, aby upewnić się, że wszelkie zapisy gwarancyjne i zobowiązania umowne producenta zostaną spełnione.
Główne elementy sprawdzane podczas inspekcji to m.in.: przekładnie, łożyska, wały główne i układy podziałowe (badane za pomocą endoskopii), układ napędowy oraz łopaty (badane z ziemi, wieży lub dronów), a także generator (poprzez test izolacji). Poza tymi elementami przeprowadzane są także dodatkowe przeglądy, takie jak analizy olejów i smarów.
Inspektor turbin wiatrowych odgrywa kluczową rolę nie tylko w kontroli jakości, ale również przy ustaleniu przyczyn uszkodzenia. Dzięki swojej wiedzy i doświadczeniu, jest w stanie przeprowadzić analizę źródłową (RCA), której celem jest ustalenie powodów awarii. Kluczowe znaczenie ma ocena wszechobecności przyczyn w całym projekcie wiatrowym i jasne zdefiniowanie środków łagodzących skutki.
Rola inspektora turbin wiatrowych to wskazanie obszarów, które nie spełniają standardów, specyfikacji, wymagań kontraktowych czy instrukcji instalacji, oraz przypisanie dla nich działań naprawczych. W przypadku problemów technicznych, inspektor jest w bezpośrednim kontakcie z kierownictwem i działem projektowym, uczestniczy w ich rozwiązaniu oraz wdrożeniu.
Praca w charakterze inspektora turbin wiatrowych to stanowisko dla osób ceniących sobie pracę pełną wyzwań, ale jednocześnie dla osób z wysoką precyzją i detaliczną dokładnością.
Inspektor statku – Nieoceniony gwarant standardów jakościowych i bezpieczeństwa w sektorze offshore i offshore wind
Inspektor statku specjalizuje się w przeprowadzaniu inspekcji jednostek pływających zgodnie z przyjętymi standardami i wytycznymi międzynarodowymi np. Międzynarodowego Stowarzyszenia Kontraktorów Morskich (ang. IMCA -International Marine Contractors Association). Inspekcje te przeprowadzane są zarówno w przemyśle wydobywczym (ang. Offshore Oil & Gas), jak również w morskiej energetyce wiatrowej (ang. Offshore wind), która to gałąź już od kilku lat dynamicznie rozwija się także w Polsce.
Zakres kompetencji Inspektora Statku jest bardzo szeroki. Od wiedzy o budowie statków i jego systemach, poprzez specjalistyczną wiedzę na temat międzynarodowych wymagań i standardów klasyfikacyjnych, po praktyczne doświadczenie inspektorów zdobyte podczas ich pracy na jednostkach pływających różnego typu i w różnych sektorach przemysłu.
Do najważniejszych obowiązków inspektora należą: sprawdzenie urządzeń i systemów statkowych pod kątem zgodności z wymaganiami, sprawdzenie dokumentacji statku, sprawdzenie kompetencji załogi. Inspekcja statku kończy się przygotowaniem raportem, w którym zawarte są komentarze inspektora i ewentualne uwagi dla armatora statku.
Aby zostać inspektorem statku, konieczne jest przede wszystkim odpowiednie doświadczenie w branży morskiej (np. absolwent szkoły morskiej), ukończenie branżowych szkoleń i zdobycie odpowiednich certyfikatów i akredytacji.
Inspekcje jednostek pływających realizowane są według przyjętych standardów np. formatu eCMID (ang. Common Marine Inspection Document) dla inspekcji IMCA.
Podstawowym celem tych inspekcji jest sprawdzenie czy dana jednostka pływająca spełnia wymagania dotyczące bezpieczeństwa, ochrony środowiska i bezpieczeństwa personelu na nim pracującym. Inspekcja statku powinna być odpowiednio zaplanowana i przeprowadzona we współpracy z właścicielem statku.
Inspekcję statku według standardów IMCA przeprowadzić może jedynie akredytowany inspektor (ang. AVI – Accredited Vessel Inspector).
Rola inspektorów statków jest niezbędna w branży offshore i offshore wind. Ich wiedza, doświadczenie i kompetencje pozwalają na rzetelną ocenę, czy dana jednostka pływająca jest zdolna do pracy i czy spełnia międzynarodowe wymagania co do jej eksploatacji i bezpieczeństwa pracy.
To interesująca alternatywa przede wszystkim dla doświadczonych kapitanów i oficerów pokładowych, aczkolwiek oficerowie z działów mechanicznego i elektrycznego także odnajdują się w tej roli.
Inspektor NDT na Morskich Farmach Wiatrowych
Inspektor badań nieniszczących NDT to kolejny zawód w branży morskiej energetyki wiatrowej. Jego zadaniem jest przeprowadzanie specjalistycznych kontroli jakości komponentów, elementów konstrukcyjnych turbin wiatrowych, które mają kluczowe znaczenie dla bezpieczeństwa i niezawodności konstrukcji wiatraków morskich. Wiedza i umiejętności inspektora NDT są nieodzowne podczas oceny jakości spawów oraz wyrobów hutniczych wykorzystywanych w morskich farmach wiatrowych, takich jak odkuwki, odlewy i profile.
Badania nieniszczące (NDT) prowadzone przez inspektora przeprowadzane są na różnych etapach produkcji i eksploatacji turbin wiatrowych:
- Na etapie produkcji: Aby upewnić się, że komponenty, takie jak spawy, odkuwki, odlewy i profile, spełniają wymagane standardy jakości i bezpieczeństwa.
- Na etapie montażu: Kontrole wykonane są w celu oceny jakości montażu turbin, w tym jakości spawów i łączeń.
- Na etapie eksploatacji: Inspekcje są regularnie przeprowadzane w celu monitorowania stanu turbin i wykrywania potencjalnych problemów.
Częstotliwość i specyfika tych kontroli mogą zależeć od konkretnych wymagań projektu i standardów przemysłowych.
Wykonywane przez inspektora NDT badania nieniszczące mają na celu wykrywanie potencjalnych defektów, takich jak pęknięcia, korozja czy erozja, które mogą wpływać na wytrzymałość i funkcjonalność konstrukcji wiatraków morskich. Dzięki zastosowaniu różnorodnych metod i technik badawczych, inspektor NDT identyfikuje i ocenia te defekty, co pozwala na podjęcie odpowiednich działań naprawczych i zapobiegawczych.
Inspektor NDT pracujący przy morskich farmach wiatrowych musi posiadać specjalistyczną wiedzę z zakresu badań nieniszczących, a także być certyfikowany zgodnie z międzynarodowymi standardami. Wieloletnie doświadczenie i praktyka zawodowa są niezbędne do osiągnięcia wysokiego poziomu kompetencji. Inspektor NDT musi również doskonale znać przepisy i normy dotyczące bezpieczeństwa wiatraków morskich oraz znać specyfikę pracy w tym unikalnym środowisku.
Badania nieniszczące, znane także jako NDT (Non-Destructive Testing), to metody kontroli materiałów lub konstrukcji, które nie uszkadzają badanego elementu. Dzięki temu możliwe jest wykrywanie ewentualnych wad czy uszkodzeń bez naruszania integralności badanego obiektu. Metody NDT obejmują m.in. badania ultradźwiękowe, radiograficzne, magnetyczno-proszkowe czy termograficzne. Są one szczególnie cenione w branżach, gdzie bezpieczeństwo i niezawodność są kluczowe, jak np. energetyka wiatrowa na lądzie i morzu.
Autor: Mariusz Dasiewicz
Powiązane wpisy
Przyszłe fregaty obrony powietrznej w nowej roli Szwecji w NATO
Członkostwo Szwecji w NATO wymusiło głęboką korektę roli i struktury jej marynarki wojennej. Planowane fregaty obrony powietrznej nie będą jedynie programem modernizacyjnym, lecz będą odzwierciedlać to, co Szwecja realnie wniesie do systemu bezpieczeństwa Sojuszu Północnoatlantyckiego.
W artykule
Od zaprzeczania dostępu do kontroli morza
Przez dekady, jako państwo formalnie niezaangażowane w sojusze wojskowe, Szwecja koncentrowała się na działaniach z zakresu zaprzeczania dostępu na Morzu Bałtyckim. Okręty nawodne i podwodne miały uniemożliwić przeciwnikowi swobodne operowanie na ich wodach, jednocześnie kupując czas na rozwinięcie sił lądowych.
Sytuacja zmieniła się zasadniczo po formalnym przystąpieniu Szwecji do NATO w marcu 2024 roku. Od tego momentu marynarka wojenna stała się integralnym elementem natowskiej struktury morskiej w regionie bałtyckim oraz na północnym Atlantyku. Oznacza to przejście od krótkotrwałych, intensywnych działań do długotrwałej kontroli morza, obejmującej ochronę szlaków komunikacyjnych oraz wsparcie operacji sojuszniczych.
Potrzeba większych okrętów nawodnych
Nowe zadania wymagają innych środków. Kluczową rolę odgrywać będą okręty nawodne o większej wyporności, przystosowane do długotrwałego przebywania w morzu. Jednostki te umożliwią utrzymanie stałej obecności operacyjnej na Bałtyku oraz poza tradycyjnymi rejonami działania szwedzkiej floty.
W tym kontekście plan pozyskania czterech fregat obrony powietrznej nabiera znaczenia strategicznego. Jednostki te mają zapewnić Szwecji zdolność do długotrwałego działania w zespołach okrętowych NATO, w tym w formatach stałej gotowości, takich jak Standing NATO Maritime Group 1. W perspektywie średnioterminowej nie wyklucza się także obejmowania przez Szwedów funkcji dowódczych w takich zespołach.
Obrona powietrzna jako kluczowa zdolność
Jednym z kluczowych obszarów, w których NATO od lat identyfikuje istotne braki zdolnościowe, pozostaje morska obrona powietrzna. Szwedzka marynarka wojenna dysponuje rozbudowanymi systemami lądowymi, jednak przystąpienie do Sojuszu doprowadziło do uruchomienia programu LULEÅ, którego celem jest przeniesienie tych zdolności na komponent morski. Planowane fregaty obrony powietrznej mają stać się elementem zintegrowanej obrony powietrznej i przeciwrakietowej NATO, wzmacniając ochronę sił własnych Szwecji oraz infrastruktury sojuszniczej na Bałtyku.
Na obecnym etapie program LULEÅ znajduje się w fazie wyboru państwa oraz partnera przemysłowego, który podejmie się budowy czterech fregat dla Svenska marinen zgodnie z wymaganiami strony szwedzkiej. Dopiero po rozstrzygnięciu tego kierunku możliwe będzie doprecyzowanie ostatecznej konfiguracji technicznej przyszłych jednostek.
NATO na Bałtyku. Operacje morskie i systemy bezzałogowe
Aktualne operacje NATO na Bałtyku pokazują, że zagrożenia nie mają już charakteru incydentalnego. Uruchomiona w 2025 roku inicjatywa „Baltic Sentry” przekształciła się w stały element systemu podwyższonej czujności, obejmując ochronę morskiej infrastruktury krytycznej oraz reagowanie na zagrożenia ze strony bezzałogowych statków powietrznych.
W takich warunkach kluczowe znaczenie zyskują zdolności rozpoznania, obserwacji i dozoru. Szwedzka marynarka rozwija je poprzez szerokie wykorzystanie systemów bezzałogowych działających pod wodą, na jej powierzchni oraz w powietrzu. Pozwalają one odciążyć załogowe okręty i utrzymać ciągłość działań przez dłuższy czas.
Uzupełnienie zdolności podwodnych i zaplecza logistycznego
Elementem wspierającym działania długotrwałe będą także nowe okręty podwodne typu A26 Blekinge, których wejście do służby planowane jest na kolejną dekadę. Zwiększona autonomiczność tych jednostek wpisuje się w koncepcję stałej obecności operacyjnej na Bałtyku.
Równolegle rozbudowywane jest zaplecze lądowe. Tworzenie batalionów wsparcia bojowego ma zapewnić siłom morskim zdolność prowadzenia operacji przez dłuższy czas bez utraty tempa działań.
Zmiana myślenia o roli w Sojuszu
Jak podkreślają przedstawiciele Svenska marinen, największa zmiana ma charakter koncepcyjny. Członkostwo w NATO oznacza nie tylko pozyskanie nowych okrętów i systemów uzbrojenia, lecz także inne postrzeganie własnej roli w systemie bezpieczeństwa zbiorowego. Przyszłe fregaty obrony powietrznej są w tym ujęciu symbolem tej transformacji – przejścia od obrony narodowej do aktywnego współtworzenia morskiej architektury bezpieczeństwa Sojuszu.
Szwecja, inwestując we fregaty obrony powietrznej oraz rozwój zdolności w tym zakresie, jasno pokazuje, że jej obecność w NATO nie ma charakteru wyłącznie politycznego, lecz przekłada się na realny wkład w budowę morskich zdolności obronnych Sojuszu w regionie Morza Bałtyckiego.
