Partnerzy portalu
Partnerzy portalu
Fregata typu Nilgiri wcielona do Marynarki Wojennej Indii
31 lipca w stoczni Garden Reach Shipbuilders & Engineers (GRSE) w Kolkacie odbyła się uroczystość przekazania Marynarce Wojennej Republiki Indii (Bhāratīya Nāu Senā) fregaty Himgiri (F 34) typu Nilgiri, projektu 17A. Jest to trzecia jednostka tego typu, która trafiła do służby, jednak pierwsza zbudowana w zakładach stoczniowych GRSE.
W artykule
Nazwę i numer burtowy nowa fregata odziedziczyła po wycofanej w 2005 roku jednostce typu Leander, która przez ponad trzy dekady służby zapisała się w historii indyjskiej floty. Poprzednia Himgiri zapisała się w historii Bhāratīya Nāu Senā nie tylko rekordową 157-dniowym autonomiczniścią bez zawinięcia do portu, ale także pierwszym w dziejach floty zestrzeleniem bezzałogowego celu rakietą GWS-20 Seacat.
Samowystarczalność pod banderą Indii – rola projektu 17A
Projekt 17A jest sztandarowym elementem realizowanej w Indiach koncepcji Aatmanirbharta – narodowego programu uniezależniania się od importu w dziedzinie strategicznych technologii wojskowych. W przypadku fregaty Himgiri oznacza to, że ponad trzy czwarte wszystkich jej systemów i podzespołów zostało zaprojektowanych i wyprodukowanych przez indyjskie przedsiębiorstwa. Od nowoczesnych sensorów i systemów walki elektronicznej, przez napęd, aż po elementy wyposażenia wnętrz – jest to świadectwo rosnących możliwości krajowego przemysłu okrętowego.
Czytaj więcej: Indie wskrzeszają program budowy niszczycieli min
Historia tej jednostki pokazuje również, jak ambitne projekty łączą determinację z realiami procesu budowy nowoczesnych okrętów. Stępkę położono 10 listopada 2018 roku, a dwa lata później – 14 grudnia 2020 roku – fregata uroczyście została zwodowana. Zgodnie z pierwotnymi założeniami miała trafić do Marynarki Wojennej Indii w 2023 roku. Ostatecznie przekazanie przesunięto, co w branży stoczniowej nie jest niczym nadzwyczajnym – przy projektach o takiej skali każdy etap wymaga precyzji i często napotyka na wyzwania techniczne, logistyczne lub wynikające z globalnych zakłóceń w dostawach. W efekcie, choć Himgiri pojawiła się w linii później niż planowano, jest dziś nie tylko nowoczesnym okrętem, lecz także symbolem konsekwentnego budowania niezależności przemysłowej Indii.
Wymiary, napęd i osiągi
Fregaty projektu 17A mają wyporność pełną 6670 ton, długość 149 m i szerokość 17,8 m. Zanurzenie wynosi 5,22 m (na dziobie – 9,9 m). Napęd w układzie CODOG tworzą dwie turbiny gazowe GE LM 2500 oraz dwa silniki wysokoprężne MAN 12V28/33D STC, każdy o mocy 6000 kW. Taki zestaw pozwala osiągnąć ponad 28 węzłów, przy czym zasięg wynosi 2500 mil morskich przy tej prędkości lub 5500 Mm przy ekonomicznej, mieszczącej się w przedziale 16–18 w. Załogę stanowi 150 marynarzy, w tym 35 oficerów.
Uzbrojenie fregaty Himgiri
Głównym systemem radiolokacyjnym fregaty jest trójwspółrzędny IAI EL/M-2248 MF-STAR z czterema antenami ścianowymi, wspierany przez radar Indra Lanza-N. Do zwalczania okrętów podwodnych zastosowano system hydrolokacyjny Humsa-NG opracowany przez Bharat Electronics Limited oraz wyposażenie ZOP obejmujące lekkie torpedy kal. 324 mm i wyrzutnie rakietowych bomb głębinowych RBU-6000.
Czytaj również: Indie wcieliły do służby ostatnią korwetę typu 28
System dowodzenia walką CMS-17A integruje uzbrojenie i sensory. W zakresie obrony powietrznej zastosowano izraelski system Barak-8ER z pociskami odpalanymi z czterech ośmiokomorowych wyrzutni pionowego startu. Kolejny moduł VLS przeznaczony jest dla pocisków manewrujących BrahMos, w tym wersji hipersonicznej, umożliwiających rażenie celów morskich i lądowych. System walki elektronicznej DRDO Shakti, wraz z wyrzutniami celów pozornych Kavach oraz systemem obrony przed torpedami Maareech, zapewnia ochronę przed zagrożeniami podwodnymi i powietrznymi. Uzbrojenie artyleryjskie obejmuje armatę Leonardo 76/62 SR oraz dwie armaty automatyczne AK-630M kal. 30 mm.
Szerszy kontekst modernizacji floty Bhāratīya Nāu Senā
Przekazanie fregaty Himgiri wpisuje się w konsekwentny program rozbudowy i unowocześniania Marynarki Wojennej Indii. Zaledwie miesiąc wcześniej w rosyjskim Królewcu odbyła się ceremonia wcielenia do służby fregaty rakietowej INS Tamal typu Talwar, ostatniej jednostki tej klasy zamówionej w Rosji. O tym wydarzeniu pisali na naszym portalu (tekst w linku). Oba wydarzenia pokazują, że New Delhi realizuje strategię łączenia krajowej produkcji – w ramach programu Aatmanirbharta – z pozyskiwaniem jednostek od sprawdzonych partnerów zagranicznych. To połączenie pozwala utrzymać równowagę między rozwijaniem własnych zdolności stoczniowych a szybkim uzupełnianiem floty o nowoczesne okręty.
Autor: Mariusz Dasiewicz
Powiązane wpisy
Na Oksywiu program Miecznik idzie jak „Burza”
W PGZ Stoczni Wojennej odbyła się dziś uroczystość położenia stępki pod drugą fregatę programu Miecznik – przyszłą ORP Burzę. Zakończenie etapu montażu stępki bazowej oznacza formalne rozpoczęcie budowy całego kadłuba okrętu.
W artykule
W ceremonii uczestniczyli m.in. sekretarz stanu w Ministerstwie Obrony Narodowej Paweł Bejda, podsekretarz stanu w Ministerstwie Aktywów Państwowych Konrad Gołota oraz przedstawiciele Inspektoratu Uzbrojenia, Dowództwa Marynarki Wojennej RP i partnerów programu. Tradycyjne wspawanie okolicznościowego medalu w konstrukcję stępki symbolicznie otworzyło zasadniczą fazę budowy kadłuba drugiej fregaty.
Program Miecznik jako sprawdzian możliwości polskiego przemysłu okrętowego
Położenie stępki pod Burzę potwierdza, że PGZ Stocznia Wojenna konsekwentnie i zgodnie z harmonogramem realizuje kolejne etapy programu Miecznik. Pierwsza fregata – Wicher – znajduje się już w zaawansowanej fazie montażu kadłuba, natomiast rozpoczęcie budowy drugiej jednostki pokazuje, że stocznia jest gotowa do równoległej realizacji zadań o najwyższym stopniu złożoności.
Marcin Ryngwelski, prezes zarządu PGZ Stocznia Wojenna
Fot. PGZ Stocznia Wojenna Program Miecznik jest największym wyzwaniem w historii współczesnego polskiego przemysłu okrętowego oraz potwierdzeniem zdolności krajowych zakładów stoczniowych do realizacji przedsięwzięć o strategicznym znaczeniu dla bezpieczeństwa naszego państwa. Każdy kolejny etap jego realizacji przybliża moment przekazania Marynarce Wojennej RP nowoczesnych wielozadaniowych fregat.
Miecznik – trzy nowe fregaty dla polskiej floty
Program Miecznik obejmuje budowę trzech fregat wielozadaniowych: Wicher, Burza i Huragan. Jednostki te w perspektywie najbliższych lat przejmą zadania realizowane obecnie przez fregaty ORP Gen. K. Pułaski oraz ORP Gen. T. Kościuszko, zapewniając Marynarce Wojennej RP nowoczesne platformy zdolne do prowadzenia działań w środowisku wielodomenowym.
Fot. PGZ Stocznia Wojenna Po zakończeniu uroczystości zaproszeni goście odwiedzili Halę Kadłubową PGZ Stoczni Wojennej, gdzie prowadzone są intensywne prace przy budowie pierwszej fregaty programu Miecznik – przyszłego ORP Wichra.
Fot. PGZ Stocznia Wojenna Podstawowe parametry fregat Miecznik
Wielozadaniowe fregaty Miecznik to jednostki, które po zakończeniu budowy osiągną długość całkowitą około 138 metrów oraz maksymalną szerokość sięgającą 20 metrów. Wyporność maksymalna, liczona wraz z pełnym wyposażeniem i poszyciem, wyniesie około 7 tysięcy ton. Okręty zaprojektowano z myślą o prowadzeniu długotrwałych działań na morzu – ich autonomiczność szacowana jest na około 8 tysięcy mil morskich, przy prędkości maksymalnej dochodzącej do 28 węzłów.
Napęd dla przyszłych Mieczników zapewnią cztery wysokoprężne silniki tłokowe pracujące w układzie CODAD, co gwarantuje właściwą manewrowość oraz efektywność eksploatacyjną jednostek. Stała załoga fregaty liczyć będzie około 120 marynarzy, z możliwością przyjęcia dodatkowo blisko 60 osób personelu, w zależności od charakteru realizowanych zadań.
Źródło: PGZ Stocznia Wojenna
