Newsletter Subscribe
Enter your email address below and subscribe to our newsletter
Wpływ Programu Miecznik na rozwój przemysłu stoczniowego i zbrojeniowego, a także na ekonomię i rynek pracy na Pomorzu [ANALIZA]
Program Miecznik, strategiczna inicjatywa modernizacyjna polskiej Marynarki Wojennej, nie tylko przekształca siły obronne kraju, ale także ma wielowymiarowy wpływ na przemysł stoczniowy i zbrojeniowy, ekonomię oraz rynek pracy na Pomorzu – sercu polskiego przemysłu stoczniowego i zbrojeniowego. Ta ważna inicjatywa niesie za sobą ogromne korzyści, od rozwoju technologicznego, poprzez tworzenie nowych miejsc pracy, aż po poprawę balansu handlowego regionu i kraju.
Program Miecznik jest częścią większej inicjatywy rządu polskiego, mającej na celu modernizację sił zbrojnych. Skupia się on na stworzeniu nowoczesnej fregaty, zdolnej do realizacji różnorodnych zadań, począwszy od obrony przeciwlotniczej i przeciwrakietowej, po zwalczanie celów morskich i lądowych.
„Miecznik” jest nie tylko kluczowym projektem dla polskiej Marynarki Wojennej, ale również ważnym krokiem w rozwoju polskiego przemysłu stoczniowego i zbrojeniowego. Realizacja tego przedsięwzięcia poza budową zaawansowanego technologicznie okrętu umożliwia także rozwoju technologii oraz zdolności produkcyjnych, które mogą być wykorzystane w innych projektach, zarówno cywilnych, jak i wojskowych.
Program ma również znaczący wpływ na ekonomię i rynek pracy, szczególnie na Pomorzu, gdzie znajdują się główne polskie stocznie. „Miecznik” przyczyni się do powstania nowych miejsc pracy, rozwoju infrastruktury, a także wzrostu popytu na wysoko wykwalifikowanych specjalistów, co przyczyni się do rozwoju regionu.
W poniższej analizie szczegółowo omówimy wpływ Programu Miecznik na przemysł stoczniowy i zbrojeniowy, a także na ekonomię i rynek pracy na Pomorzu.
Projekt ma swoje korzenie w planach modernizacyjnych polskiej Marynarki Wojennej, które rozpoczęły się w 2014 roku. W związku ze starzejącą się flotą i dynamicznie zmieniającym się otoczeniem bezpieczeństwa, Polska podjęła decyzję o wprowadzeniu nowoczesnych jednostek, które będą w stanie skutecznie sprostać współczesnym wyzwaniom.
Czytaj więcej: https://portalstoczniowy.pl/pgz-stocznia-wojenna-zwiekszy-zdolnosci-produkcyjne-dzieki-nowej-inwestycji/
Zasadniczy kształt przedsięwzięcia uzyskano po 2022 roku, kiedy zdecydowano o budowie serii nowych fregat dla polskiej Marynarki Wojennej. Od tego czasu program stał się jednym z kluczowych elementów polskiego planu modernizacji sił zbrojnych. W czerwcu 2023 roku, w obecności Wicepremiera Jacka Sasina, odbyło się symboliczne wmurowanie kamienia węgielnego w PGZ Stoczni Wojennej, co oznaczało oficjalne rozpoczęcie budowy trzech nowoczesnych fregat. Prace nad budową hali kadłubowej i hali produkcyjnej ruszyły już w marcu 2023 roku, a ich zakończenie przewidziane jest na sierpień 2024 roku. Pierwsze palenie blach pod budowę fregat Miecznik ma nastąpić już w sierpniu tego roku.
Realizacja Programu Miecznik wiąże się z koniecznością rozwijania nowych technologii stoczniowych, niezbędnych do budowy nowoczesnych fregat wielozadaniowych. Dotyczy to zarówno technologii bezpośrednio związanych z budową kadłubów okrętów, jak i technologii montażu, testowania czy zaawansowanych systemów zarządzania i kontroli. Z tego względu Polska Grupa Zbrojeniowa podjęła współpracę z renomowanymi zagranicznymi partnerami, takimi jak Babcock International, Thales i MBDA. Kooperacja ta obejmuje dostarczanie kluczowych technologii i systemów, które umożliwią skuteczną obronę na morzu. W kontekście systemów okrętowych, PGZ Stocznia Wojenna kontynuuje również współpracę z kanadyjską firmą OSI Maritime Systems, dostarczającą zintegrowane mostki nawigacyjne.
Współpraca na tak szeroką skalę wymaga skoordynowanego działania wielu podmiotów – od stoczni, przez dostawców różnego rodzaju systemów i uzbrojenia, po instytucje naukowo-badawcze. Istotne jest również wyzwanie związane z terminowością i kosztami realizacji – budowa nowych okrętów musi być zakończona na czas i nie przekroczyć założonych kosztów. Pomimo licznych wyzwań, Program Miecznik postępuje zgodnie z harmonogramem, przyczyniając się do wzmocnienia polskiej marynarki wojennej, a co za tym idzie bezpieczeństwa naszego kraju od północy.
„Miecznik” jest nie tylko ważnym elementem strategii obronnej Polski, ale również kluczowym czynnikiem rozwoju polskiego przemysłu stoczniowego i zbrojeniowego. Stwarza bowiem zapotrzebowanie na rozwój kompetencji pracowników na różnych szczeblach – od inżynierów projektujących okręty, przez pracowników technicznych, po kadrę zarządzającą. Dlatego, choć przedsięwzięcie znajduje się dopiero na początkowym etapie realizacji, już teraz ma istotny wpływ na polski przemysł stoczniowy i zbrojeniowy. Jego znaczenie wynika przede wszystkim z wymagań, jakie stawia przed naszymi stoczniami i przedsiębiorstwami zbrojeniowymi, a także z możliwości, jakie otwiera.
Czytaj też: https://portalstoczniowy.pl/najnowsze-informacje-o-polskim-programie-budowy-fregat-miecznik/
Wpływ programu na polski przemysł zbrojeniowy jest równie istotny. Już na etapie projektowania okrętów związane są z nim prace nad rozwojem nowych systemów uzbrojenia, obrony przeciwrakietowej, kierowania ogniem, komunikacji i dowodzenia. Daje to szansę na stworzenie nowych produktów i technologii, które mogą znaleźć zastosowanie nie tylko w okrętach budowanych w ramach tego projektu, ale też w innych jednostkach polskiej armii, a nawet na rynkach zagranicznych.
Właśnie te ostatnie są szczególnie istotne. „Miecznik” otwiera przed polskim przemysłem stoczniowym i zbrojeniowym nowe możliwości ekspansji. Dzięki niemu polskie stocznie i przedsiębiorstwa zbrojeniowe zdobywają doświadczenie i kompetencje, które pozwalają im oferować swoje produkty i technologie na rynkach zagranicznych. To zatem nie tylko inwestycja w polską Marynarkę Wojenną, ale również w rozwój polskiego przemysłu i jego pozycję na świecie. To dopiero początek tej drogi, ale już teraz można dostrzec jej potencjał i znaczenie.
Pomorze, z jego bogatą tradycją stoczniową, stanie się centrum kluczowych działań. Realizacja niezbędnych inwestycji przyczyni się do przyszłego wzrostu PKB regionu, generując dodatkowy popyt w lokalnej gospodarce. Zwiększy to zapotrzebowanie na usługi i produkty od lokalnych firm, co przyczyni się do tworzenia nowych miejsc pracy.
Program Miecznik będzie także motorem rozwoju infrastruktury na Pomorzu. Inwestycje w nowoczesne technologie, badania i rozwój, a także rozbudowa i modernizacja istniejących stoczni przyczynią się do podniesienia standardu infrastruktury w całym regionie.
Ważnym elementem będzie stworzenie środowiska sprzyjającego innowacjom. W związku z wysokimi wymaganiami technicznymi projektu, polskie firmy będą zmuszone do poszukiwania nowych, innowacyjnych rozwiązań. W efekcie, region Pomorza stanie się silniejszy w zakresie zdolności do innowacji.
Czytaj również: https://portalstoczniowy.pl/program-miecznik-uroczystosc-wmurowania-kamienia-wegielnego/
Co więcej, poprawie ulegnie również bilans handlowy Pomorza, a także reszty Polski. Zdolności i technologie, które zostaną rozwinięte podczas realizacji projektu, mogą pozwolić polskim firmom na zwiększenie eksportu, zarówno w obszarze produktów wojskowych, jak i cywilnych.
Długoterminowe perspektywy wpływu Programu Miecznik na przemysł stoczniowy, zbrojeniowy, ekonomię oraz rynek pracy na Pomorzu wydają się być bardzo obiecujące. Co więcej, jest duże prawdopodobieństwo, że będą to zmiany trwałe, które zaznaczą się na stałe w krajobrazie gospodarczym regionu.
Podsumowując, Program Miecznik jest strategicznym przedsięwzięciem o wielowymiarowym wpływie na przemysł stoczniowy i zbrojeniowy, ekonomię oraz rynek pracy na Pomorzu. Poprzez swój zakres i charakter, przyczyni się do rozwoju technologicznego i zdobywania kompetencji przez przemysł stoczniowy i zbrojeniowy. To przekłada się na znaczący potencjał dla długoterminowej ekspansji tych sektorów, zarówno na rynku krajowym, jak i międzynarodowym.
W kontekście ekonomicznym, inwestycje związane z Programem Miecznik stymulują lokalną gospodarkę, przyczyniając się do wzrostu PKB i tworzenia nowych miejsc pracy. Przedsięwzięcie ma też potencjał do poprawy balansu handlowego Pomorza i Polski jako całości, poprzez promowanie eksportu technologii i produktów związanych z obronnością.
Wreszcie, „Miecznik” ma potencjał do przekształcenia gospodarki Pomorza, zwiększając jej konkurencyjność i odporność na przyszłe wyzwania. Właściwe zarządzanie i kontynuowanie inwestycji, może przyczynić się do trwałej transformacji gospodarczej regionu, czyniąc go centrum przemysłu stoczniowego i zbrojeniowego w skali kraju, a może i Europy.
Autor: Mariusz Dasiewicz
Powiązane wpisy
-
Costa de la Luz – słoneczne wybrzeże na końcówkę listopada
Gdy w polskich portach, zakładach stoczniowych oraz fabrykach po prawie trzech miesiącach jesiennej harówki większość zdążyła już zapomnieć, jak pachnie ciepłe powietrze nad morzem, tydzień nad andaluzyjskie „Wybrzeże Światła” Costa de la Luz staje się nie kaprysem, lecz sensowną inwestycją przed grudniowym maratonem.
W artykule
Costa de la Luz pod koniec listopada: południowe wybrzeże Hiszpanii, które wciąż pachnie latem
Costa de la Luz to kawałek Atlantyku, który uparcie udaje późne lato, kiedy u nas listopad dawno zaciągnął niebo szarą płachtą. Między Kadyksem a Huelvą ciągną się szerokie, jasne plaże, za plecami białe miasteczka, przed oczami horyzont aż po Portugalię. W dzień termometry pokazują w okolicach 19–21°C, woda ma mniej więcej tyle, ile Bałtyk w lipcu, a słońce potrafi świecić po kilka godzin dziennie, jakby nikt mu nie powiedział, że sezon już się skończył.
Tymczasem w naszym kraju od niemal trzech miesięcy trwa zupełnie inny świat. Suwnice chodzą od świtu, w dokach nie ma dnia bez spawania, a kolejne palenie blach czeka już w grafiku. Na terminalach zmiana goni zmianę, offshore chce wszystko „na wczoraj”, a marynarka trzyma swoje harmonogramy. Podobnie wygląda to na lądzie. W hutach piece idą pełną mocą, w zakładach produkcyjnych kolejne zlecenia wjeżdżają jedno za drugim, a na budowach trwa gonitwa przed zimą.
Po wakacjach zostały pojedyncze zdjęcia w telefonie i rachunek za lody w nadmorskim barze. Większość z nas dawno weszła w tryb: „roboty jest tyle, że nawet nie ma kiedy zatęsknić za plażą”.
Czytaj więcej: Październik nad morzem: 5 spokojnych miejsc na krótki wypad
A jednak gdzieś z tyłu głowy siedzi ta myśl, która wraca właśnie teraz. Dzień zrobił się tak krótki, że wychodzimy z domu po ciemku i wracamy o zmroku, jakby ktoś wyłączył światło na całą dobę.
W dodatku przyszły pierwsze przymrozki — przez ostatnie dwie noce temperatura w wielu miejscach naszego kraju spadała poniżej zera, trawa skrzypi pod butami, a w powietrzu czuć już zapowiedź zimy. Grudzień wisi w kalendarzu jak „ciężka, zimna” chmura.
I wtedy pojawia się ta myśl: może warto na chwilę wyskoczyć tam, gdzie pod koniec listopada Atlantyk wciąż pachnie ciepłym powietrzem.
Zamiast kolejnego weekendu spędzonego między pracą a obowiązkami – kilka dni na Costa de la Luz. Rano krótki spacer w cienkim t-shircie. W południe kawa pod palmą. Wieczorem kolacja przy szumie fal, a nie przy jednostajnym hałasie sprężarek czy wentylatorów.
To mały reset dla tych, którzy część lata i prawie całą jesień przepracowali na pełnych obrotach. Wychodzili z domu o ciemku, wracali po zmroku i nawet nie mieli kiedy naprawdę złapać oddechu.
Bo jeśli jest w roku moment, żeby przypomnieć sobie, jak wygląda ciepłe słońce odbijające się na wodzie, a nie na stalowej burcie – to właśnie teraz. Szukając w sieci miejsc, gdzie listopad wciąż pachnie latem, trafiłem na cztery miejsca na południowym wybrzeżu Hiszpanii – Costa de la Luz, którymi chcę się z Tobą podzielić i na które chcę Cię po prostu zaprosić. Zapraszam
Kadyks – „Kuba Europy” na końcu półwyspu
Pierwszym miejscem, które staje przed oczami, jest Kadyks. Na mapie wygląda jak okręt zacumowany na końcu lądu – kawałek miasta wysunięty w Atlantyk tak daleko, jak tylko się da. Stare miasto siedzi na wąskim półwyspie, z trzech stron otulonym wodą. Z jednej strony masz szeroką, miejską Playa de la Victoria, z drugiej zaś bardziej kameralną La Caletę – plażę, która w filmach potrafi udawać Hawanę.
Fot. @AGolfingExp/X To miasto jest jak stworzone dla ludzi, którzy całe życie kręcą się wokół portów. Idziesz promenadą, mijasz stocznię, wstępujesz na chwilę na targ rybny, gdzie lód chrzęści pod nożami sprzedawców, a zapach morza jest mocniejszy niż w jakimkolwiek porcie kontenerowym. Wieczorem siadasz w barze na tortillitas de camarones – cienkie, chrupiące placki z małymi krewetkami, coś między przekąską a rytuałem. Do tego kieliszek chłodnego wina, szum rozmów i gdzieś w tle Atlantyk, który przypomina, po co tu właściwie przyjechałeś.
Conil de la Frontera – biała miejscowość w Andaluzji, która żyje z morza
Drugim miejscem, które w tej opowieści pojawia się od razu po Kadyksie, jest Conil de la Frontera. Conil to klasyczne andaluzyjskie miasteczko: białe domy, wąskie uliczki i długi pas piasku, który zaczyna się właściwie tuż za ostatnią zabudową. Latem bywa tu tłoczno, ale poza sezonem zostaje to, czego najbardziej brakuje ludziom przyzwyczajonym do hałasu suwnic i młotów pneumatycznych: cisza, równy szum fal i zapach smażonej ryby unoszący się znad małych barów przy plaży.
Czytaj więcej: Październik w Gdańsku. Mekka przemysłu stoczniowego i jesiennego spokoju
Te miejscowi żyją z morza – w kartach dań króluje świeży tuńczyk, kalmary, dorady, wszystko proste, bez zadęcia, jakby wrzucone na patelnię prosto z porannego połowu. To dobre miejsce na swój własny rytm dnia: rano spacer albo kąpiel na pustej plaży, w południe ryba z widokiem na wodę, a po południu kilka akapitów napisanych przy otwartym oknie, kiedy Atlantyk zagląda do środka razem z wiatrem.
Tarifa – koniec Europy i stolica wiatru
Jeśli dwa pierwsze miejsca wydają Ci się zbyt spokojne, trzecim, które wpadło mi w oko podczas internetowych poszukiwań, jest Tarifa. Tam, gdzie Atlantyk spotyka się z Morzem Śródziemnym, leży miasteczko, które żyje z wiatru. Tu przyjeżdżają kitesurferzy i windsurferzy z całej Europy, bo statystyki są bezlitosne: wieje prawie zawsze. Szeroka plaża ciągnie się kilometrami, w tle rysują się góry, a po drugiej stronie cieśniny migocze w nocy światło Afryki.
To miejsce trochę bardziej dzikie, mniej „hotelowe”, bardziej na ludzi, którzy lubią żywioł, a nie równo przystrzyżone trawniki przy basenie. Idealne, jeśli naprawdę chcesz się odciąć od stoczniowej rutyny i przypomnieć sobie, jak wygląda morze w wersji nieobudowanej nabrzeżem: fala, piasek, wiatr, szum linek od latawców nad głową. Tu trudno udawać, że morze jest tylko „tłem do pracy” – ono gra pierwszą rolę.
El Puerto de Santa María i Puerto Sherry – port, ale w wersji wakacyjnej
A na koniec – wybór, który szczególnie przyciągnął moją uwagę podczas szukania tych miejsc: El Puerto de Santa María. Jeśli brakuje Ci portowej infrastruktury, ale marzysz o niej w wakacyjnej wersji, to bardzo dobry kierunek. Miasto ma kilka plaż ciągnących się wzdłuż zatoki, a do tego marinę Puerto Sherry – z jachtami, beach barami i knajpami przy samym nabrzeżu. To trochę inny świat niż surowe przemysłowe porty: te same maszty i liny, ale zamiast dźwigów – palmy, zamiast hałasu doków – rozmowy przy stolikach. Dla kogoś z branży to ciekawa perspektywa: zobaczyć, jak wygląda „miękkie” oblicze portu, zorientowanego na turystykę i rekreację, a nie tylko przeładunek.
Czytaj więcej: Spokojna, szeroka i nadmorska. Wioska Sianożęty, która nie udaje kurortu
El Puerto de Santa María to port, który po godzinach zdejmuje roboczy kombinezon i zakłada lnianą koszulę. Z jednej strony masz Puerto Sherry – marinę z jachtami, beach barami i knajpami przy samym nabrzeżu, gdzie zamiast stukotu dźwigów słychać rozmowy i szkło stukające o blat. Kilka kroków dalej stoi kamienny Castillo de San Marcos, twierdza pamiętająca czasy, gdy wino i przyprawy wyjeżdżały stąd żaglowcami w świat. Do tego bodegi sherry, w których między rzędami beczek czujesz, że handel morski ma tu dłuższą historię niż niejedna stocznia. Idealne miejsce na dzień, w którym chcesz mieć i morze, i port, ale w wersji zdecydowanie bardziej wakacyjnej niż przemysłowej.
To wszystko działa dlatego, że klimat naprawdę pozwala uciec od polskiego, pochmurnego listopada. W połowie miesiąca temperatury w dzień trzymają 18–22°C, nocą spadają do 10–14°C. Atlantyk ma około 18-19°C, zdarzają się dni, gdy dobija do 20°C – czyli tyle, ile Bałtyk potrafi mieć w lipcu.
I tu pojawia się pytanie, które warto sobie zadać: może zamiast kolejnego weekendu w ciemnym, listopadowym rytmie, lepiej spędzić kilka dni tam, gdzie po południu wciąż można usiąść nad wodą w koszuli z krótkim rękawkiem? Może Costa de la Luz to właśnie ten moment w roku, kiedy warto pozwolić sobie na krótkie odejście od codzienności – żeby wrócić z głową lżejszą, a spojrzeniem wychodzącym poza kalendarz.
Jeśli szukasz miejsca na cichy oddech tuż przed zimą, te cztery wybrzeżne miejscowości Andaluzji naprawdę są tego warte. Może w tym roku to Ty sprawdzisz, jak wygląda koniec listopada tam, gdzie słońce wciąż pamięta o lecie?
Autor: Mariusz Dasiewicz
