Morze Czerwone: okręty US Navy przeciwko nowym pociskom balistycznym Huti

Okręty wojenne US Navy, operujące na wodach Morza Czerwonego, stają w obliczu nowego zagrożenia – pocisków balistycznych. Rebelianci Huti, wspierani przez Iran, wprowadzili te pociski do walki pod koniec 2023 roku. Dowódca niszczyciela US Navy opisał je jako „znacznie szybsze” niż cokolwiek innego, z czym marynarka wojenna miała dotychczas do czynienia.
USS Carney był pierwszym okrętem, który w październiku 2023 roku zniszczył pociski balistyczne walce. W trakcie miesięcznego działania w rejonie, niszczyciel uczestniczył w licznych starciach, eliminując pociski balistyczne, pociski manewrujące oraz drony, a także przeprowadzając ataki na rebeliantów w Jemenie.
Pocisk balistyczny jest znacznie szybszy niż jakiekolwiek inne zagrożenie. Przechwytywanie tych pocisków to zadanie niezwykle wymagające. Komandor Jeremy Robertson, dowódca USS Carney, podkreślił, że systemy na niszczycielu działają zgodnie z przeznaczeniem, a załoga jest odpowiednio przeszkolona, by radzić sobie z tymi wyzwaniami. Złożony proces wykrywania zagrożenia, upewniania się, że jest prawdziwe, sortowania trajektorii i ataku może trwać od dziewięciu do dwudziestu sekund.
Czytaj więcej o potwierdzeniu przez Ukrainę zniszczenie korwety rakietowej Cyklon
Okręty US Navy operujące na Morzu Czerwonym są wyposażone w system Aegis, który jest kluczowy w obronie przed zagrożeniami balistycznymi. Aegis Ballistic Missile Defense, bazujący na systemie walki AEGIS (Aegis Combat System), znajduje się na wyposażeniu ponad 30 niszczycieli i krążowników US Navy. Wyposażony jest w rodzinę rakiet przechwytujących Standard Missile.
Obrona regionalna polega na zwalczaniu rakiet balistycznych krótkiego (poniżej 1000 km, Short-Range Ballistic Missile – SRBM), średniego (1000-3000 km, Medium-Range Ballistic Missile – MRBM) oraz pośredniego zasięgu w środkowej fazie ich lotu za pomocą rakiet z rodziny SM-3 oraz rakiet balistycznych krótkiego zasięgu w końcowej fazie ich lotu za pomocą rakiet SM-2 Block IV oraz obecnie wdrażanej SM-6 Dual I/II. Cele obrony narodowej (strategicznej) realizowane są poprzez zbieranie danych radarowych (radar AN/SPY-1) i przekazywanie ich do innych czujników BMDS, rakiet przechwytujących systemu GMD oraz innych okrętów AEGIS.

Rozlokowanie okrętów wojennych wyposażonych w system AEGIS w rejonie Morza Śródziemnego było częścią pierwszej fazy projektu European Phased Adaptive Approach (EPAA), który stanowi wkład Stanów Zjednoczonych w system obrony przeciwrakietowej NATO (NATO BMD).
Czytaj więcej o lotniskowcu USS Ronald Reagan który opuścił region Indo-Pacyfiku
Podczas wizyty na Morzu Czerwonym, oficerowie marynarki wojennej na pokładzie USS Dwight D. Eisenhower oraz USS Gravely również chwalili swoje systemy bojowe za skuteczność w zwalczaniu zagrożeń jemeńskich Huti w postaci pocisków balistycznych. Amerykańska marynarka wojenna zdobywa cenne doświadczenie bojowe, które może być kluczowe w przyszłych konfliktach.
Konflikt na Bliskim Wschodzie dostarcza US Navy nie tylko bezcennego doświadczenia, ale także pozwala na testowanie i doskonalenie systemów obronnych w realnych warunkach bojowych. USS Carney, po zakończeniu swojej misji, wrócił do Mayport na Florydzie, gdzie admirał Lisa Franchetti podziękowała załodze za jej wysiłek i poświęcenie.
To, co dzieje się na Morzu Czerwonym, nie tylko wpływa na regionalne bezpieczeństwo, ale również dostarcza cennych informacji i doświadczeń, które mogą okazać się kluczowe w przypadku potencjalnych konfliktów z innymi mocarstwami, takimi jak Chiny. Zdolności Marynarki Wojennej USA do radzenia sobie z nowymi zagrożeniami stają się nieocenione.
Autor: Mariusz Dasiewicz

-
US Navy wybiera okręty desantowe od Damena?

Ogłoszona 5 grudnia decyzja sekretarza marynarki Stanów Zjednoczonych przesądziła o kierunku dalszych prac nad nowymi okrętami desantowymi średniej wielkości. W postępowaniu dotyczącym programu LSM, US Navy wskazała jako zwycięzcę europejski koncern Damen, którego propozycja najlepiej odpowiadała przyjętym założeniom operacyjnym i harmonogramowym.
W artykule
Projekt LST-100 w programie LSM US Navy
Podstawą oferty niderlandzkiej grupy stał się projekt LST-100, który zostanie zaadaptowany na potrzeby amerykańskiej floty. Zgodnie z deklaracjami strony wojskowej, pierwsze prace stoczniowe mogłyby ruszyć w 2026 roku, co przy zachowaniu zakładanego tempa realizacji umożliwiłoby przekazanie pierwszej jednostki do służby w 2029 roku. Skala programu zakłada pozyskanie docelowo około 35 okrętów, przeznaczonych zarówno dla US Navy, jak i Korpusu Piechoty Morskiej Stanów Zjednoczonych.
Istotnym elementem amerykańskiego podejścia do programu jest ograniczenie ingerencji w bazową dokumentację techniczną. Zamiast daleko idących modyfikacji przewidziano jedynie dostosowanie projektu do obowiązujących standardów US Navy, wymagań dotyczących wyposażenia oraz integracji z systemami wykorzystywanymi przez lotnictwo morskie i USMC. Takie podejście ma pozwolić na skrócenie cyklu projektowego i zmniejszenie ryzyka opóźnień.
Rola okrętów LSM w działaniach USMC
Równolegle z ogłoszeniem wyboru programu zawarto porozumienie dotyczące nabycia praw do dokumentacji technicznej LST-100, których wartość określono na 3,3 mln USD. Rozwiązanie to daje stronie amerykańskiej pełną swobodę w zakresie wyboru stoczni realizujących kolejne etapy programu – od budowy seryjnej, przez wsparcie eksploatacji, po przyszłe modernizacje. Zgodnie z zapowiedziami w realizację programu ma zostać włączona możliwie szeroka grupa zakładów stoczniowych.
Nowe okręty desantowe typu LSM (Landing Ship Medium) mają odegrać kluczową rolę w działaniach USMC na wodach Oceanu Spokojnego, umożliwiając szybkie przemieszczanie pododdziałów pomiędzy rozproszonymi punktami operacyjnymi. W założeniu będą one uzupełniać potencjał dużych okrętów desantowych-doków, zapewniając większą elastyczność działania w środowisku nasyconym środkami rażenia przeciwnika.









