Newsletter Subscribe
Enter your email address below and subscribe to our newsletter

Niemiecka fregata Hessen zakończyła swoją misję na Morzu Czerwonym i opuściła te wody bez bezpośredniego zastępstwa, jak ogłosiła Bundeswehra w ostatnią niedzielę. Niemcy planują wznowienie swojego zaangażowania poprzez wysłanie kolejnej fregaty obrony powietrznej dopiero w sierpniu b.r.
W obliczu niedawnego wycofania fregaty Hessen, ciężar zapewnienia bezpieczeństwa dla statków handlowych przechodzących przez wody Morza Czerwonego, w ramach unijnej misji morskiej Operacja Aspides, przeszedł na okręty wojenne Grecji, Francji, i Włoch. Dodatkowo, oczekiwane wzmocnienia w postaci duńskiej fregaty Ivar Huitfeldt oraz belgijskiej Louise-Marie napotkały na przeszkody związane z awariami ich systemów uzbrojenia.
Kontradmirał Vasilios Gryparis, dowódca Aspides, w rozmowie z Euronews podkreślił potrzebę zwiększenia liczby okrętów w operacji, aby skutecznie ochronić handel morski przez strategiczne cieśniny. Obecna liczba okrętów jest niewystarczająca do zapewnienia bezpieczeństwa wszystkim przepływającym statkom handlowym.
Czytaj więcej o Włochach które wysyłały fregatę FREMM na Morze Czerwone
W przeciwieństwie do europejskiej inicjatywy, amerykańska operacja Prosperity Guardian utrzymuje silną pozycję w regionie, dysponując licznymi niszczycielami Aegis gotowymi do działania oraz lotniskowcową grupą uderzeniową znajdujących się na wodach Zatoki Omańskiej. US Navy skutecznie przeciwdziała zagrożeniom z Jemenu, regularnie eliminując wrogie ostrzały rakietowe i ataki dronów przed ich realizacją.
Rebelianci Huti, którzy regularnie przeprowadzali ataki w poprzednich miesiącach, w ostatnim czasie zmniejszyli swoją aktywność. Ostatnią interwencję systemu obrony powietrznej marynarki wojennej USA, mającą na celu neutralizację wrogiego ostrzału rakietowego i ataków dronów, odnotowano 16 kwietnia na Morzu Czerwonym, co może świadczyć o tymczasowym spadku napięć w regionie.
Sytuacja na Morzu Czerwonym pozostaje jednak dynamiczna i wymaga ciągłej międzynarodowej współpracy i gotowości do działania. Zarówno Operacja Aspides, jak i Prosperity Guardian odgrywają kluczowe role w zapewnieniu stabilności i bezpieczeństwa w tym niebezpiecznym i strategicznie ważnym regionie świata.
Źródło: Euronews


Po ośmiu miesiącach aktywności na trzech oceanach brytyjska grupa lotniskowcowa z HMS Prince of Wales powróciła 30 listopada do Portsmouth. Tym wejściem Royal Navy zamknęła operację Highmast — największe rozmieszczenie sił morskich w bieżącym roku.
W artykule
Rankiem, w końcówce listopada, okręty brytyjskiej grupy lotniskowcowej zaczęły wchodzić do Portsmouth. Lotniskowiec HMS Prince of Wales prowadził szyk powrotny, zamykając tym samym globalną kampanię, w ramach której zespół pokonał ponad 40 tys. mil morskich — dystans odpowiadający półtorakrotnemu okrążeniu Ziemi.
Powitanie miało wymiar uroczysty, zgodny z tradycją Royal Navy: jednostki portowe wykonały salut wodny, zaś załogi eskort i pomocniczych okrętów stanęły wzdłuż burt. Po wielu miesiącach nieobecności marynarze i lotnicy wrócili do rodzin, kończąc etap najbardziej kompleksowej operacji tej części floty od kilku lat.
Operacja Highmast rozpoczęła się wiosną, kiedy z Portsmouth i Bergen wyszły pierwsze okręty tworzące grupę zadaniową. Jej głównym celem było potwierdzenie zdolności Royal Navy do prowadzenia wielodomenowych działań dalekomorskich oraz utrzymania spójnej współpracy z sojuszniczymi okrętami.
W trakcie misji grupa operowała kolejno na Morzu Śródziemnym, w obszarze Kanału Sueskiego, na Oceanie Indyjskim oraz w zachodniej części Indo-Pacyfiku. W tym czasie przeprowadzono szereg ćwiczeń, w tym z marynarkami Włoch, Japonii, Australii, Kanady i Norwegii.
Dowódca zespołu, komandor James Blackmore, określił operację jako „najszerszy sprawdzian brytyjskiej projekcji siły od lat”, podkreślając jednocześnie wzrost interoperacyjności i zdolności bojowej grupy.
Trzon Carrier Strike Group stanowił lotniskowiec HMS Prince of Wales, na którego pokładzie operowało skrzydło lotnicze złożone z samolotów F-35B oraz śmigłowców ZOP i maszyn rozpoznawczych. Uzupełnienie stanowiły niszczyciel rakietowy HMS Dauntless, fregata HMS Richmond, norweska fregata HNoMS Roald Amundsen oraz jednostki wsparcia — tankowiec RFA Tideforce i logistyczny HNoMS Maud.
W kulminacyjnej fazie misji, podczas ćwiczeń na Indo-Pacyfiku, siły zespołu liczyły ponad 4 tysiące żołnierzy i marynarzy.
Zakończona kampania miała znaczenie wykraczające poza tradycyjny pokaz bandery. HMS Prince of Wales po serii wcześniejszych problemów technicznych przeszedł pełny cykl eksploatacyjny, obejmujący przeloty, intensywne działania lotnicze oraz współpracę w warunkach, które sprawdzają możliwości układu napędowego, systemów pokładowych oraz modułów sterowania lotami.
Misja była więc testem nie tylko dla całego zespołu, ale i samego lotniskowca, który tym etapem potwierdził pełną gotowość do globalnych operacji. Dla Royal Navy oznacza to domknięcie okresu niepewności oraz wejście w etap stabilnej eksploatacji obu brytyjskich superlotniskowców.
Operacja Highmast udowodniła, że Wielka Brytania pozostaje zdolna do nieprzerwanej obecności na głównych morskich szlakach komunikacyjnych, szczególnie w regionie Indo-Pacyfiku. W sytuacji rosnącej aktywności floty chińskiej i agresywnych działań rosyjskich — zarówno w Arktyce, jak i na Morzu Śródziemnym — wartościowa obecność sojuszniczych komponentów nabiera szczególnego znaczenia.
Zakończenie operacji pokazuje także, jak duże znaczenie ma utrzymanie ciągłości działań Royal Navy. Powrót HMS Prince of Wales nie kończy brytyjskiej aktywności na Indo-Pacyfiku — stanowi raczej zamknięcie pierwszej z serii zaplanowanych rotacji, które w ciągu kolejnych lat mają stać się fundamentem obecności brytyjskiej bandery na kluczowych szlakach morskich.
Ośmiomiesięczna misja Highmast zapisze się jako jedno z najważniejszych przedsięwzięć brytyjskiej floty ostatnich lat. Zespół przeszedł pełne spektrum działań — od ćwiczeń sojuszniczych po operacje realizowane w rozległych akwenach zachodniej części Indo-Pacyfiku.
Powrót grupy lotniskowcowej, z HMS Prince of Wales na czele, stanowi potwierdzenie, że brytyjski system lotniskowcowy jest w stanie prowadzić globalne operacje w sposób ciągły, niezawodny i zgodny z wymaganiami współczesnej architektury bezpieczeństwa.