Partnerzy portalu
Partnerzy portalu
Grecka marynarka wojenna wcieliła kuter rakietowy typu Roussen 
Grecka marynarka wojenna (Πολεμικό Ναυτικό) przyjęła do służby siódmy, ostatni kuter rakietowy typu Rousen HS Ypoploiarchos Vlahakos (P-79).
W artykule
Grecka Marynarka Wojenna wciela ostatni kuter rakietowy typu Roussen do służby
Wydarzenie miało miejsce w bazie Amfiali w dniu 29 września 2022 roku w obecności premiera Grecji, ministra obrony, przewodniczącego Parlamentu, wiceministra obrony i wiceministra spraw morskich i polityki wyspiarskiej. Ponadto w ceremonii uczestniczyli: Szef Sztabu Generalnego Greckiej Obrony Narodowej, Szef Sztabu Generalnego Armii Greckiej, Szef Sztabu Generalnego Greckiej Marynarki Wojennej, Zastępca Szefa Sztabu Generalnego Greckich Sił Powietrznych, Dowódca Floty Greckiej, członkowie Parlamentu oraz inni znamienici goście.
Nowy okręt został nazwany na cześć porucznika Panagiotisa Vlahakosa, który stracił życie 31 stycznia 1996 roku podczas kryzysu w Imia, gdy śmigłowiec AB 212 (PN 21) rozbił się w morzu.
Problemy finansowe i opóźnienia w budowie kutrów typu Roussen
Poważne problemy finansowe stoczni i państwa greckiego spowodowały ogromne opóźnienie pomiędzy budową pierwszych czterech okrętów typu Roussen a trzema ostatnimi jednostkami. Właściwie czas budowy okrętów zaczął się wydłużać od czwartej łodzi w klasie i dalej.
Czytaj więcej o perłowym jubileuszu ORP Orkan
Pierwsza jednostka tego typu została zwodowana w 2002 roku i oddana do użytku w 2005 roku, czwarta została zwodowana w 2005 roku i oddana do użytku w 2010 roku, piąta została zwodowana w 2006 roku i oddana do użytku w 2015 roku (gdy miała być dostarczona do 2010 roku), a szósta, mimo że została zamówiona w 2008 roku (i miała być dostarczona do 2012 roku), została zwodowana w 2015 roku i dołączyła do floty w 2021 roku.
Mimo tak długiego czasu budowy serii, sensory i uzbrojenie HS Ypoploiarchos Vlahakos jest dość zbliżone do starszych Roussen’ów. Podobnie jak Karathanasis (P78), nowy kuter wyposażony jest w system Thales Vigile 100 R-ESM oraz nowej generacji Thales STIR 1.2 EO Mk2 FCR, w miejsce DR 3000 i STING FCR (poprzedniej generacji), w które wyposażonych było pięć pierwszych okrętów tej serii.
Ponadto dwa ostatnie okręty będą mogły od początku okresu eksploatacji wykorzystywać rakiety przeciwokrętowe Exocet MM40 Block 3C oraz RAM Block 2. Ostatnia para okrętów przewozi na śródokręciu nowy RHIB typu VIKING Norsafe METIS 600. W związku z postępem technologicznym wprowadzono również pewne ulepszenia w oprogramowaniu różnych systemów i elektronice.
Obecnie Hellenic Navy rozważa program modernizacji starszych jednostek tego typu, aby podnieść je do tego samego poziomu technologicznego, co dwa ostatnie, nowocześniejsze okręty. Kutry rakietowe typu Roussen są oparte na rozciągniętym wariancie udanego projektu Vita, używanego przez marynarki Kataru i Omanu, a ich przeciągnięta w czasie budowa sprawiła, że grecka flota jest jedną z ostatnich wprowadzających tej klasy jednostki do służby.
Ich długość wynosi 62 metry, szerokość 9,5 metra, zanurzenie 2,8 metra, a wyporność pełna 668 ton. Mogą osiągnąć prędkość maksymalną ponad 35 węzłów i zasięg 2250nm przy prędkości 18 węzłów. Ich załoga składa się z 45 marynarzy.
Okręty są dość mocno uzbrojone jak na swoje rozmiary: armata OTO 76 Super Rapid 76mm, 8x pociski przeciwokrętowe Exocet MM40 Block 2/3/3c, wyrzutnia rakiet RAM, 2 armaty OTO Breda 30mm oraz 2 karabiny maszynowe MG3. Jednostki wyposażono w systemy z początku XXI wieku (radar obserwacyjny MW08 3D, czujnik EO MIRADOR, radar SCOUT MkII LPI oraz system zarządzania walką TACTICOS.
Autor: TDW
Powiązane wpisy
Na Oksywiu program Miecznik idzie jak „Burza”
W PGZ Stoczni Wojennej odbyła się dziś uroczystość położenia stępki pod drugą fregatę programu Miecznik – przyszłą ORP Burzę. Zakończenie etapu montażu stępki bazowej oznacza formalne rozpoczęcie budowy całego kadłuba okrętu.
W artykule
W ceremonii uczestniczyli m.in. sekretarz stanu w Ministerstwie Obrony Narodowej Paweł Bejda, podsekretarz stanu w Ministerstwie Aktywów Państwowych Konrad Gołota oraz przedstawiciele Inspektoratu Uzbrojenia, Dowództwa Marynarki Wojennej RP i partnerów programu. Tradycyjne wspawanie okolicznościowego medalu w konstrukcję stępki symbolicznie otworzyło zasadniczą fazę budowy kadłuba drugiej fregaty.
Program Miecznik jako sprawdzian możliwości polskiego przemysłu okrętowego
Położenie stępki pod Burzę potwierdza, że PGZ Stocznia Wojenna konsekwentnie i zgodnie z harmonogramem realizuje kolejne etapy programu Miecznik. Pierwsza fregata – Wicher – znajduje się już w zaawansowanej fazie montażu kadłuba, natomiast rozpoczęcie budowy drugiej jednostki pokazuje, że stocznia jest gotowa do równoległej realizacji zadań o najwyższym stopniu złożoności.
Marcin Ryngwelski, prezes zarządu PGZ Stocznia Wojenna
Fot. PGZ Stocznia Wojenna Program Miecznik jest największym wyzwaniem w historii współczesnego polskiego przemysłu okrętowego oraz potwierdzeniem zdolności krajowych zakładów stoczniowych do realizacji przedsięwzięć o strategicznym znaczeniu dla bezpieczeństwa naszego państwa. Każdy kolejny etap jego realizacji przybliża moment przekazania Marynarce Wojennej RP nowoczesnych wielozadaniowych fregat.
Miecznik – trzy nowe fregaty dla polskiej floty
Program Miecznik obejmuje budowę trzech fregat wielozadaniowych: Wicher, Burza i Huragan. Jednostki te w perspektywie najbliższych lat przejmą zadania realizowane obecnie przez fregaty ORP Gen. K. Pułaski oraz ORP Gen. T. Kościuszko, zapewniając Marynarce Wojennej RP nowoczesne platformy zdolne do prowadzenia działań w środowisku wielodomenowym.
Fot. PGZ Stocznia Wojenna Po zakończeniu uroczystości zaproszeni goście odwiedzili Halę Kadłubową PGZ Stoczni Wojennej, gdzie prowadzone są intensywne prace przy budowie pierwszej fregaty programu Miecznik – przyszłego ORP Wichra.
Fot. PGZ Stocznia Wojenna Podstawowe parametry fregat Miecznik
Wielozadaniowe fregaty Miecznik to jednostki, które po zakończeniu budowy osiągną długość całkowitą około 138 metrów oraz maksymalną szerokość sięgającą 20 metrów. Wyporność maksymalna, liczona wraz z pełnym wyposażeniem i poszyciem, wyniesie około 7 tysięcy ton. Okręty zaprojektowano z myślą o prowadzeniu długotrwałych działań na morzu – ich autonomiczność szacowana jest na około 8 tysięcy mil morskich, przy prędkości maksymalnej dochodzącej do 28 węzłów.
Napęd dla przyszłych Mieczników zapewnią cztery wysokoprężne silniki tłokowe pracujące w układzie CODAD, co gwarantuje właściwą manewrowość oraz efektywność eksploatacyjną jednostek. Stała załoga fregaty liczyć będzie około 120 marynarzy, z możliwością przyjęcia dodatkowo blisko 60 osób personelu, w zależności od charakteru realizowanych zadań.
Źródło: PGZ Stocznia Wojenna
