Partnerzy portalu
Partnerzy portalu
Dobro Sił Zbrojnych? A co ja z tego będę miał?
„Dobro Sił Zbrojnych? A co ja z tego będę miał?” – to pytanie, które padło niedawno w rozmowie z jednym z oficerów rezerwy Marynarki Wojennej. Proste, cyniczne, ale niestety bardzo aktualne.
W artykule
Jest taki moment, kiedy człowiek mówi: sprawdzam. Publikuje konkretną informację, przedstawia gotową ofertę i mówi: proszę, tu jest – terminy się zgadzają, transfer technologii zaplanowany, współpraca z polskim przemysłem możliwa, a gotowość bojowa realna już w 2027 roku. I co się dzieje?
Komentarz redakcyjny dotyczący okrętów podwodnych w 2027 roku
Tekst „Okręty podwodne w 2027 roku. Jest oferta, o której nikt nie mówi. Dlaczego?” wywołał reakcje doskonale wpisujące się w znane porzekadło: uderz w stół, a nożyce się odezwą. I rzeczywiście – odezwały się. Głośno, nerwowo, niekiedy rzeczowo, częściej jednak z wyraźną próbą rozmycia tematu.
Wpisy na portalu X, ich komentarze – pokazują jedno: temat okrętów podwodnych przestał być domeną chłodnej analizy. Stał się przestrzenią personalnych rozliczeń, środowiskowej lojalności i towarzyskich aluzji.
Co uderza najbardziej? Brak radości. Brak nadziei. Brak refleksji.
Nikt nie powiedział: to dobrze, że coś się rusza. Zamiast tego, jakby według z góry ustalonego planu, ruszyła kampania dezawuowania samej koncepcji. Bo przecież nie może być tak, że ktoś przynosi gotowe rozwiązanie – i to nie „nasz”.
Niektórzy z komentujących – osoby blisko związane z sektorem – nie próbowały nawet ukryć, że nie chodzi im o meritum. Zamiast rzeczowej dyskusji, pojawiły się sformułowania o „tabelce znikąd”, „propagandzie”, porównania do „kupowania całej piekarni tylko po to, żeby zjeść chleb”.
Ktoś kwestionuje kompetencje stoczni, inny insynuuje, że Hiszpanie próbują pozbyć się jednostki, która… właśnie weszła do służby w Armada Española. Jeszcze ktoś inny rzuca, że „nie będzie okrętów, jeśli to nie będą niemieckie lub francuskie łajby”.
A inni? Po prostu zamilkli – choć przez lata mówili najgłośniej, że trzeba „ratować MW RP”.
Czy naprawdę chodzi o okręty?
Czy naprawdę chodzi o wzmocnienie Marynarki Wojennej, czy raczej o to, kto ma zasiąść przy stole? Gdzie kończy się analiza, a zaczynają interesy?
Nie podaję nazwisk – bo nie o personalia tu chodzi, lecz o mechanizm. Mechanizm znany od lat: analiza analizy, tworzenie „własnych wymagań” odklejonych od rzeczywistości, a potem wybór „znanych i sprawdzonych partnerów”. Choćby nie spełniali wymogów, choćby nie mieścili się w terminach, choćby kosztowali więcej – ważne, że swoi.
Jak powiedział wspomniany wcześniej kolega komandor:
„Dobro Sił Zbrojnych? A co ja z tego będę miał?”
Cytat gorzki, lecz niestety celny. Obnaża logikę, która od lat paraliżuje modernizację polskich zdolności podwodnych.
Gdy pada oferta – natychmiast padają wątpliwości
Oferta nie pochodzi z „naszej stoczni”? To znaczy, że coś jest nie tak. Pojawia się etykieta „tabelki znikąd”. Padnie hasło „brak kompetencji”, znajdzie się ktoś, kto przypomni „ostatnią aferę z Talgo” – choć temat dotyczy zupełnie innego sektora. A jeśli ktoś wspomni, że czas ucieka, bo SAFE kończy się w 2030 roku? Odpowiedź jest gotowa: „jeszcze nie mamy wymagań”.
To już nawet nie jest sprzeciw. To mechaniczny odruch blokowania wszystkiego, co nie pochodzi z własnego kręgu.
Okręty podwodne dla MW – szansa czy kłopot?
Nie wiem, czy S-80 trafi do Polski. Ale wiem jedno: jeśli ta debata dalej będzie wyglądać tak, jak dziś – nie trafi nic. Bo znów wszystko rozbije się o środowiskowe gierki, wzajemne złośliwości i lęk przed tym, że „ktoś inny miałby usiąść przy tym stole”.
A może to właśnie teraz jest czas, by przestać traktować okręty podwodne jak rekwizyt w branżowej rywalizacji?
I na koniec – podziękowanie
Dziękuję za każdą reakcję – bez względu na ton. Bo każda pokazuje jedno: temat jest ważny i wywołuje emocje. Na to właśnie liczyłem. Po wcześniejszych komentarzach „miłośników Marynarki Wojennej” wiedziałem, że iskra trafi w paliwo. Czasem eksplozję, czasem – ciszę. I ta cisza mówi najwięcej.
Nie miałem zamiaru nikogo urazić. Jeśli ktoś tak to odebrał – przepraszam. Miałem jeden cel: zmusić do refleksji, nawet gorzkiej. O tym, czy naprawdę zależy nam na zdolnościach Marynarki Wojennej, czy tylko na tym, kto ma trzymać długopis przy podpisie.
Mariusz Dasiewicz
Powiązane wpisy
5 komentarzy
Dodaj komentarz
Ostatnia fregata typu Mogami zwodowana
22 grudnia w stoczni Mitsubishi Heavy Industries w Nagasaki odbyło się wodowanie przyszłej fregaty Yoshi (FFM 12). Jednostka ta domyka pierwszą serię fregat typu Mogami budowanych dla Japońskich Morskich Sił Samoobrony. Tym samym program 30FFM w swojej pierwotnej konfiguracji osiągnął zakładany finał produkcyjny.
W artykule
Geneza programu 30FFM
Program fregat typu Mogami został uruchomiony w drugiej połowie minionej dekady jako odpowiedź na potrzebę szybkiej wymiany starzejących się niszczycieli eskortowych starszej generacji. Założeniem była budowa nowoczesnych okrętów nawodnych zdolnych do realizacji szerokiego spektrum zadań przy jednoczesnym skróceniu cyklu projektowo-produkcyjnego. W praktyce oznaczało to postawienie na wysoką automatyzację, ograniczenie liczebności załogi oraz standaryzację rozwiązań konstrukcyjnych.
Stępkę prototypowej fregaty Mogami (FFM 1) położono sześć lat temu. Od tego momentu program realizowany był w tempie rzadko spotykanym w segmencie dużych okrętów bojowych. Osiem jednostek znajduje się już w służbie, natomiast Yoshi zamyka dwunastookrętową serię przewidzianą w pierwotnym planie.
Fregata Yoshi – ostatnia z pierwszej serii
Przyszła fregata Yoshi (FFM 12) została zamówiona w lutym 2024 r., a jej wejście do służby planowane jest na początek 2027 r. Nazwa okrętu nawiązuje do rzeki w prefekturze Okayama i po raz pierwszy pojawia się w historii japońskich okrętów wojennych. Jednostka formalnie kończy realizację pierwszej transzy programu 30FFM, który pierwotnie zakładał budowę 22 fregat, lecz został zredukowany do 12.
Kontynuacja w wariancie zmodernizowanym
Zakończenie budowy Yoshi nie oznacza końca samego programu. Japonia planuje dalszą produkcję fregat w wariancie zmodernizowanym, w którym szczególny nacisk położono na rozwój zdolności w zakresie poszukiwania i zwalczania okrętów podwodnych. Ma to bezpośredni związek z sytuacją bezpieczeństwa w regionie, gdzie aktywność flot państw dysponujących rozbudowanymi siłami podwodnymi pozostaje jednym z kluczowych czynników planistycznych.
Mogami jako projekt eksportowy
Zmodernizowana wersja fregaty typu Mogami została również wybrana jako punkt wyjścia do opracowania nowych okrętów dla Royal Australian Navy. W ramach programu SEA 3000 Australia planuje pozyskanie do 11 okrętów klasy fregata, które mają zastąpić eksploatowane obecnie jednostki typu Anzac. Japońska oferta oparta na Mogami pokonała konkurencyjny projekt MEKO A200, co otworzyło kolejny etap rozmów między Canberrą a Tokio.
Departament Obrony Australii zakłada zawarcie wiążących umów handlowych w 2026 r., obejmujących zarówno współpracę przemysłową, jak i kwestie rządowe. Dla Japonii oznacza to pierwszy tak znaczący sukces eksportowy w segmencie okrętów wojennych klasy fregata.
Symboliczne domknięcie etapu
Wodowanie Yoshi ma wymiar wykraczający poza rutynowe wydarzenie stoczniowe. To wyraźny sygnał, że Japonia nie tylko odzyskała zdolność do seryjnej budowy nowoczesnych fregat w krótkim czasie, lecz także przygotowała grunt pod dalszy rozwój konstrukcji oraz jej umiędzynarodowienie. Program 30FFM osiągnął etap, na którym doświadczenia z budowy i eksploatacji pierwszej serii zaczynają realnie kształtować dalszy kierunek rozwoju tego programu w marynarce Japonii oraz wyznaczać jego kierunek eksportowy.
Hiszpania sama „wypisała się” z programu Orka politycznym uwaleniem zakupu Talgo. Dziękuje, do widzenia.
Czy Navantia złożyła ofertę? Bo MON twierdzi, że nie.
Całkowicie zgadzam się z autorem. Nie wierzę by przez 28 lat nie można było kupić 2-3 okr. podwodnych. Działania destrukcyjne, wręcz sabotaż widać gołym okiem. Turcja i Korea Płd. poradziły sobie z tym zjawiskiem w latach 70 i 80. XX wieku. Oskarżenia o zdradę państwa i długoletnie więzienia, a w kilku przypadkach najsurowszy wyrok. Efekty widoczne. Niestety, takie działania w liberalnej demokracji (której jestem zwolennikiem) są nierealne, toteż nic się nie zmieni. Ktoś tu pisze, że hiszpańskiej oferty nie było. Była, tylko z przedstawicielami Navantii nikt z decydentów się nie spotkał, a jak widać oferta warta zainteresowania, o ile nie najatrakcyjniejsza.
Burdelik. PIS-DY rozwaliły Marynarkę Wojenną dla swojego widzimisię i są tego widoczne konsekwencje. PIS-DY rządziły na zasadzie a co ja będę z tego miał. PIS-DY rozbudowując bazę NATO w Elblągu musiały gdzieś znaleźć Polską obsługę znającą język angielski. Znalazły ją w Marynarce Wojennej. Marynarze trafili do Wojsk Lądowych – to skrajny debilizm PIS-D. W Marynarce Wojennej zostali tylko ci co popierają PIS-DY i na miejsce tych co trafili do Elbląga PIS-DY przyjęły swoje życiowe PIS-DY po wielkiej protekcji. Protekcja kosztuje więc muszą się odkuć czyli nachapać na boku. Co ja będę z tego miał?
Mam tylko jedną wątpliwość. Jak rozumiem okręt ma ponad 80 m. długości, a my na Bałtyk potrzebujemy czegoś około 50 m. Krótko mówiąc mniejszy wpłynie także na płytsze wody. Zatem czy hiszpańska opcja wchodzi dla nas w grę?