Partnerzy portalu
Partnerzy portalu
HMS Richmond dołącza do wielonarodowej Grupy Zadaniowej
Fregata HMS Richmond wzmocniła grupę zadaniową Royal Navy, mającą na celu ochronę podmorskiej infrastruktury krytycznej takich jak podmorskie kable, rurociągi i inne strategiczne aktywa. Ta inicjatywa wpisuje się w ramy współpracy państw Joint Expeditionary Force, dążących do zabezpieczenia kluczowych obszarów od kanału La Manche po Morze Bałtyckie.
W ramach strategicznej odpowiedzi na rosnące zagrożenia dla infrastruktury podmorskiej, brytyjska fregata HMS Richmond dołączyła do międzynarodowej grupy zadaniowej. W skład tej inicjatywy wchodzą także inne jednostki Royal Navy, w tym fregata HMS Somerset, okręty patrolowe HMS Tyne i HMS Severn, a także niszczyciele min HMS Cattistock i HMS Penzance. Wsparcie zapewnia również okręt desantowy Royal Fleet Auxiliary RFA Mounts Bay oraz samolot patrolowy Royal Air Force P-8 Poseidon.
Komandor Chris L’Amie, dowódca HMS Richmond, wypowiadając się na temat kluczowej roli misji, zaakcentował znaczenie międzynarodowej współpracy w zakresie ochrony krytycznej infrastruktury podmorskiej. Podkreślił, że systemy takie jak globalne sieci internetowe, dostawy energii i paliwa, są nieodzowne dla współczesnego świata i wymagają skutecznej ochrony. Głównym celem misji, jak zaznaczył, jest wzmocnienie bezpieczeństwa tych systemów oraz rozwijanie współpracy międzynarodowej, aby zabezpieczyć bezpieczeństwo regionalne.
Czytaj więcej: https://portalstoczniowy.pl/modernizacja-i-rozbudowa-saudyjskiej-marynarki-wojennej-w-odpowiedzi-na-regionalne-wyzywania/
Oprócz działań patrolowych, grupa zadaniowa skupia się na pogłębieniu nadzoru nad zasobami morskimi i wymianie informacji wywiadowczych. Wizyta HMS Richmond w szwedzkim Göteborgu, gdzie okręt w ostatnich dniach uzupełnił zapasy, stała się okazją do wzmocnienia relacji z krajami Joint Expeditionary Force, w tym z Norwegią, Danią, Finlandią, Estonią, Islandią, Łotwą, Litwą, Holandią i Szwecją.
Misja ta stanowi również część szerszego planu reagowania na ewentualne kryzysy i zagrożenia w północnej Europie. Współpraca w ramach Joint Expeditionary Force obejmuje regularne szkolenia i ćwiczenia, mające na celu gotowość do szybkiego reagowania w przypadku kryzysów. W najbliższym czasie planowane jest ściślejsze współdziałanie z łotewskimi i estońskimi jednostkami marynarki wojennej.
W miarę rozwijania współpracy państw w ramach Joint Expeditionary Force, wzmocnienie gotowości na różnorodne wyzwania bezpieczeństwa morskiego staje się kluczowym elementem strategii obronnej. Zaangażowanie HMS Richmond oraz innych jednostek w tym przedsięwzięciu świadczy o determinacji w zapewnieniu stabilności w regionie euroatlantyckim. Współdziałanie państw członkowskich JEF nie tylko zwiększa efektywność działań obronnych, ale również stanowi silny sygnał jedności i gotowości do wspólnego stawienia czoła wyzwaniom.
Autor: Mariusz Dasiewicz
Powiązane wpisy
Program Orka w kolejnym etapie. Polska i Szwecja z podpisanym porozumieniem
Wczoraj 17 grudnia w siedzibie 1. Bazy Lotnictwa Transportowego w Warszawie podpisano polsko-szwedzki protokół ustaleń dotyczący programu Orka. Dokument sygnowali wicepremier i minister obrony narodowej Władysław Kosiniak-Kamysz oraz minister obrony Szwecji Pål Jonson.
W artykule
Jest to pierwsze porozumienie międzyrządowe związane z planowanym pozyskaniem okrętów podwodnych nowego typu dla Marynarki Wojennej RP. Podpisane Memorandum of Understanding otwiera formalny etap współpracy rządowej w ramach procedury government-to-government. Dokument określa ramy dalszych negocjacji z Saab Kockums, w tym zakres przyszłego kontraktu wykonawczego, harmonogram dostaw oraz obszary współpracy szkoleniowej, logistycznej i przemysłowej.
Ramy współpracy i zakres porozumienia
Zgodnie z treścią protokołu strona polska planuje pozyskać trzy okręty podwodne projektu A26 wraz z pakietem szkoleniowym, logistycznym i uzbrojeniem. Porozumienie przewiduje również budowę zdolności do obsługi i napraw okrętów oraz środków bojowych na terytorium Polski. Rząd Szwecji zadeklarował zakupy w polskim przemyśle obronnym oraz włączenie krajowych przedsiębiorstw do szwedzkich łańcuchów dostaw uzbrojenia.
Wskazanie Szwecji i stoczni Saab Kockums jako dostawcy pierwszego wyboru nastąpiło na podstawie rekomendacji Zespołu Zadaniowego ds. programu Orka, po analizie wyników Wstępnych Konsultacji Rynkowych oraz odpowiedzi zawartych w kwestionariuszach informacyjnych. W przypadku niepowodzenia negocjacji Warszawa zachowuje możliwość podjęcia rozmów z kolejnymi państwami uczestniczącymi w procedurze.
Harmonogram i rozwiązanie pomostowe i odbudowa zdolności podwodnych
Szkolenie polskich załóg na okrętach podwodnych szwedzkiej produkcji ma rozpocząć się w 2026 roku. W 2027 r. przewidywany jest odbiór jednostki pomostowej ze Szwedzkiej Marynarki Wojennej, którą ma być okręt typu A17S. Dostawa pierwszej docelowej jednostki typu A26 do Marynarki Wojennej RP planowana jest do 2030 r. Wszystkie okręty mają zostać zbudowane w zakładach stoczniowych w Karlskronie.
Podpisanie protokołu ustaleń ma szczególne znaczenie w kontekście obecnej sytuacji Marynarki Wojennej RP. Dziś w służbie pozostaje jeden okręt podwodny, którego zdolności operacyjne są ograniczone zarówno wiekiem jednostki, jak i brakiem dostępu do pełnego zaplecza technicznego oraz uzbrojenia. Odbudowa zdolności podwodnych od lat pozostaje jednym z kluczowych wyzwań modernizacyjnych sił morskich naszego kraju.
Pytania, które w kolejnym etapie powinny wybrzmieć
Zawarte porozumienie należy traktować jako istotny krok formalny, jednak już dziś pojawiają się pytania, które będą miały kluczowe znaczenie w dalszym przebiegu programu Orka. To kolejne miesiące pokażą, w jakim stopniu deklaracje polityczne i przemysłowe zostaną przełożone na konkretne, wiążące zapisy umowy wykonawczej.
Pytanie podstawowe dotyczy harmonogramu oraz realnego czasu odbudowy zdolności podwodnych. Zgodnie z obecnymi zapowiedziami szkolenie polskich załóg ma rozpocząć się w 2026 roku, natomiast rozwiązaniem pomostowym ma być przekazanie okrętu podwodnego typu A17S który obecnie jest we flocie Svenska marinen. W praktyce oznacza to, że przez najbliższe lata Marynarka Wojenna RP będzie opierać się na rozwiązaniu pomostowym, którego znaczenie operacyjne ograniczy się niemal wyłącznie do szkolenia załóg. Wartość bojowa takiego rozwiązania pozostaje znikoma, co w warunkach wojny toczącej się za wschodnią granicą Polski oraz narastających działań hybrydowych Federacji Rosyjskiej powinno budzić szczególną uwagę.
Wojna oraz rosnąca aktywność militarna na Bałtyku sprawiają, że czas uzyskania realnej gotowości bojowej nowych okrętów podwodnych nie jest kategorią drugorzędną. Każde opóźnienie, nawet formalnie uzasadnione, oznacza dalsze funkcjonowanie floty w warunkach istotnie ograniczonych zdolności.
Równocześnie nie można pominąć ryzyka związanego z realizacją programu A26 po stronie Saab Kockums. Szwedzka stocznia, która ma budować okręty przeznaczone dla Marynarki Wojennej RP, pozostaje obecnie na etapie realizacji zamówienia dla Svenska marinen. Harmonogram tego programu był już kilkukrotnie przesuwany, gdzie łączne opóźnienie sięga dziś niemal dziewięciu lat. W kontekście pilnych potrzeb polskich sił podwodnych zasadnicze pytanie dotyczy tego, czy zdolności produkcyjne i organizacyjne Saab Kockums pozwolą na terminową realizację zamówienia dla Polski, bez ryzyka kolejnych przesunięć czasowych.
Właśnie te kwestie — realna użyteczność rozwiązania pomostowego, wiarygodność harmonogramu oraz moment osiągnięcia pełnej gotowości bojowej — będą w najbliższym czasie testem dla programu Orka i przyjętej ścieżki jego realizacji.
Mariusz Dasiewicz – wydawca Portalu Stoczniowego. Od ponad 10 lat zajmuje się tematyką Marynarki Wojennej RP oraz przemysłu stoczniowego. W swoich tekstach koncentruje się na programie Orka oraz zagadnieniach związanych z rozwojem bezpieczeństwa morskiego Polski, kładąc nacisk na transparentność procesów decyzyjnych i analizę opartą na faktach.
