Newsletter Subscribe
Enter your email address below and subscribe to our newsletter
Partnerzy portalu
Partnerzy portalu
Kolejny etap rozwoju sił przeciwminowych Marynarki Wojennej 
Autor:Mariusz Dasiewicz
15 marca MON ogłosił zamiar zakupu kolejnych trzech niszczycieli min typu Kormoran II. Tym samym spełniają się założenia programu modernizacji Marynarki Wojennej w jednym z jego obszarów.
O budowie w polskim konsorcjum stoczniowym (PGZ Stocznia Wojenna/Remontowa Shipbuilding/Ośrodek Badawczo-Rozwojowy Centrum Techniki Morskiej) niszczycieli min napisano już wystarczająco dużo, aby powtarzać te same treści. Podobnie jak i o samych okrętach projektu 258 które są nową jakością nie tylko w polskim okrętownictwie i Marynarce Wojennej a również w siłach przeciwminowych NATO.
Nigdy w Polsce nie budowano bowiem tak dużej jednostki wojennej ze stali amagnetycznej. Nigdy też (a właściwie na pewno po II wojnie światowej) polska flota nie dysponowała okrętem najnowocześniejszym w swej klasie w świecie. Polski wybór technologii okrętów zbudowanych z amagnetycznej stali, pozwolił nam na dołączenie do elitarnego klubu użytkowników takich jednostek, a mianowicie do flot Niemiec (10 okrętów typu 332 Frankenthal – wcielonych w latach 1993-98), Turcji (6 okrętów typu A będących wariantem typu 332 – wcielonych w latach 2005-9) oraz ZEA i Indonezji (również używających okrętów rodziny 332, ZEA dwóch przejętych od Niemiec a Indonezja 2 budowanych w Niemczech na podstawie typu 332). Dokonany wybór, mający zwolenników i przeciwników, jest już poza dyskusją, niemniej jednak doprowadził do sytuacji, w której Polska dysponuje obecnie najnowocześniejszym rozwiązaniem w tej kategorii.
Przeprowadzony proces budowy i dopuszczenia do służby jednostki prototypowej ORP Kormoran, spowodował wzrost kosztów programu, jednak pozwolił też na dopracowanie koncepcji nowatorskiego okrętu i zamówienie dwóch seryjnych jednostek (ORP Albatros i ORP Mewa), różniących się wyraźnie od prototypu. Osiągnięte stadium budowy seryjnej, czego potwierdzeniem jest fakt, że obie wymienione jednostki znajdują się obecnie w fazie prób stoczniowych i morskich, pozwala właśnie dziś na „skonsumowanie” osiągniętego sukcesu zbrojeniowego.
W obecnej sytuacji, gdy budowę Ratownika ostatecznie odłożono (być może, w co Autor mocno wierzy do czasu określenia kształtu i harmonogramu pozyskania – w znacznej mierze definiujących architekturę Ratownika – okrętów podwodnych), a realizacja budowy Mieczników nie wkroczyła jeszcze w fazę przemysłową, zlecenie budowy trzech bardzo potrzebnych niszczycieli min jest krokiem jak najbardziej racjonalnym.
Zamówienie drugiej serii Kormoranów, pozwoli konsorcjum na utrzymanie wysoko wykwalifikowanej kadry, da kolejny impuls do rozwoju polskich komponentów wyposażenia okrętów takich jak SCOT czy AM-35, zwiększy wiarygodność producentów okrętów na rynkach międzynarodowych i na koniec pozwoli na doprowadzenie tego segmentu zdolności MW do stanu pożądanego w Planie Modernizacji Technicznej.
Nowe Kormorany wsparte zmodernizowanymi trałowcami typu 207 w standardzie przybrzeżnego/pomocniczego niszczyciela min i tradycyjnymi trałowcami typu 207, pozwolą na osiągniecie pożądanego zestawu jednostek wsparcia bojowego w tej kategorii.
Wypada mieć tylko nadzieję, że te nowoczesne siły przeciwminowe będą miały okazje nie tylko do oczyszczania polskich wód z pozostałości po wojnach światowych, ale również do efektywnego wsparcia przyszłościowych okrętów bojowych głównych klas.
Autor: Tomasz Witkiewicz
Powiązane wpisy
-
Podwójna uroczystość brazylijskich okrętów podwodnych typu Scorpène
26 listopada brazylijska Marinha do Brasil osiągnęła kolejny etap długofalowej przebudowy swoich zdolności podwodnych. Uroczystość w Itaguaí tego dnia połączyła dwa wydarzenia: wodowanie czwartego okrętu podwodnego z rodziny Scorpène – S43 Almirante Karam – oraz wcielenie do służby S42 Tonelero.
W artykule
Almirante Karam jest pierwszym okrętem całkowicie zbudowanym w Brazylii. Jednostka stanowi rozwinięcie rodziny Scorpène i wyróżnia się kadłubem dłuższym o około pięć metrów względem wariantu bazowego. Jej budowa potwierdza, że brazylijski przemysł potrafi samodzielnie prowadzić produkcję zaawansowanych okrętów podwodnych, od formowania blach, przez skomplikowane prace spawalnicze, po integrację systemów pokładowych.
PROSUB – fundament niezależności przemysłowej
Ale aby takie prace można było wykonywać w tych zakładach stoczniowych, niezbędnym było stworzenie pełnego zaplecza technicznego oraz kompetencyjnego. Tu właśnie pojawia się PROSUB – brazylijski program budowy sił podwodnych, rozwijany od 2008 roku we współpracy z francuskim koncernem stoczniowym Naval Group. To przedsięwzięcie ukształtowało całą infrastrukturę niezbędną do projektowania, budowy i obsługi nowoczesnych okrętów podwodnych.
W jego ramach powstała stocznia, baza dla jednostek podwodnych oraz zakład produkcyjny, który wraz z programem szkoleniowym stworzył dla Brazylii kompletny łańcuch kompetencji technologicznych. Ponad 250 specjalistów przeszło szkolenia we Francji, obejmujące spawalnictwo, obróbkę kadłubów, instalacje rurociągów oraz elektrykę okrętową. Dziś ICN w Itaguaí dysponuje zapleczem pozwalającym na samodzielne prowadzenie produkcji, integracji oraz prób systemowych, co czyni ten ośrodek jednym z najważniejszych punktów rozwoju przemysłu okrętowego w regionie.
Rozbudowana infrastruktura w stanie Rio de Janeiro pełni funkcję centrum kompetencyjnego brazylijskiej marynarki. Jednocześnie stanowi zaplecze dla kluczowego projektu strategicznego – budowy pierwszego w historii Brazylii okrętu podwodnego o napędzie jądrowym, SN-10 Álvaro Alberto.
Po raz pierwszy w Brazylii przeprowadzono dwie uroczystości związane z programem PROSUB jednego dnia, co dobrze pokazuje skalę przedsięwzięcia i tempo prac w Itaguaí.
Priorytet: pierwszy atomowy okręt Brazylii
Prace nad SN-10 postępują wolniej, niż pierwotnie zakładano. Jednostka ma zostać zwodowana w 2034 roku – dekadę później niż planowano. Opóźnienia wynikają przede wszystkim z presji budżetowej i ograniczeń systemowych, które towarzyszą budowie infrastruktury do obsługi napędu jądrowego i docelowego opanowania cyklu paliwowego.
Niezależnie od wyzwań projekt SN-10 pozostaje dla Brasílii kluczowy. Okręt ma stać się filarem odstraszania strategicznego, wzmacniając autonomię państwa w obszarze bezpieczeństwa morskiego oraz kontroli akwenów o znaczeniu gospodarczym.
Riachuelo – charakterystyka brazylijskich Scorpène
Okręty typu Riachuelo stanowią rozwinięcie konstrukcji Scorpène i zostały zaprojektowane jako nowoczesne jednostki zdolne do długotrwałego działania w wodach o rozbudowanej linii brzegowej. Dysponują załogą liczącą łącznie 42 marynarzy, wypornością podwodną 2000 ton, długością około 72 metrów i operacyjnym zanurzeniem do 300 metrów. Autonomiczność 70 dni pozwala na patrolowanie rozległej ZEE Brazylii oraz osłonę infrastruktury naftowej.
Uzbrojenie okrętów obejmuje ciężkie torpedy F21 oraz pociski przeciwokrętowe Exocet SM39 Block 2 Mod 2. Na wyposażeniu znajdują się sonary Thales TSM 2233 Eledone oraz flankowe TSM 2253, połączone w systemie S-Cube. Zapas uzbrojenia wynosi 18 sztuk. Naval Group dostarczyła zintegrowany system walki SUBTICS oraz wyrzutnie środków zakłócających torped Canto. Okręt wyposażono w peryskop ataku Safran Series 20 i komplet sonarów Thales tworzących system S-Cube, dzięki czemu jednostka zachowuje pełną świadomość sytuacyjną podczas działań podwodnych.
Nowe okręty podwodne w systemie bezpieczeństwa morskiego Brazylii
Wodowanie Almirante Karam pozwala tym samym na rozpoczęcie prób portowych, później morskich, co w połączeniu z wejściem do służby S42 Tonelero wzmacnia potencjał brazylijskiej floty w sposób wymierny. Modernizacja sił podwodnych wpisuje się też w szerszą transformację Marinha do Brasil, która konsekwentnie odbudowuje swoje zdolności morskie.
PROSUB zapewnia przewagę nie tylko w wymiarze taktycznym, lecz także przemysłowym. Brazylia przechodzi od roli odbiorcy technologii do państwa zdolnego do samodzielnej budowy i utrzymania okrętów podwodnych w całym cyklu życia.
