Newsletter Subscribe
Enter your email address below and subscribe to our newsletter
Partnerzy portalu
Partnerzy portalu
Reliance i zmiany w imporcie rosyjskiej ropy w Indiach
Autor:Mariusz Dasiewicz
Reliance Industries, czołowy indyjski konglomerat przemysłowy, rezygnuje z importu rosyjskiej ropy przewożonej przez Sovcomflot, reagując na międzynarodowe sankcje. Decyzja ta rzuca światło na eskalujące wyzwania, przed którymi stoi Rosja w eksporcie surowca, oraz ukazuje szeroki wpływ sankcji na światowy rynek ropy.
Rosyjski sektor naftowy napotyka na kolejne przeszkody w eksporcie swojego kluczowego surowca. W następstwie ostatnich ataków dronów na państwowe rafinerie na Ukrainie, rosyjskie firmy naftowe stają przed wyzwaniem znalezienia statków do transportu nadwyżek ropy. Do istniejących problemów, jak trudności z pobieraniem płatności za eksport z powodu międzynarodowych ograniczeń bankowych, dołącza teraz konieczność poszukiwania nowych dróg dystrybucji tego surowca.
Po wprowadzeniu sankcji przez Stany Zjednoczone na Rosję, obowiązujących od niemal początku dwuletniej wojny na Ukrainie, Reliance Industries, wiodący na światowym rynku rafineryjnym i jeden z największych nabywców rosyjskiej ropy Ural, zdecydował się zaprzestać przyjmowania przyszłych dostaw ropy transportowanej przez tankowce Sovcomflot.
Ta decyzja sygnalizuje zmianę podejścia Indii, dotąd powściągliwych w bezpośrednim odnoszeniu się do sankcji. Zmiana ta stawia Sovcomflot, czołowego rosyjskiego operatora floty tankowców, przed dodatkowymi wyzwaniami, nasilając problemy eksportowe rosyjskiego sektora naftowego, który już boryka się z ograniczeniami bankowymi i logistycznymi.
Sytuacja ta nasuwa pytania o przyszłość eksportu rosyjskiej ropy oraz strategie, jakie przyjmują główni odbiorcy tego surowca, w tym Indie, które były kluczowym rynkiem dla Rosji. Indie, dążąc do dywersyfikacji swoich źródeł surowców, stopniowo odchodzą od współpracy z podmiotami objętymi międzynarodowymi sankcjami, co może mieć znaczące konsekwencje dla globalnego rynku ropy naftowej.
Decyzja Reliance wywołała łańcuchową reakcję wśród indyjskich rafinerii, które rozważają podobne kroki, ograniczając tym samym dostępność rosyjskiej ropy na lokalnym rynku. To wydarzenie podkreśla złożoność współczesnych relacji handlowych i politycznych, wskazując jednocześnie na potencjalne przesunięcia w globalnych łańcuchach dostaw surowców energetycznych.
W świetle tych wydarzeń, eksperci podkreślają, że zarówno producenci, jak i konsumenci ropy naftowej muszą być gotowi na adaptację do szybko zmieniających się warunków geopolitycznych i ekonomicznych. Z jednej strony, Rosja szuka nowych rynków zbytu dla swojej ropy, z drugiej – odbiorcy takiej ropy, jak Indie, muszą zważyć ryzyko związane z naruszeniem sankcji oraz potencjalnymi konsekwencjami dla ich interesów handlowych i politycznych.
Analizując tę sytuację, nie można pominąć wpływu sankcji na koszty frachtu i dostępność statków do transportu ropy, co może prowadzić do wzrostu cen tego surowca na światowych rynkach. W konsekwencji, zarówno producenci, jak i konsumenci muszą wykazać elastyczność i zdolność do szybkiego dostosowywania się do nowych realiów rynkowych, aby minimalizować potencjalne zakłócenia w dostawach.
Decyzja Reliance Industries o zaprzestaniu importu rosyjskiej ropy przewożonej przez Sovcomflot stanowi znaczący punkt zwrotny w relacjach handlowych Indii z Rosją, mając daleko idące implikacje dla globalnego rynku ropy naftowej. Ruch ten nie tylko podkreśla rosnące trudności Rosji w eksporcie swojego surowca w obliczu międzynarodowych sankcji, ale również sygnalizuje zmianę strategii Indii w kontekście dywersyfikacji źródeł energii oraz ich dążenia do minimalizowania ryzyka związanego z naruszeniem sankcji.
Autor: Mariusz Dasiewicz
Powiązane wpisy
-
Podwójna uroczystość brazylijskich okrętów podwodnych typu Scorpène
26 listopada brazylijska Marinha do Brasil osiągnęła kolejny etap długofalowej przebudowy swoich zdolności podwodnych. Uroczystość w Itaguaí tego dnia połączyła dwa wydarzenia: wodowanie czwartego okrętu podwodnego z rodziny Scorpène – S43 Almirante Karam – oraz wcielenie do służby S42 Tonelero.
W artykule
Almirante Karam jest pierwszym okrętem całkowicie zbudowanym w Brazylii. Jednostka stanowi rozwinięcie rodziny Scorpène i wyróżnia się kadłubem dłuższym o około pięć metrów względem wariantu bazowego. Jej budowa potwierdza, że brazylijski przemysł potrafi samodzielnie prowadzić produkcję zaawansowanych okrętów podwodnych, od formowania blach, przez skomplikowane prace spawalnicze, po integrację systemów pokładowych.
PROSUB – fundament niezależności przemysłowej
Ale aby takie prace można było wykonywać w tych zakładach stoczniowych, niezbędnym było stworzenie pełnego zaplecza technicznego oraz kompetencyjnego. Tu właśnie pojawia się PROSUB – brazylijski program budowy sił podwodnych, rozwijany od 2008 roku we współpracy z francuskim koncernem stoczniowym Naval Group. To przedsięwzięcie ukształtowało całą infrastrukturę niezbędną do projektowania, budowy i obsługi nowoczesnych okrętów podwodnych.
W jego ramach powstała stocznia, baza dla jednostek podwodnych oraz zakład produkcyjny, który wraz z programem szkoleniowym stworzył dla Brazylii kompletny łańcuch kompetencji technologicznych. Ponad 250 specjalistów przeszło szkolenia we Francji, obejmujące spawalnictwo, obróbkę kadłubów, instalacje rurociągów oraz elektrykę okrętową. Dziś ICN w Itaguaí dysponuje zapleczem pozwalającym na samodzielne prowadzenie produkcji, integracji oraz prób systemowych, co czyni ten ośrodek jednym z najważniejszych punktów rozwoju przemysłu okrętowego w regionie.
Rozbudowana infrastruktura w stanie Rio de Janeiro pełni funkcję centrum kompetencyjnego brazylijskiej marynarki. Jednocześnie stanowi zaplecze dla kluczowego projektu strategicznego – budowy pierwszego w historii Brazylii okrętu podwodnego o napędzie jądrowym, SN-10 Álvaro Alberto.
Po raz pierwszy w Brazylii przeprowadzono dwie uroczystości związane z programem PROSUB jednego dnia, co dobrze pokazuje skalę przedsięwzięcia i tempo prac w Itaguaí.
Priorytet: pierwszy atomowy okręt Brazylii
Prace nad SN-10 postępują wolniej, niż pierwotnie zakładano. Jednostka ma zostać zwodowana w 2034 roku – dekadę później niż planowano. Opóźnienia wynikają przede wszystkim z presji budżetowej i ograniczeń systemowych, które towarzyszą budowie infrastruktury do obsługi napędu jądrowego i docelowego opanowania cyklu paliwowego.
Niezależnie od wyzwań projekt SN-10 pozostaje dla Brasílii kluczowy. Okręt ma stać się filarem odstraszania strategicznego, wzmacniając autonomię państwa w obszarze bezpieczeństwa morskiego oraz kontroli akwenów o znaczeniu gospodarczym.
Riachuelo – charakterystyka brazylijskich Scorpène
Okręty typu Riachuelo stanowią rozwinięcie konstrukcji Scorpène i zostały zaprojektowane jako nowoczesne jednostki zdolne do długotrwałego działania w wodach o rozbudowanej linii brzegowej. Dysponują załogą liczącą łącznie 42 marynarzy, wypornością podwodną 2000 ton, długością około 72 metrów i operacyjnym zanurzeniem do 300 metrów. Autonomiczność 70 dni pozwala na patrolowanie rozległej ZEE Brazylii oraz osłonę infrastruktury naftowej.
Uzbrojenie okrętów obejmuje ciężkie torpedy F21 oraz pociski przeciwokrętowe Exocet SM39 Block 2 Mod 2. Na wyposażeniu znajdują się sonary Thales TSM 2233 Eledone oraz flankowe TSM 2253, połączone w systemie S-Cube. Zapas uzbrojenia wynosi 18 sztuk. Naval Group dostarczyła zintegrowany system walki SUBTICS oraz wyrzutnie środków zakłócających torped Canto. Okręt wyposażono w peryskop ataku Safran Series 20 i komplet sonarów Thales tworzących system S-Cube, dzięki czemu jednostka zachowuje pełną świadomość sytuacyjną podczas działań podwodnych.
Nowe okręty podwodne w systemie bezpieczeństwa morskiego Brazylii
Wodowanie Almirante Karam pozwala tym samym na rozpoczęcie prób portowych, później morskich, co w połączeniu z wejściem do służby S42 Tonelero wzmacnia potencjał brazylijskiej floty w sposób wymierny. Modernizacja sił podwodnych wpisuje się też w szerszą transformację Marinha do Brasil, która konsekwentnie odbudowuje swoje zdolności morskie.
PROSUB zapewnia przewagę nie tylko w wymiarze taktycznym, lecz także przemysłowym. Brazylia przechodzi od roli odbiorcy technologii do państwa zdolnego do samodzielnej budowy i utrzymania okrętów podwodnych w całym cyklu życia.
