Newsletter Subscribe
Enter your email address below and subscribe to our newsletter
Partnerzy portalu
Partnerzy portalu
Nowy lodołamacz Gazpromu utoruje szlak do Wrót Arktyki
Uroczystość wprowadzenia ponad 120-metrowego lodołamacza Aleksander Sannikow do użytkowania odbyła się 29 czerwca br. w Petersburgu. Jednostkę zamówiła spółka Gazprom Nieft.
Statek został zaprojektowany przez finlandzkie biuro projektowe Aker Arctic i zbudowany stoczni Vyborg, należącej do rosyjskiego koncernu stoczniowego, funkcjonującego pod nazwą United Shipbuilding Corporation.
Zgodnie z planami Gazpromu statek ma przyczynić się do utrzymania całorocznych dostaw ropy arktycznej na światowy rynek. Aleksander Sannikow będzie towarzyszył tankowcom przewożącym surowiec ze złóż nowoportowskich, pokonując Północną Drogę Morską.
Statek jest pierwszym lodołamaczem zbudowanym w ramach rosyjskiego programu Czas Arktyki. Aleksander Sannikow jest w stanie przełamać dwumetrową pokrywę lodową. Gazprom Nieft zamierza go wykorzystać jako wsparcie dla jednostek przewożących ropę do oraz z terminalu naftowego Wrota Akrytki, które znajduje się w Zatoce Obskiej. Obecnie złoża nowoportowskie obsługuje sześć tankowców. Nowy rosyjski lodołamacz rozpocznie operacje wspierające transport surowca w sierpniu.
Zobacz też: Tajna umowa PGZ i Naval Group. W tle zamówienie warte 10 miliardów.
Statek jest wyposażony w silniki dieslowo-elektryczne o mocy 22 MW. Jego zdolność łamania lodu jest porównywana do tej, jaką dysponują lodołamacze analogicznych rozmiarów z napędem atomowym. Jest to zasługa specjalnie zaprojektowanego kadłuba oraz trzech pędników azymutalnych. Klasyczne lodołamacze napierają na pokrywę lodową i przełamują ją swoją masą, zaś kadłub Aleksandra Sannikowa przecina lód, a następnie go miażdży, dzięki czemu statek ma lepszą charakterystykę manewrową. Na czystej wodzie jednostka osiąga prędkość 16 węzłów i może wykonać obrót o 360 stopni w ciągu 60 sekund.
Baterie zamontowane na statku umożliwiają mu funkcjonowanie przy ekstremalnie niskich temperaturach sięgających minus 50 stopni nawet przez okres 40 dni. Stocznia, która zbudowała jednostkę, chwali się, że Aleksander Sannikow jest lodołamaczem maksymalnie zdigitalizowanym. Komputery pokładowe obsługują systemu podtrzymywania życia, uruchamiają generatory prądu, synchronizują wyposażenie okrętowe, kontrolują występowanie awarii i usterek oraz temperaturę wewnątrz i na zewnątrz statku oraz kontrolują procesy technologiczne zachodzące w poszczególnych systemach. Według projektantów statku, poziom jego digitalizacji i automatyzacji umożliwił zredukowanie liczebności załogi o połowę w porównaniu z innymi lodołamaczami podobnych rozmiarów.
Mimo to na statku znajdują się w pełni wyposażona jednostka okrętowej straży pożarnej oraz szpital. Na pokładzie Aleksandra Sannikowa są też lądowisko dla śmigłowca, łodzie ratunkowe, wyciągarka oraz dźwig mogący unieść ciężar 26 ton. Dzięki temu nowy rosyjski lodołamacz, oprócz realizowania operacji wspierania tankowców, może również samodzielnie przewozić ładunki, wykonywać zadania holowania oraz brać udział w akcjach ratowniczych.
Zobacz też: Wiceminister Grzegorz Witkowski: w stoczniach jest „za dużo” zarządów.
Kolejny lodołamacz tego typu zostanie wprowadzony do użytkowania we flocie transportowej spółki Gazprom Nieft w październiku br.
Prezes zarządu Gazprom Nieft Aleksander Dyukov mówi, że według prognoz jego firmy popyt na usługi transportowe przez Północną Drogę Morską do 2030 r. może wzrosnąć o jedną trzecią. Dodaje, że rozwój floty należącej do spółki Gazprom Nieft pozwoli jej na utrzymanie pozycji lidera w rosyjskiej Arktyce.
Podpis: tz
Przemysł stoczniowy – więcej wiadomości z branży znajdziesz tutaj.
Powiązane wpisy
Powrót brytyjskiej grupy lotniskowcowej HMS Prince of Wales
Po ośmiu miesiącach aktywności na trzech oceanach brytyjska grupa lotniskowcowa z HMS Prince of Wales powróciła 30 listopada do Portsmouth. Tym wejściem Royal Navy zamknęła operację Highmast — największe rozmieszczenie sił morskich w bieżącym roku.
W artykule
Symboliczny finał operacji Highmast
Rankiem, w końcówce listopada, okręty brytyjskiej grupy lotniskowcowej zaczęły wchodzić do Portsmouth. Lotniskowiec HMS Prince of Wales prowadził szyk powrotny, zamykając tym samym globalną kampanię, w ramach której zespół pokonał ponad 40 tys. mil morskich — dystans odpowiadający półtorakrotnemu okrążeniu Ziemi.
Powitanie miało wymiar uroczysty, zgodny z tradycją Royal Navy: jednostki portowe wykonały salut wodny, zaś załogi eskort i pomocniczych okrętów stanęły wzdłuż burt. Po wielu miesiącach nieobecności marynarze i lotnicy wrócili do rodzin, kończąc etap najbardziej kompleksowej operacji tej części floty od kilku lat.
Osiem miesięcy globalnej obecnści
Operacja Highmast rozpoczęła się wiosną, kiedy z Portsmouth i Bergen wyszły pierwsze okręty tworzące grupę zadaniową. Jej głównym celem było potwierdzenie zdolności Royal Navy do prowadzenia wielodomenowych działań dalekomorskich oraz utrzymania spójnej współpracy z sojuszniczymi okrętami.
W trakcie misji grupa operowała kolejno na Morzu Śródziemnym, w obszarze Kanału Sueskiego, na Oceanie Indyjskim oraz w zachodniej części Indo-Pacyfiku. W tym czasie przeprowadzono szereg ćwiczeń, w tym z marynarkami Włoch, Japonii, Australii, Kanady i Norwegii.
Dowódca zespołu, komandor James Blackmore, określił operację jako „najszerszy sprawdzian brytyjskiej projekcji siły od lat”, podkreślając jednocześnie wzrost interoperacyjności i zdolności bojowej grupy.
Skład i możliwości zespołu HMS Prince of Wales
Trzon Carrier Strike Group stanowił lotniskowiec HMS Prince of Wales, na którego pokładzie operowało skrzydło lotnicze złożone z samolotów F-35B oraz śmigłowców ZOP i maszyn rozpoznawczych. Uzupełnienie stanowiły niszczyciel rakietowy HMS Dauntless, fregata HMS Richmond, norweska fregata HNoMS Roald Amundsen oraz jednostki wsparcia — tankowiec RFA Tideforce i logistyczny HNoMS Maud.
W kulminacyjnej fazie misji, podczas ćwiczeń na Indo-Pacyfiku, siły zespołu liczyły ponad 4 tysiące żołnierzy i marynarzy.
Kluczowe wnioski z misji Highmast
Zakończona kampania miała znaczenie wykraczające poza tradycyjny pokaz bandery. HMS Prince of Wales po serii wcześniejszych problemów technicznych przeszedł pełny cykl eksploatacyjny, obejmujący przeloty, intensywne działania lotnicze oraz współpracę w warunkach, które sprawdzają możliwości układu napędowego, systemów pokładowych oraz modułów sterowania lotami.
Misja była więc testem nie tylko dla całego zespołu, ale i samego lotniskowca, który tym etapem potwierdził pełną gotowość do globalnych operacji. Dla Royal Navy oznacza to domknięcie okresu niepewności oraz wejście w etap stabilnej eksploatacji obu brytyjskich superlotniskowców.
Powrót jest równie istotny jak jej wyjście
Operacja Highmast udowodniła, że Wielka Brytania pozostaje zdolna do nieprzerwanej obecności na głównych morskich szlakach komunikacyjnych, szczególnie w regionie Indo-Pacyfiku. W sytuacji rosnącej aktywności floty chińskiej i agresywnych działań rosyjskich — zarówno w Arktyce, jak i na Morzu Śródziemnym — wartościowa obecność sojuszniczych komponentów nabiera szczególnego znaczenia.
Zakończenie operacji pokazuje także, jak duże znaczenie ma utrzymanie ciągłości działań Royal Navy. Powrót HMS Prince of Wales nie kończy brytyjskiej aktywności na Indo-Pacyfiku — stanowi raczej zamknięcie pierwszej z serii zaplanowanych rotacji, które w ciągu kolejnych lat mają stać się fundamentem obecności brytyjskiej bandery na kluczowych szlakach morskich.
Kampania, która przejdzie do historii Royal Navy
Ośmiomiesięczna misja Highmast zapisze się jako jedno z najważniejszych przedsięwzięć brytyjskiej floty ostatnich lat. Zespół przeszedł pełne spektrum działań — od ćwiczeń sojuszniczych po operacje realizowane w rozległych akwenach zachodniej części Indo-Pacyfiku.
Powrót grupy lotniskowcowej, z HMS Prince of Wales na czele, stanowi potwierdzenie, że brytyjski system lotniskowcowy jest w stanie prowadzić globalne operacje w sposób ciągły, niezawodny i zgodny z wymaganiami współczesnej architektury bezpieczeństwa.
