Partnerzy portalu
Partnerzy portalu
Wiatr, woda i ptaki – praca ornitologa przy morskich farmach wiatrowych
W ramach naszego cyklu artykułów na temat zawodów związanych z budową morskich farm wiatrowych, przybliżymy pracę ornitologa.
W artykule
Ornitolog przy budowie Morskich Farm Wiatrowych
Ornitolog jest jednym z niezbędnych ekspertów w procesie realizacji projektów morskich farm wiatrowych. To właśnie ornitolodzy są tymi, którzy dysponują niezbędną wiedzą i doświadczeniem pozwalającym na ocenę wpływu takich inwestycji na populacje ptaków i ich siedliska.
Etap planowania z ornitologiem
Etap planowania i projektowania farmy wiatrowej to czas, kiedy rozpoczyna się praca ornitologa. Musi on przeprowadzić niezbędne badania ornitologiczne, które umożliwią ocenę obecności, aktywności różnorodnych gatunków ptaków, jak również zidentyfikowanie potencjalnych zagrożeń dla nich, związanych z realizacją inwestycji, a także określenie sposobu minimalizacji tych zagrożeń.
Aby pracować jako ornitolog, musisz spełniać kilka kryteriów:
- Edukacja: Zazwyczaj wymagane jest wykształcenie wyższe na kierunkach związanych z biologią, ekologią, ochroną środowiska lub podobnych. Wielu ornitologów ma tytuł magistra, a często nawet doktora w dziedzinie ornitologii lub pokrewnych dziedzin.
- Doświadczenie: Doświadczenie w pracy terenowej z ptakami jest niezbędne. Może to obejmować praktyki, wolontariat czy staże, które umożliwiły obserwację, badanie i zrozumienie zachowań ptaków, ich siedlisk i migracji. Szczególnie istotne jest doświadczenie w wykonywaniu obserwacji na morzu lub z jednostek pływających, bowiem specyfika tej pracy istotnie różni się od obserwacji na lądowych.
- Umiejętności techniczne: Ornitolog zajmujący się monitorowaniem ptaków na obszarach morskich farm wiatrowych potrzebuje specjalistycznego wyposażenia do obserwacji. Obejmuje to między innymi radary do śledzenia ruchów ptaków na dużych odległościach, specjalistyczne kamery do dokładnych obserwacji oraz urządzenia do nagrywania dźwięków, radary ornitologiczne, a także techniki i ich specyfikę, bowiem wyniki i jakość obserwacji na morzu jest silnie od nich uzależniona. Z uwagi na pracę w środowisku morskim i trudności związane z obserwacją ptaków na morzu musi znać specyfikę jednostek pływających lub samolotów w przyszłości również dronów, aby odpowiednio zaplanować i wykonać badania. Choć nie zawsze sam zajmuje się analizą zgromadzonych danych, powinien potrafić dostarczyć je w odpowiedniej formie analitykowi, który przy pomocy specjalistycznego oprogramowania i z użyciem zaawansowanych modeli statystycznych przeprowadza obliczenia, które finalnie są intepretowane przez ornitologa co wymaga również od niego znajomości procedur analitycznych. Z uwagi na ciągły rozwój technologii w zakresie badań ptaków niezbędna będzie wiedza i umiejętność wykorzystania coraz to nowszych narzędzi i urządzeń pomagających zoptymalizować pracę. Współpraca pomiędzy ornitologiem, a analitykiem jest kluczowa dla uzyskania pełnego obrazu wpływu morskich farm wiatrowych na populacje ptaków.
- Umiejętności analityczne: Ornitolog musi być w stanie analizować i interpretować dane, które zgromadził co wymaga solidnej wiedzy z zakresu statystyki i badań naukowych.
- Kondycja fizyczna: Praca ornitologa na morskich farmach wiatrowych wymaga dobrej kondycji fizycznej oraz zdolności do pracy w zmiennych warunkach pogodowych. Zadania mogą obejmować długotrwałe pobyty na jednostkach badawczych na morzu, obserwacje w trudnych warunkach oraz przemieszczanie się między różnymi punktami obserwacyjnymi. Wysoka dyspozycyjność jest kluczowa, ponieważ warunki do badań są zmiennne i często trudno je zaplanować z dużym wyprzedzeniem. Ornitolog musi być gotowy do szybkiego wyjazdu i możliwości spędzenia kilku dni na morzu w celu przeprowadzenia badań.
- Znajomość gatunków ptaków: Kluczowa dla ornitologa jest kompleksowa wiedza o gatunkach ptaków występujących w rejonie planowanej inwestycji. Wiedza ta powinna obejmować nie tylko rozpoznawanie poszczególnych gatunków, ale także zrozumienie ich zachowań, zwyczajów pokarmowych, cyklów życiowych oraz migracji. Znajomość zagrożeń, które wpływają na różne gatunki, jest równie ważna. Dodatkowo, ornitolog powinien być przygotowany do współpracy z analitykami i innymi specjalistami, aby efektywnie przekazywać zebrane dane i wspólnie interpretować wyniki analiz.
- Współpraca zespołowa: W obliczu skomplikowanych analiz oraz złożoności oddziaływań w ekosystemie, ornitolog musi potrafić efektywnie współpracować z analitykami, specjalistami od modelowania komputerowego oraz kolegami ornitologami zaangażowanymi w projekt. Umiejętność komunikacji oraz współpracy w zespołach jest kluczowa.
- Certyfikaty i Licencje: w kontekście morskich farm wiatrowych: W zależności od regionu i specyfiki projektu związanego z morskimi farmami wiatrowymi, mogą być wymagane specjalne certyfikaty lub licencje. Na przykład, w niektórych miejscach może być potrzebna licencja na obrączkowanie ptaków lub na prowadzenie badań w strefach chronionych przybrzeżnych obszarów. W związku z częstą pracą na jednostkach pływających ornitolog powinien posiadać odpowiednie przeszkolenia umożliwiające pracę na takich jednostkach.
- Pasja i cierpliwość: w kontekście morskich farm wiatrowych: Przy realizacji projektów związanych z morskimi farmami wiatrowymi, ornitolodzy mają kluczowe zadanie monitorowania ptaków i ich aktywności w obszarach inwestycji. Dlatego pasja do nauki o ptakach oraz cierpliwość w trakcie długotrwałych, szczególnie w specyficznych warunkach morskich, jest nieoceniona.
- Znajomość języków obcych: W pracy naukowej bardzo często wymagana jest biegła znajomość języka angielskiego, który jest lingua franca świata nauki. Może być też przydatna znajomość innych języków, zwłaszcza jeśli planujesz prowadzić badania w różnych krajach.
Czytaj więcej: https://portalstoczniowy.pl/zawody-przyszlosci-praca-operatorow-przy-morskich-farmach-wiatrowych/
Specjalizacje w ornitologii
Należy podkreślić, że ornitologia to dziedzina o szerokim zakresie badań. W tym kontekście, niektórzy specjaliści mogą skupiać się na konkretnych gatunkach czy grupach ptaków, takich jak sowy czy ptaki siewkowe. Inni zaś dostosowują swoje badania do specyficznych potrzeb związanych z budową morskich farm wiatrowych.
Metodologia pracy ornitologa: od monitoringu do analizy
Zadania, które na co dzień wykonuje ornitolog, rozpoczynają się od przygotowania metodyki monitoringu. Chodzi o to, aby zebrane dane spełniały założone cele badawcze. W szczególności mają one tworzyć bazę danych, na podstawie której można przeprowadzać rzetelne analizy i obliczenia. Na pokładzie jednostki badawczej, ornitolodzy przeprowadzają obserwacje ptaków migrujących, korzystając z lornetek oraz specjalistycznego radaru ornitologicznego. Ten zaawansowany system pozwala na automatyczne rejestrowanie przemieszczeń ptaków, dzięki czemu ornitolodzy mogą w czasie rzeczywistym obserwować trasy i wysokości przelotów ptaków i analizować ich zachowania oraz trasy migracyjne.
Ornitolog jako kluczowy członek zespołu projektowego
Ornitolodzy mogą specjalizować się w określonych grupach ptaków lub obszarach ich występowania. Ich badania obejmują takie zagadnienia, jak klasyfikacja gatunków (taksonomia), anatomia, cykle życiowe i ich związki z ekologią, a także ochrona gatunków zagrożonych wymarciem. W kontekście morskich farm wiatrowych, kluczową rolą ornitologa jest nie tylko monitorowanie i analiza wpływu tych struktur na populacje ptaków, ale przede wszystkim określenie we współpracy z działami technicznymi efektywnych i precyzyjnych działań mitygujących, które należy wdrożyć po wnikliwej analizie uzyskanych wyników.
Czytaj też: https://portalstoczniowy.pl/zawody-przyszlosci-praca-inspektorow-przy-morskich-farmach-wiatrowych/
Działania mitygacyjne w kontekście ochrony ptaków
Ornitolog jest aktywnie zaangażowany na różnych etapach realizacji projektu morskiej farmy wiatrowej – od fazy planowania przedsięwzięcia, przez budowę, eksploatację, aż po etap likwidacji farmy. Polega to na prowadzeniu regularnych wizyt w określonych interwałach czasowych, np. średnio raz w miesiącu. Jego zadaniem jest monitorowanie sytuacji ptaków oraz identyfikowanie ewentualnych zagrożeń. Na podstawie swoich obserwacji może proponować działania mitygacyjne, takie jak: optymalizacja położenia turbin, ograniczenie ich pracy w kluczowych okresach dla ptaków czy zastosowanie technologii odstraszania ptaków (np. dźwiękowe sygnały czy specjalne oświetlenie). Wszystko po to, by minimalizować wpływ farmy na populacje ptaków.
Ornitologia w kontekście trwałości i ekologii morskich farm wiatrowych
Morskie farmy wiatrowe to projekt o wielowymiarowym charakterze. Już na etapie planowania i projektowania istotne jest uwzględnienie kwestii związanych z ekologią. Ornitolog, jako nieodzowny członek zespołu projektowego, dba o to, aby rozwój technologiczny szedł w parze z troską o środowisko naturalne, szczególnie populacje ptaków. Jego rola nie kończy się z zakończeniem budowy – kontynuuje monitorowanie, aby zapewnić minimalizację oddziaływania farmy na środowisko ptasie. W ten sposób ornitologia staje się zawodem przyszłości, łączącym innowacyjność inżynierii z odpowiedzialnością ekologiczną i przyczyniając się do zrównoważonego rozwoju energetyki wiatrowej na morzu.
Autor: Mariusz Dasiewicz
Powiązane wpisy
Korekta programu Constellation i zmiany w kierownictwie Fincantieri Marinette Marine
Amerykańska stocznia Fincantieri Marinette Marine powołała byłego sekretarza marynarki wojennej USA Kennetha J. Braithwaite’a na przewodniczącego rady dyrektorów. Decyzja zapadła w momencie głębokiej korekty programu fregat Constellation oraz zmiany kierunku działań US Navy w segmencie mniejszych nawodnych okrętów wojennych.
W artykule
Nowy przewodniczący rady dyrektorów
Zmiany personalne w kierownictwie stoczni otwierają nowy etap w jej funkcjonowaniu, zbieżny z próbą uporządkowania jednego z najbardziej problematycznych programów okrętowych ostatnich lat. Na czele rady dyrektorów Fincantieri Marinette Marine 19 grudnia stanął Kenneth J. Braithwaite, 77. sekretarz marynarki wojennej Stanów Zjednoczonych oraz były ambasador USA w Norwegii. Jego doświadczenie obejmuje zarówno służbę w lotnictwie marynarki wojennej USA, jak i wieloletnią karierę dyplomatyczną.
Nominacja ma wzmocnić zaplecze decyzyjne stoczni należącej do włoskiego koncernu Fincantieri, jednego z największych graczy europejskiego przemysłu okrętowego, który od lat konsekwentnie buduje swoją pozycję na rynku amerykańskim. Zakłady w Marinette stanowią dziś kluczowy element tej strategii, łącząc europejski kapitał i know-how z realiami zamówień federalnych USA. W tym kontekście część komentatorów wskazuje, że powołanie byłego sekretarza marynarki może być również czytelnym sygnałem wysłanym w stronę decydentów w Waszyngtonie. Jak zauważył m.in. analityk morski prowadzący konto Virtual Bayonet, ruch ten można interpretować jako element starań Fincantieri Marinette Marine o utrzymanie i pozyskanie kolejnych zleceń dla US Navy po ograniczeniu programu Constellation.
Ograniczenie programu Constellation
25 listopada 2025 roku US Navy ogłosiła rezygnację z budowy czterech fregat typu Constellation jeszcze przed rozpoczęciem ich produkcji. Kontynuowane mają być wyłącznie dwie pierwsze jednostki: przyszłe USS Constellation (FFG-62) oraz USS Congress (FFG-63), budowane w zakładach stoczniowych w Marinette. Oficjalnie decyzję przedstawiono jako element szerszej korekty podejścia do rozwoju floty nawodnej, jednak jej przyczyny mają znacznie bardziej przyziemny charakter.
Harmonogram programu uległ bowiem poważnemu rozchwianiu, a przekazanie okrętu prototypowego, pełniącego rolę jednostki wiodącej dla całego typu, przesunięto na 2029 rok. Źródłem opóźnień nie były wyłącznie kwestie organizacyjne, lecz narastająca złożoność projektu. W toku prac fregata Constellation była sukcesywnie doposażana i modyfikowana w odpowiedzi na kolejne wymagania, co prowadziło do rozrostu instalacji okrętowych, wzrostu masy jednostki oraz konieczności ciągłego aktualizowania dokumentacji technicznej.
W efekcie program stopniowo odchodził od pierwotnego założenia budowy okrętu opartego na sprawdzonej konstrukcji, wchodząc w fazę projektu rozwijanego równolegle z produkcją. Taki model działania wymuszał korekty już w trakcie prac stoczniowych, spowalniał tempo budowy i potęgował ryzyko kolejnych poślizgów w realizacji harmonogramu.
W praktyce program Constellation stał się podręcznikowym przykładem tego, jak ambicje potrafią zdominować zdrowy rozsądek projektowy. Dążenie do maksymalnego nasycenia jednego okrętu nowymi zdolnościami doprowadziło do rozrostu konstrukcji, utraty kontroli nad masą oraz konieczności wprowadzania zmian już w trakcie budowy. Marynarka wojenna, zamiast szybko otrzymać nowy typ fregat, znalazła się w stanie permanentnego zarządzania kryzysem projektowym.
Raport Government Accountability Office z maja 2024 roku potwierdził problemy, które od dłuższego czasu były sygnalizowane w środowisku okrętowym. Rozpoczęcie budowy fregat typu Constellation nastąpiło przy niezamkniętym projekcie technicznym, co w naturalny sposób prowadziło do opóźnień i komplikacji w realizacji programu. W toku prac konieczne było wprowadzanie kolejnych zmian projektowych oraz dostosowań technicznych, już po rozpoczęciu budowy jednostek.
Program Constellation unaocznił tym samym, że nawet w przypadku największej marynarki wojennej świata prowadzenie budowy okrętu równolegle z dopracowywaniem projektu i rozszerzaniem zakresu wymagań technicznych generuje istotne ryzyka harmonogramowe i organizacyjne.
Decyzja o ograniczeniu serii i odejściu od dalszego rozwijania programu w dotychczasowej formie może być zatem postrzegana jako kosztowna, lecz konieczna korekta przyjętego wcześniej podejścia. US Navy sygnalizuje w ten sposób zwrot w stronę konstrukcji przewidywalnych w budowie, opartych na sprawdzonych rozwiązaniach oraz realnej kontroli terminów wprowadzania okrętów do służby.
Program FF(X) oparty na Legend – nowy kierunek US Navy
W miejsce programu fregat Constellation US Navy zapowiedziała uruchomienie nowej koncepcji oznaczonej jako FF(X). Nie oznacza to prostego przekształcenia kutrów typu Legend w okręty bojowe, lecz wykorzystanie sprawdzonej, seryjnie budowanej platformy jako punktu wyjścia do opracowania nowych nawodnych jednostek bojowych.
Podstawą rozważań pozostaje konstrukcja National Security Cutter, opracowana pierwotnie dla US Coast Guard przez Huntington Ingalls Industries. Projekt ten, zweryfikowany w wieloletniej eksploatacji, ma stanowić fundament dla jednostek FF(X), które od początku projektowane będą z myślą o wymaganiach marynarki wojennej, a nie jako bezpośrednia adaptacja istniejących kutrów.
Nowa ścieżka rozwoju ma umożliwić szybsze osiągnięcie gotowości bojowej poprzez ograniczenie ryzyka technicznego wynikającego z rozwoju projektu. Zgodnie z deklaracjami, wodowanie pierwszego kadłuba planowane jest na 2028 rok w ramach inicjatywy określanej jako „Golden Fleet”. W komunikatach marynarki akcentowano przede wszystkim stabilizację harmonogramu oraz większą przewidywalność procesu budowy, co pozostaje w wyraźnym kontraście do doświadczeń wyniesionych z programu Constellation.
Skutki dla stoczni i przemysłu w USA
Fincantieri podkreśla, że osiągnięte porozumienie z marynarką wojenną USA zapewni stabilność zatrudnienia oraz ciągłość funkcjonowania trzech zakładów stoczniowych w stanie Wisconsin. Marynarka ma pokryć skutki ekonomiczne wynikające z decyzji kontraktowych dotyczących anulowanych jednostek.
Obecnie koncern zatrudnia około 3750 pracowników w zakładach stoczniowych w Marinette, Green Bay, Sturgeon Bay oraz Jacksonville. W ostatnich latach nakłady inwestycyjne Fincantieri w amerykański przemysł okrętowy przekroczyły 800 mln dolarów.
Perspektywy na kolejne programy
Przedstawiciele spółki zapowiadają skoncentrowanie działań na przyszłych zamówieniach obejmujących jednostki desantowe, lodołamacze oraz okręty do zadań specjalnych. Rola nowego przewodniczącego rady dyrektorów ma sprowadzać się do wsparcia stoczni w dostosowaniu jej oferty do zmieniających się priorytetów US Navy oraz w odbudowie zaufania do zdolności Fincantieri Marinette Marine w zakresie terminowej i przewidywalnej realizacji programów okrętowych.
Decyzje podejmowane w Marinette wpisują się w szerszą tendencję rewizji federalnych programów okrętowych w Stanach Zjednoczonych. W tym kontekście odejście od dalszego rozwijania programu Constellation oraz zwrot ku rozwiązaniom opartym na sprawdzonych projektach można odczytywać jako próbę powrotu do podejścia, w którym pierwszoplanowe znaczenie mają kontrola ryzyka, stabilność harmonogramu oraz realna wykonalność programu, a nie przerost ambicji na etapie całego programu.
