Newsletter Subscribe
Enter your email address below and subscribe to our newsletter
Partnerzy portalu
Partnerzy portalu
Nowy niszczyciel, nowe możliwości – US Navy rozwija Arleigh Burke
27 września w zakładach stoczniowych General Dynamics Bath Iron Works w Bath w stanie Maine, odbyła się ceremonia chrztu jednego z najnowocześniejszych niszczycieli rakietowych Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych – USS Louis H. Wilson Jr. (DDG 126). Jednostka reprezentuje najnowszą, trzecią generację okrętów typu Arleigh Burke.
W artykule
Hołd dla bohatera Korpusu Piechoty Morskiej
Nadanie imienia DDG 126 stanowi upamiętnienie generała Louisa H. Wilsona Jr., 26. komendanta Korpusu Piechoty Morskiej, odznaczonego Medalem Honoru za działania na wyspie Guam w lipcu 1944 roku. Okręt został symbolicznie ochrzczony przez dwie matki chrzestne – dr Susan J. Rabern oraz Janet Louise Wilson Taylor – córkę patrona jednostki. Obecność dwóch matek chrzestnych nadała ceremonii wyjątkowy charakter, niespotykany dotąd w praktyce US Navy.
Flight III – nowa jakość pod starą nazwą
Choć z zewnętrz okręty Flight III przypominają swoich poprzedników z generacji IIA, w rzeczywistości są to głęboko zmodernizowane jednostki o zupełnie nowych zdolnościach operacyjnych. Najważniejszym punktem tej ewolucji pozostaje integracja nowego radaru ścianowego AN/SPY-6(V)1. Zastępuje on wcześniejsze systemy z rodziny AN/SPY-1, stosowane na jednostkach tego typu nieprzerwanie od lat 80.
🔗 Czytaj więcej: Raport CRS i program DDG(X): punkt zwrotny dla US Navy
System AN/SPY-6 to radar aktywny AESA, w którym każda z czterech anten składa się z 37 niezależnych modułów radarowych RMA. Ich budowa pozwala nie tylko na kontynuowanie pracy systemu po ewentualnym uszkodzeniu części z nich, ale również znacząco upraszcza procesy serwisowe. W przypadku prowadzenia działań na akwenach o podwyższonym ryzyku, taki stopień odporności funkcjonalnej staje się istotnym czynnikiem wpływającym na gotowość bojową całego zespołu zadaniowego.
Nie tylko radar – pełna architektura nowego systemu walki na USS Louis H. Wilson Jr.
Nowa generacja niszczycieli została również wyposażona w najnowszą wersję systemu kierowania walką Aegis – Baseline 10. Jej wprowadzenie pozwala na skuteczniejsze wykorzystanie możliwości radaru SPY-6, integrację z większą liczbą efektorów oraz rozbudowane opcje pracy w środowisku wielodomenowym. Uzupełnieniem zestawu radiolokacyjnego pozostaje radar AN/SPQ-9B pracujący w paśmie I, który w przyszłości ma zostać zastąpiony przez nowy system z antenami ścianowymi.
USS Louis H. Wilson Jr. to czwarty niszczyciel Flight III i jednocześnie 79. jednostka typu Arleigh Burke budowana dla US Navy. Cięcie pierwszych blach miało miejsce w marcu 2020 roku, a położenie stępki – w maju 2023 roku. Okręt powstaje w ramach programu, który pomimo zaawansowanego wieku konstrukcji bazowej, pozostaje filarem nawodnych sił uderzeniowych Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych.
Perspektywa strategiczna – czy Flight III to krok do przodu czy w bok?
Wprowadzenie do służby okrętów w wersji Flight III należy rozpatrywać nie tylko przez pryzmat technologicznej ewolucji, ale również w kontekście zmieniającej się strategii US Navy. Choć mówi się o rozwoju nowego typu niszczycieli rakietowych nowej generacji (DDG(X)), to zamówienia na jednostki Arleigh Burke pozostają aktualne. Przemawia za tym przede wszystkim mniejsze ryzyko związane z wdrożeniem nowych rozwiązań oraz krótszy czas potrzebny na budowę i wprowadzenie jednostki do służby.
🔗 Czytaj też: Pierwsze zdjęcia radaru SPY-6 na nowym niszczycielu USS Jack H. Lucas
Co istotne – mimo że program Flight III wydaje się szczytowym punktem rozwoju tej klasy okrętów, jego architektura wciąż pozwala na integrację nowych systemów w nadchodzących latach. Dla marynarki prowadzącej działania w środowisku pełnoskalowego zagrożenia – np. w zachodniej części Indo-Pacyfiku – ciągłość gotowości operacyjnej staje się priorytetem ważniejszym niż radykalne zmiany w strukturze sił morskich.
Wnioski redakcyjne
Chrzest USS Louis H. Wilson Jr. wpisują się w długoterminową strategię amerykańskiej marynarki wojennej, która w obliczu rosnącej rywalizacji z Chinami i Rosją, stawia na zwiększoną obecność sił nawodnych w strefach kluczowych dla interesów USA. Flight III – z nowymi radarami i systemem Aegis Baseline 10 – to techniczne świadectwo tej strategii.
Warto przy tym pamiętać, że choć Arleigh Burke uchodzi dziś za wzór sprawdzonego niszczyciela, jego przyszłość jest coraz mocniej uzależniona od powodzenia programów nowej generacji – w tym bezzałogowych i modułowych rozwiązań, takich jak prezentowany przez Norwegów Vanguard.
Autor: Adam Woźnicki
Powiązane wpisy
2 komentarze
Dodaj komentarz
Spotkanie dwóch wycieczkowców polarnych u wybrzeży Antarktydy
W listopadzie na wodach wokół Damoy Point doszło do rzadkiego wydarzenia. Dwa polarne statki wycieczkowe należące do armatora Quark Expeditions – World Explorer i Ultramarine – prowadzące sezonowe wyprawy turystyczne w rejon Antarktydy, przecięły swoje trasy u wybrzeży Półwyspu Antarktycznego.
W artykule
Wycieczkowce polarne Quark Expeditions na trasie z Ushuaia
Obie jednostki prowadzą wyprawy rozpoczynające się i kończące w Ushuaia. World Explorer – który po tym sezonie kończy służbę w barwach Quark Expeditions – realizował program „Antarctic Explorer”. Trasa obejmuje przejście przez Cieśninę Drake’a oraz żeglugę w rejonie Lemaire Channel, wyspy Anvers, Archipelagu Szetlandów Południowych i na wodach wzdłuż Półwyspu Antarktycznego. To jeden z klasycznych kierunków urystyki polarnej, który za każdym razem wymusza dostosowanie rejsu do surowych warunków pogodowych.
Na podobnym kursie operował Ultramarine, który w listopadzie prowadził dłuższą, 18-dniową wyprawę „Snow Hill to the Peninsula”. Jej wyróżnikiem jest wejście na akwen Morza Weddella oraz odwiedzenie Snow Hill Island – miejsca znanego z jednej z największych kolonii pingwinów cesarskich. Dla wielu pasażerów to punkt kulminacyjny całej podróży.
Damoy Point – miejsce, gdzie rzadko przecinają się trasy
Wybrzeża w zachodniej części Półwyspu Antarktycznego należą do najbardziej obleganych przez wycieczkowce polarne, mimo że to jeden z regionów o najbardziej kapryśnych warunkach. Właśnie dlatego spotkanie dwóch statków tej samej linii w jednym punkcie wcale nie jest regułą. Zmienia się wiatr, zmienia się lód, zmienia się plan dnia – i każde takie przecięcie kursów nosi w sobie pewien element przypadkowości, znany dobrze wszystkim, którzy choć raz żeglowali w rejonach polarnych.
Atrakcje Quark Expeditions podczas rejsów
Wpisy Quark Expeditions w mediach społecznościowych, szczególnie na platformie X, dobrze pokazują, czym stała się współczesna turystyka polarna. Nie jest to surowa, pionierska wyprawa badawcza, lecz starannie zaplanowany rejs, w którym każdy dzień ma swój program i zestaw atrakcji. Pasażerowie mogą liczyć na lądowania śmigłowcem startującym z pokładu Ultramarine na lodowcu, spływy kajakowe między drobnymi krami lodowymi, trekkingi po zlodzonych grzbietach oraz możliwość nocowania w śpiworze na śniegu pod gołym niebem. Do tego dochodzą bliskie spotkania z pingwinami i szeroko promowane sesje fotograficzne w miejscach, które jeszcze kilkadziesiąt lat temu oglądali wyłącznie polarnicy, badacze oraz załogi statków rządowych.
Całość jest opakowana w narrację „odkrywania nieznanego”, choć w praktyce mamy do czynienia z komercyjnym doświadczeniem premium, realizowanym pod stałą opieką przewodników i załóg odpowiedzialnych za bezpieczeństwo uczestników. To turystyka ekstremalna, pozbawiona jednak dawnego elementu nieprzewidywalności, który kiedyś stanowił fundament polarnej eksploracji. Współczesny podróżnik dostaje namiastkę wyprawy – spektakularną, emocjonującą, wygodną – a jednocześnie w pełni kontrolowaną, prowadzoną w tempie i zakresie wyznaczanym przez Quark Expeditions.
Zmiany we flocie Quark Expeditions
Quark Expeditions utrzymuje obecność w Antarktyce do połowy marca. W tym sezonie, obok World Explorer i Ultramarine, operuje także polarny statek wycieczkowy Ocean Explorer, mogący zabrać na pokład około 140 pasażerów. Jednostka weszła do floty Quarka w 2024 roku i realizuje swój drugi sezon na południu.
W drugiej połowie 2026 roku do floty Quark Expeditions dołączy World Voyager, który przejmie rolę kończącego pracę World Explorer. Nowy statek, pływający obecnie dla Atlas Ocean Voyages, będzie czarterowany przez Quarka na czas kolejnych sezonów antarktycznych. Sam World Explorer, sprzedany w 2024 roku Windstar Cruises, po przebudowie trafi do segmentu rejsów luksusowych. To kolejny dowód na to, jak szybko zmienia się rynek wycieczkowców polarnych i jak intensywnie armatorzy odświeżają swoje oferty.
Rosnąca popularność wypraw polarnych
Spotkanie dwóch statków Quarka to niewielki epizod, lecz dobrze pokazuje, jak zmienia się turystyka polarna. Armatorzy wprowadzają nowe jednostki nie tylko po to, by bezpiecznie prowadzić rejsy wśród lodu, lecz także po to, by zaoferować pasażerom coraz bardziej zróżnicowane przeżycia – od krótkich wypadów na ląd po aktywności, które jeszcze niedawno pozostawały domeną polarników. Dzisiejszy wycieczkowiec polarny ma zapewnić komfort, kontakt z dziką naturą oraz możliwość zobaczenia Antarktydy z bliska, w sposób możliwie intensywny, a jednocześnie kontrolowany.
Ciekawe, czy nowy radar SPY-6(V)1 rozwiąże problem zrzucania okrętów przez niebo, o czym tak głośno było w latach 80-tych przy poprzednich SPY-1. 😉 To już czwarty Flight III, a myślimy, że to szczyt ewolucji. W końcu, jak mówią, priorytet to ciągłość gotowości, a nie radykalne zmiany, szczególnie gdy rywalizacja z Chinami i Rosją trwa od lat. Coś w tym jest – lepsze radar, nowy Aegis, a co najważniejsze, statek buduje się szybko. Może Flight III to taki dodatkowy kocioł dla Marynarki, żeby na chwilę odciągnąć uwagę od nowszych, bardziej eksperymentalnych projektów DDG(X)? Czas zobaczyć, jak nowy system radzieł SPY-6 poradzi sobie z odpornością na plotki.
Ciekawe, czy nowy radar SPY-6(V)1 rozwiąże problem zrzucania okrętów przez niebo, o czym tak głośno było w latach 80-tych przy poprzednich SPY-1. 😉 To już czwarty Flight III, a myślimy, że to szczyt ewolucji. W końcu, jak mówią, priorytet to ciągłość gotowości, a nie radykalne zmiany, szczególnie gdy rywalizacja z Chinami i Rosją trwa od lat. Coś w tym jest – lepsze radar, nowy Aegis, a co najważniejsze, statek buduje się szybko. Może Flight III to taki dodatkowy kocioł dla Marynarki, żeby na chwilę odciągnąć uwagę od nowszych, bardziej eksperymentalnych projektów DDG(X)? Czas zobaczyć, jak nowy system radzieł SPY-6 poradzi sobie z odpornością na plotki.