Newsletter Subscribe
Enter your email address below and subscribe to our newsletter

W piątek indyjski atomowy okręt podwodny SSBN INS Arihant przeprowadził udany start rakiety balistycznej.
SSBN to angielski skrót oznaczający okręt podwodny z pociskami balistycznymi, który jest zdolny do wystrzelenia pocisków balistycznych (SLBM) z głowicami nuklearnymi.
Indie są jednym z niewielu krajów na świecie, które dysponują atomowymi okrętami podwodnymi. Oprócz nich tą klasą okrętów dysponują wszyscy stali członkowie Rady Bezpieczeństwa ONZ. W niedalekiej przyszłości do grona tych krajów być może dołączy Australia.
Indyjskie Ministerstwo Obrony ogłosiło, że rakieta została przetestowana na z góry określonym obszarze i uderzyła w cel znajdujący się w Zatoce Bengalskiej z bardzo dużą dokładnością. Podczas tej próby zbadane zostały wszystkie parametry eksploatacyjne i technologiczne tego systemu uzbrojenia.
Uruchomienie eksploatacji SLBM na INS Arihant ma duże znaczenie dla potwierdzenia kompetencji załogi i zatwierdzenia programu SSBN, kluczowego elementu indyjskiej zdolności odstraszania nuklearnego. Posiadanie zdolności odwetowych jest zresztą zgodne z polityką Indii.
Czytaj więcej: https://portalstoczniowy.pl/rosja-kolejny-raz-grozi-wycofaniem-sie-z-umowy-dotyczacej-transportu-ukrainskiego-zboza/
Typ pocisku balistycznego zdolnego do przenoszenia głowic nuklearnych i wystrzeliwanego z okrętów podwodnych (SLBM), którego użyto w teście nie został ujawniony. Mogą to być rozwijane w Indiach zarówno pociski K-15 „Sagarika” lub K-4. Pocisk K-15 może przenosić 1000 kilogramową głowicę na odległość około 750 km. Na Arihant może bazować dwanaście takich pocisków. „Sagarika” jest postrzegany jako rozwiązanie tymczasowe ponieważ nowszy K-4 to pełnowartościowy SLBM. Ma on zasięg około 3500 km, co pozwala mu praktycznie osiągnąć każdy dowolny cel, na naszym globie. Oba te pociski mogą przenosić głowice jądrowe. Przypuszczalnie testowanym pociskiem był najprawdopodobniej K-15.
Klasa okrętów podwodnych z rakietami balistycznymi Arihant obejmuje obecnie dwa zbudowane okręty. Pierwszy to INS Arihant (S2), który został oddany do użytku w 2016 roku, a drugi to INS Arighat (S3), który ma wejść do służby w bieżącym roku.
Arihant jest charakteryzowany jako „kieszonkowy boomer”, ze względu na rozmiar, który jest mniejszy od innych jądrowych okrętów podwodnych z rakietami balistycznymi. Dwa kolejne okręty tej klasy są w budowie.
Autor: Marcin Szywała


30 listopada grupa aktywistów Greenpeace Australia Pacific przeprowadziła spektakularną akcję na podejściu do portu w Newcastle, gdzie wspięli się na masowiec BONNY ISLAND, na którego pokładzie znajdował się węgiel.
W artykule
Do incydentu doszło w rejonie wejścia do portu Newcastle, jednego z głównych punktów eksportowych australijskiego węgla. Trzech aktywistów Greenpeace przedostało się na pokład masowca, wykorzystując dostęp do łańcucha kotwicznego oraz konstrukcji burtowych. Obecność osób postronnych na części dziobowej jednostki uniemożliwiła jej normalne manewrowanie, natomiast równoległa blokada kajakami na torze podejściowym dodatkowo ograniczyła przestrzeń manewrową statku, co w praktyce całkowicie wstrzymało jego ruch.
Protest był częścią szerszej inicjatywy Rising Tide People’s Blockade, której uczestnicy domagają się wyznaczenia daty wygaszania eksportu paliw kopalnych oraz wstrzymania nowych projektów związanych z węglem i gazem.
Aktywiści rozwiesili na burcie masowca duży transparent z przesłaniem skierowanym do władz Australii: „Wycofywać węgiel i gaz”. Był to element blokady Rising Tide People’s Blockade, której uczestnicy domagają się wyznaczenia terminu odejścia od paliw kopalnych oraz wstrzymania zgód na nowe projekty związane z węglem i gazem.
Akcja zbiegła się w czasie z podpisaniem przez Australię Deklaracji z Belém podczas COP30 w Brazylii. Greenpeace podkreśla, że zobowiązania złożone na forum międzynarodowym pozostają w sprzeczności z utrzymywaniem wysokiego poziomu eksportu surowców energetycznych.
W proteście uczestniczyli także australijscy muzycy Oli i Louis Leimbach z zespołu Lime Cordiale. Według Oli’ego obecność artystów miała podkreślić, że ruch klimatyczny obejmuje różne środowiska społeczne. Zwrócił uwagę, że akcja Greenpeace stała się naturalnym przedłużeniem koncertu zorganizowanego w ramach Rising Tide, który zgromadził wielu zwolenników działań na rzecz ochrony klimatu.
Wśród osób, które wspięły się na pokład masowca, znalazła się również lekarka i aktywistka Greenpeace dr Elen O’Donnell. W swoim oświadczeniu wskazała na skutki katastrof klimatycznych obserwowane w pracy zawodowej oraz podkreśliła, że Australia jako trzeci największy eksporter paliw kopalnych na świecie ponosi szczególną odpowiedzialność za ich konsekwencje.
Skala protestu była na tyle duża, że lokalna policja zatrzymała ponad 140 osób płynących na kajakach i pontonach, które brały udział w blokadzie podejścia do portu, wśród nich również nieletnich. Organizatorzy określili działania jako „konieczne i pokojowe”, natomiast krytycy podkreślali rosnące ryzyko eskalacji oraz zakłócenia pracy największego portu węglowego świata.
Incydent w Newcastle wpisuje się w rosnącą liczbę protestów wymierzonych w infrastrukturę powiązaną z paliwami kopalnymi. Australia, mimo deklaracji składanych na arenie międzynarodowej, pozostaje jednym z głównych eksporterów węgla na rynki azjatyckie. Działania aktywistów pokazują, że presja społeczna na przyspieszenie transformacji energetycznej staje się coraz bardziej zauważalna.
Podobne napięcia pojawiają się także w innych regionach świata, gdzie troska o środowisko zderza się z realiami gospodarki oraz sytuacją na rynku pracy. Europejskie doświadczenia potwierdzają, jak trudne bywa pogodzenie ambitnych celów klimatycznych z rosnącymi kosztami życia. W Australii sytuacja pozostaje szczególnie złożona, ponieważ przemysł wydobywczy jest jednym z fundamentów lokalnych gospodarek.
„Chociaż zmiana klimatu dotknie najuboższych najmocniej, dla wielu z nich nie będzie jedynym ani największym zagrożeniem” – przypomniał niedawno Bill Gates, komentując tempo światowej transformacji energetycznej. Wskazał, że debata zbyt często koncentruje się wyłącznie na emisjach, pomijając kwestie społeczne takie jak dostęp do energii, ubóstwo czy brak możliwości rozwoju.
Jego zdaniem skuteczna polityka klimatyczna wymaga nie tylko redukcji emisji, lecz także inwestycji w rozwiązania poprawiające jakość życia. Zwrócił uwagę, że postęp technologiczny sprawił, iż globalne prognozy emisji są dziś mniej pesymistyczne niż dekadę temu.
Choć dla uczestników Rising Tide była to forma obywatelskiego sprzeciwu, wielu mieszkańców regionu oceniło akcję jako przykład radykalizmu uderzającego w lokalną gospodarkę i miejsca pracy. W debacie publicznej pojawiły się głosy, że blokowanie statków nie rozwiązuje żadnego z realnych problemów klimatycznych, natomiast wzmacnia napięcia społeczne.
Wydarzenia w Newcastle pokazały, że spór między aktywizmem klimatycznym a ekonomicznym fundamentem tego kraju pozostaje nierozstrzygnięty i z zapewne jeszcze będzie powracał w w takiej lub podobnej formie.