Newsletter Subscribe
Enter your email address below and subscribe to our newsletter
Partnerzy portalu
Partnerzy portalu
Czy Pioruny trafią na Pioruna? 
W miniony piątek Mesko poinformowało, że ich linię produkcyjną opuścił 1 000. Przenośny Przeciwlotniczy Zestaw Rakietowy Piorun. W czerwcu wicepremier i Minister Obrony Narodowej Mariusz Błaszczak zatwierdził umowę zwiększającą liczbę zamówionych dla potrzeb polskich sił zbrojnych PPZR Piorun.
ORP Piorun, jest jednym z najważniejszych okrętów bojowych w całej polskiej Marynarce Wojennej. Uzbrojony jest w pociski rakietowe RBS 15 Mk. 3 oraz PPZR Grom.
W czerwcu wicepremier i Minister Obrony Narodowej Mariusz Błaszczak zatwierdził umowę zwiększającą liczbę zamówionych dla potrzeb polskich sił zbrojnych PPZR Piorun. Tym samym wchodząca w skład Polskiej Grupy Zbrojeniowej spółka MESKO S.A. pozyskała od Agencji Uzbrojenia kontrakt na dostawy 3500 tych zestawów w tym 3500 pocisków oraz 600 mechanizmów startowych. Wartość tej dostawy dla SZ RP to ok. 3,5 mld zł brutto.
Pojawia się przy okazji realizacji tego kontraktu pytanie czy jest szansa na to, że część z tych pocisków i systemów trafi na okręty polskiej marynarki wojennej, zwłaszcza, że ich integracja na okrętach oraz szkolenia załóg w zakresie obsługi sprzętu nie powinno być większym wyzwaniem. Do tej pory głównym efektorem, przeciwlotniczego systemu antydostępowego na większości polskich okrętów jest PPZR Grom. Jest to system nieco starszej generacji.
Piorun stanowi jego nowszą wersję i ma dalszy zasięg i lepszą celność oraz odporność na zakłócenia. A w walce jak uczy doświadczenie każdy metr lub milimetr przewagi jest cenny. Montaż tych zestawów na okrętach MW albo w ramach zamiany bądź zastąpienia Grom, albo uzupełnienia, albo doposażenia okrętów w systemy Piorun, chociażby nawet w formie wyrzutni przenośnych w istotny sposób wzmocniło by obronę plot i ochronę okrętów. Autor dostrzega i nie neguje oczywistych zalet PPZR Grom, ale postuluje, że wobec szczupłości obrony plot na polskich okrętach wzmocnić ją choć w tak prosty sposób.
Powstanie zautomatyzowanego systemu obrony plot zbliżonego chociażby do SPZR Poprad
składającego się z kilku wyrzutni Piorun na okręty i działającego w sposób pełni zautomatyzowany i jego montaż na okrętach byłoby jeszcze lepszym krokiem do wzmocnienia obrony plot okrętów MW RP.
PPZR Piorun to system VSHORAD o potwierdzonej skuteczności bojowej. Jest jednym z najlepszych na świecie o ile nie najlepszym systemów MANPADS. PPZR Piorun jest głęboką modernizacją Groma. W stosunku do Groma, Piorun ma większy zasięg rażenia celów, zwiększony zasięg wykrywania celów oraz wyższą odporność na zakłócenia, a zestaw może działać także w nocy.
W świetle zalet, może to pytanie „Czy Pioruny trafią na Pioruna?”, znajdzie potwierdzenie w działaniach.
Autor: Marcin Szywała
Powiązane wpisy
Powrót brytyjskiej grupy lotniskowcowej HMS Prince of Wales
Po ośmiu miesiącach aktywności na trzech oceanach brytyjska grupa lotniskowcowa z HMS Prince of Wales powróciła 30 listopada do Portsmouth. Tym wejściem Royal Navy zamknęła operację Highmast — największe rozmieszczenie sił morskich w bieżącym roku.
W artykule
Symboliczny finał operacji Highmast
Rankiem, w końcówce listopada, okręty brytyjskiej grupy lotniskowcowej zaczęły wchodzić do Portsmouth. Lotniskowiec HMS Prince of Wales prowadził szyk powrotny, zamykając tym samym globalną kampanię, w ramach której zespół pokonał ponad 40 tys. mil morskich — dystans odpowiadający półtorakrotnemu okrążeniu Ziemi.
Powitanie miało wymiar uroczysty, zgodny z tradycją Royal Navy: jednostki portowe wykonały salut wodny, zaś załogi eskort i pomocniczych okrętów stanęły wzdłuż burt. Po wielu miesiącach nieobecności marynarze i lotnicy wrócili do rodzin, kończąc etap najbardziej kompleksowej operacji tej części floty od kilku lat.
Osiem miesięcy globalnej obecnści
Operacja Highmast rozpoczęła się wiosną, kiedy z Portsmouth i Bergen wyszły pierwsze okręty tworzące grupę zadaniową. Jej głównym celem było potwierdzenie zdolności Royal Navy do prowadzenia wielodomenowych działań dalekomorskich oraz utrzymania spójnej współpracy z sojuszniczymi okrętami.
W trakcie misji grupa operowała kolejno na Morzu Śródziemnym, w obszarze Kanału Sueskiego, na Oceanie Indyjskim oraz w zachodniej części Indo-Pacyfiku. W tym czasie przeprowadzono szereg ćwiczeń, w tym z marynarkami Włoch, Japonii, Australii, Kanady i Norwegii.
Dowódca zespołu, komandor James Blackmore, określił operację jako „najszerszy sprawdzian brytyjskiej projekcji siły od lat”, podkreślając jednocześnie wzrost interoperacyjności i zdolności bojowej grupy.
Skład i możliwości zespołu HMS Prince of Wales
Trzon Carrier Strike Group stanowił lotniskowiec HMS Prince of Wales, na którego pokładzie operowało skrzydło lotnicze złożone z samolotów F-35B oraz śmigłowców ZOP i maszyn rozpoznawczych. Uzupełnienie stanowiły niszczyciel rakietowy HMS Dauntless, fregata HMS Richmond, norweska fregata HNoMS Roald Amundsen oraz jednostki wsparcia — tankowiec RFA Tideforce i logistyczny HNoMS Maud.
W kulminacyjnej fazie misji, podczas ćwiczeń na Indo-Pacyfiku, siły zespołu liczyły ponad 4 tysiące żołnierzy i marynarzy.
Kluczowe wnioski z misji Highmast
Zakończona kampania miała znaczenie wykraczające poza tradycyjny pokaz bandery. HMS Prince of Wales po serii wcześniejszych problemów technicznych przeszedł pełny cykl eksploatacyjny, obejmujący przeloty, intensywne działania lotnicze oraz współpracę w warunkach, które sprawdzają możliwości układu napędowego, systemów pokładowych oraz modułów sterowania lotami.
Misja była więc testem nie tylko dla całego zespołu, ale i samego lotniskowca, który tym etapem potwierdził pełną gotowość do globalnych operacji. Dla Royal Navy oznacza to domknięcie okresu niepewności oraz wejście w etap stabilnej eksploatacji obu brytyjskich superlotniskowców.
Powrót jest równie istotny jak jej wyjście
Operacja Highmast udowodniła, że Wielka Brytania pozostaje zdolna do nieprzerwanej obecności na głównych morskich szlakach komunikacyjnych, szczególnie w regionie Indo-Pacyfiku. W sytuacji rosnącej aktywności floty chińskiej i agresywnych działań rosyjskich — zarówno w Arktyce, jak i na Morzu Śródziemnym — wartościowa obecność sojuszniczych komponentów nabiera szczególnego znaczenia.
Zakończenie operacji pokazuje także, jak duże znaczenie ma utrzymanie ciągłości działań Royal Navy. Powrót HMS Prince of Wales nie kończy brytyjskiej aktywności na Indo-Pacyfiku — stanowi raczej zamknięcie pierwszej z serii zaplanowanych rotacji, które w ciągu kolejnych lat mają stać się fundamentem obecności brytyjskiej bandery na kluczowych szlakach morskich.
Kampania, która przejdzie do historii Royal Navy
Ośmiomiesięczna misja Highmast zapisze się jako jedno z najważniejszych przedsięwzięć brytyjskiej floty ostatnich lat. Zespół przeszedł pełne spektrum działań — od ćwiczeń sojuszniczych po operacje realizowane w rozległych akwenach zachodniej części Indo-Pacyfiku.
Powrót grupy lotniskowcowej, z HMS Prince of Wales na czele, stanowi potwierdzenie, że brytyjski system lotniskowcowy jest w stanie prowadzić globalne operacje w sposób ciągły, niezawodny i zgodny z wymaganiami współczesnej architektury bezpieczeństwa.
