Newsletter Subscribe
Enter your email address below and subscribe to our newsletter
Iran atakuje amerykańskie bazy na Bliskim Wschodzie
23 czerwca Islamska Republika Iranu przeprowadziła zmasowany atak rakietowy na amerykańskie bazy wojskowe w Iraku i Katarze, rozpoczynając operację odwetową za wcześniejsze uderzenia na obiekty nuklearne.
W artykule
Iran uderza w bazy wojskowe USA. Region reaguje zamknięciem przestrzeni powietrznej
23 czerwca Islamska Republika Iranu przeprowadziła skoordynowany atak rakietowy na amerykańskie bazy wojskowe w regionie Zatoki Perskiej. Po tych atakach, Katar zdecydował o tymczasowym zamknięciu swojej przestrzeni powietrznej. Analogiczne kroki podjęły również władze Kuwejtu, Bahrajnu oraz Egiptu. Stany Zjednoczone i Wielka Brytania zaapelowały do swoich obywateli przebywających na terytorium Kataru o pozostanie w domach do odwołania.
Celem była m.in. baza Al Udeid w Katarze, gdzie stacjonuje około 10 tysięcy żołnierzy USA oraz zlokalizowane są główne elementy dowodzenia operacjami wojskowymi w całym regionie. Atak został przeprowadzony w ramach operacji o kryptonimie „Zapowiedź zwycięstwa”, będącej bezpośrednią odpowiedzią Teheranu na wcześniejsze amerykańskie uderzenia na irańskie obiekty nuklearne.
Według władz katarskich, większość pocisków została przechwycona przez systemy obrony powietrznej, a sama baza nie doznała istotnych uszkodzeń. Równolegle pojawiły się doniesienia o irańskim ataku na placówki amerykańskie w Iraku, w tym na bazę Ain al-Asad w zachodniej części kraju. Choć strona amerykańska oficjalnie nie potwierdziła skutecznego trafienia tych obiektów, informowała o wcześniejszej ewakuacji części personelu oraz podniesieniu poziomu gotowości bojowej. Cała operacja miała charakter pokazowy, jednak eskalacja napięcia w regionie nie pozostała bez wpływu na rynki – ceny ropy początkowo wzrosły, by później spaść po potwierdzeniu, że transport przez cieśninę Ormuz nie został wstrzymany.
Irański odwet sięga Iraku. Baza Ain al-Asad celem kolejnego ostrzału
Równolegle z ostrzałem katarskiej bazy Al Udeid, celem irańskiego odwetu stała się również baza Ain al-Asad w zachodnim Iraku, jedna z głównych placówek sił amerykańskich w tym kraju. Jak poinformował anonimowy urzędnik iracki cytowany przez agencję AP, rakiety uderzyły w rejon, gdzie stacjonują zarówno amerykańscy żołnierze, jak i personel sojuszniczy. Skala zniszczeń oraz ewentualne straty pozostają nieujawnione. Działania Iranu wpisują się w szerszy kontekst operacji nazwanej „Zapowiedzią zwycięstwa”, której celem miało być zademonstrowanie zdolności odstraszania i gotowości do eskalacji w przypadku dalszych uderzeń ze strony USA.
Prezydent Iranu Masoud Pezeshkian, w krótkim oświadczeniu opublikowanym przed rozpoczęciem ostrzału, zaznaczył: „Nie rozpoczęliśmy tej wojny i nie dążymy do niej. Ale nie pozostawimy inwazji na wielki Iran bez odpowiedzi.” Kilka godzin wcześniej szef sztabu Sił Zbrojnych Iranu generał Abdolrahim Mousavi oświadczył, że działania Stanów Zjednoczonych „uwolniły ręce” Teheranu do podjęcia odwetu. Zapowiedział również, że Iran podejmie dalsze kroki w przypadku kolejnych prowokacji.
Reakcja Stanów Zjednoczonych
W odpowiedzi na zmasowany atak rakietowy, Pentagon potwierdził, że pociski średniego i krótkiego zasięgu zostały odpalone z terytorium Iranu w kierunku amerykańskiej bazy Al Udeid w Katarze. Wszystkie zostały przechwycone przez rozmieszczone w regionie systemy obrony powietrznej, co uniemożliwiło wyrządzenie szkód infrastrukturze wojskowej oraz zapobiegło stratom wśród personelu sił zbrojnych USA.
W krótkim oświadczeniu opublikowanym na platformie X prezydent Donald Trump przyznał, że strona irańska uprzedziła o planowanym ostrzale, co umożliwiło skuteczne wdrożenie procedur bezpieczeństwa. Jednocześnie wezwał do deeskalacji napięć i przywrócenia stabilności w regionie, podkreślając gotowość do rozmów z udziałem regionalnych partnerów, w tym Izraela.
Zgodnie z komunikatami Białego Domu i Departamentu Obrony, sytuacja była monitorowana w trybie ciągłym przez najwyższe władze Stanów Zjednoczonych. Prezydent Donald Trump, sekretarz obrony Pete Hegseth oraz przewodniczący Kolegium Połączonych Szefów Sztabów gen. Caine przebywali wówczas w Narodowym Centrum Zarządzania Kryzysowego (Situation Room), nadzorując działania i analizując możliwe scenariusze dalszego rozwoju wydarzeń.
W kolejnej części zajrzymy do własnego ogródka – sprawdzimy, jak eskalacja w Zatoce Perskiej wpływa na globalne bezpieczeństwo energetyczne oraz co może oznaczać ewentualne zamknięcie cieśniny Ormuz dla regionu, Europy i samej Polski.
Autor: Mariusz Dasiewicz
Powiązane wpisy
-
Costa de la Luz – słoneczne wybrzeże na końcówkę listopada
Gdy w polskich portach, zakładach stoczniowych oraz fabrykach po prawie trzech miesiącach jesiennej harówki większość zdążyła już zapomnieć, jak pachnie ciepłe powietrze nad morzem, tydzień nad andaluzyjskie „Wybrzeże Światła” Costa de la Luz staje się nie kaprysem, lecz sensowną inwestycją przed grudniowym maratonem.
W artykule
Costa de la Luz pod koniec listopada: południowe wybrzeże Hiszpanii, które wciąż pachnie latem
Costa de la Luz to kawałek Atlantyku, który uparcie udaje późne lato, kiedy u nas listopad dawno zaciągnął niebo szarą płachtą. Między Kadyksem a Huelvą ciągną się szerokie, jasne plaże, za plecami białe miasteczka, przed oczami horyzont aż po Portugalię. W dzień termometry pokazują w okolicach 19–21°C, woda ma mniej więcej tyle, ile Bałtyk w lipcu, a słońce potrafi świecić po kilka godzin dziennie, jakby nikt mu nie powiedział, że sezon już się skończył.
Tymczasem w naszym kraju od niemal trzech miesięcy trwa zupełnie inny świat. Suwnice chodzą od świtu, w dokach nie ma dnia bez spawania, a kolejne palenie blach czeka już w grafiku. Na terminalach zmiana goni zmianę, offshore chce wszystko „na wczoraj”, a marynarka trzyma swoje harmonogramy. Podobnie wygląda to na lądzie. W hutach piece idą pełną mocą, w zakładach produkcyjnych kolejne zlecenia wjeżdżają jedno za drugim, a na budowach trwa gonitwa przed zimą.
Po wakacjach zostały pojedyncze zdjęcia w telefonie i rachunek za lody w nadmorskim barze. Większość z nas dawno weszła w tryb: „roboty jest tyle, że nawet nie ma kiedy zatęsknić za plażą”.
Czytaj więcej: Październik nad morzem: 5 spokojnych miejsc na krótki wypad
A jednak gdzieś z tyłu głowy siedzi ta myśl, która wraca właśnie teraz. Dzień zrobił się tak krótki, że wychodzimy z domu po ciemku i wracamy o zmroku, jakby ktoś wyłączył światło na całą dobę.
W dodatku przyszły pierwsze przymrozki — przez ostatnie dwie noce temperatura w wielu miejscach naszego kraju spadała poniżej zera, trawa skrzypi pod butami, a w powietrzu czuć już zapowiedź zimy. Grudzień wisi w kalendarzu jak „ciężka, zimna” chmura.
I wtedy pojawia się ta myśl: może warto na chwilę wyskoczyć tam, gdzie pod koniec listopada Atlantyk wciąż pachnie ciepłym powietrzem.
Zamiast kolejnego weekendu spędzonego między pracą a obowiązkami – kilka dni na Costa de la Luz. Rano krótki spacer w cienkim t-shircie. W południe kawa pod palmą. Wieczorem kolacja przy szumie fal, a nie przy jednostajnym hałasie sprężarek czy wentylatorów.
To mały reset dla tych, którzy część lata i prawie całą jesień przepracowali na pełnych obrotach. Wychodzili z domu o ciemku, wracali po zmroku i nawet nie mieli kiedy naprawdę złapać oddechu.
Bo jeśli jest w roku moment, żeby przypomnieć sobie, jak wygląda ciepłe słońce odbijające się na wodzie, a nie na stalowej burcie – to właśnie teraz. Szukając w sieci miejsc, gdzie listopad wciąż pachnie latem, trafiłem na cztery miejsca na południowym wybrzeżu Hiszpanii – Costa de la Luz, którymi chcę się z Tobą podzielić i na które chcę Cię po prostu zaprosić. Zapraszam
Kadyks – „Kuba Europy” na końcu półwyspu
Pierwszym miejscem, które staje przed oczami, jest Kadyks. Na mapie wygląda jak okręt zacumowany na końcu lądu – kawałek miasta wysunięty w Atlantyk tak daleko, jak tylko się da. Stare miasto siedzi na wąskim półwyspie, z trzech stron otulonym wodą. Z jednej strony masz szeroką, miejską Playa de la Victoria, z drugiej zaś bardziej kameralną La Caletę – plażę, która w filmach potrafi udawać Hawanę.
Fot. @AGolfingExp/X To miasto jest jak stworzone dla ludzi, którzy całe życie kręcą się wokół portów. Idziesz promenadą, mijasz stocznię, wstępujesz na chwilę na targ rybny, gdzie lód chrzęści pod nożami sprzedawców, a zapach morza jest mocniejszy niż w jakimkolwiek porcie kontenerowym. Wieczorem siadasz w barze na tortillitas de camarones – cienkie, chrupiące placki z małymi krewetkami, coś między przekąską a rytuałem. Do tego kieliszek chłodnego wina, szum rozmów i gdzieś w tle Atlantyk, który przypomina, po co tu właściwie przyjechałeś.
Conil de la Frontera – biała miejscowość w Andaluzji, która żyje z morza
Drugim miejscem, które w tej opowieści pojawia się od razu po Kadyksie, jest Conil de la Frontera. Conil to klasyczne andaluzyjskie miasteczko: białe domy, wąskie uliczki i długi pas piasku, który zaczyna się właściwie tuż za ostatnią zabudową. Latem bywa tu tłoczno, ale poza sezonem zostaje to, czego najbardziej brakuje ludziom przyzwyczajonym do hałasu suwnic i młotów pneumatycznych: cisza, równy szum fal i zapach smażonej ryby unoszący się znad małych barów przy plaży.
Czytaj więcej: Październik w Gdańsku. Mekka przemysłu stoczniowego i jesiennego spokoju
Te miejscowi żyją z morza – w kartach dań króluje świeży tuńczyk, kalmary, dorady, wszystko proste, bez zadęcia, jakby wrzucone na patelnię prosto z porannego połowu. To dobre miejsce na swój własny rytm dnia: rano spacer albo kąpiel na pustej plaży, w południe ryba z widokiem na wodę, a po południu kilka akapitów napisanych przy otwartym oknie, kiedy Atlantyk zagląda do środka razem z wiatrem.
Tarifa – koniec Europy i stolica wiatru
Jeśli dwa pierwsze miejsca wydają Ci się zbyt spokojne, trzecim, które wpadło mi w oko podczas internetowych poszukiwań, jest Tarifa. Tam, gdzie Atlantyk spotyka się z Morzem Śródziemnym, leży miasteczko, które żyje z wiatru. Tu przyjeżdżają kitesurferzy i windsurferzy z całej Europy, bo statystyki są bezlitosne: wieje prawie zawsze. Szeroka plaża ciągnie się kilometrami, w tle rysują się góry, a po drugiej stronie cieśniny migocze w nocy światło Afryki.
To miejsce trochę bardziej dzikie, mniej „hotelowe”, bardziej na ludzi, którzy lubią żywioł, a nie równo przystrzyżone trawniki przy basenie. Idealne, jeśli naprawdę chcesz się odciąć od stoczniowej rutyny i przypomnieć sobie, jak wygląda morze w wersji nieobudowanej nabrzeżem: fala, piasek, wiatr, szum linek od latawców nad głową. Tu trudno udawać, że morze jest tylko „tłem do pracy” – ono gra pierwszą rolę.
El Puerto de Santa María i Puerto Sherry – port, ale w wersji wakacyjnej
A na koniec – wybór, który szczególnie przyciągnął moją uwagę podczas szukania tych miejsc: El Puerto de Santa María. Jeśli brakuje Ci portowej infrastruktury, ale marzysz o niej w wakacyjnej wersji, to bardzo dobry kierunek. Miasto ma kilka plaż ciągnących się wzdłuż zatoki, a do tego marinę Puerto Sherry – z jachtami, beach barami i knajpami przy samym nabrzeżu. To trochę inny świat niż surowe przemysłowe porty: te same maszty i liny, ale zamiast dźwigów – palmy, zamiast hałasu doków – rozmowy przy stolikach. Dla kogoś z branży to ciekawa perspektywa: zobaczyć, jak wygląda „miękkie” oblicze portu, zorientowanego na turystykę i rekreację, a nie tylko przeładunek.
Czytaj więcej: Spokojna, szeroka i nadmorska. Wioska Sianożęty, która nie udaje kurortu
El Puerto de Santa María to port, który po godzinach zdejmuje roboczy kombinezon i zakłada lnianą koszulę. Z jednej strony masz Puerto Sherry – marinę z jachtami, beach barami i knajpami przy samym nabrzeżu, gdzie zamiast stukotu dźwigów słychać rozmowy i szkło stukające o blat. Kilka kroków dalej stoi kamienny Castillo de San Marcos, twierdza pamiętająca czasy, gdy wino i przyprawy wyjeżdżały stąd żaglowcami w świat. Do tego bodegi sherry, w których między rzędami beczek czujesz, że handel morski ma tu dłuższą historię niż niejedna stocznia. Idealne miejsce na dzień, w którym chcesz mieć i morze, i port, ale w wersji zdecydowanie bardziej wakacyjnej niż przemysłowej.
To wszystko działa dlatego, że klimat naprawdę pozwala uciec od polskiego, pochmurnego listopada. W połowie miesiąca temperatury w dzień trzymają 18–22°C, nocą spadają do 10–14°C. Atlantyk ma około 18-19°C, zdarzają się dni, gdy dobija do 20°C – czyli tyle, ile Bałtyk potrafi mieć w lipcu.
I tu pojawia się pytanie, które warto sobie zadać: może zamiast kolejnego weekendu w ciemnym, listopadowym rytmie, lepiej spędzić kilka dni tam, gdzie po południu wciąż można usiąść nad wodą w koszuli z krótkim rękawkiem? Może Costa de la Luz to właśnie ten moment w roku, kiedy warto pozwolić sobie na krótkie odejście od codzienności – żeby wrócić z głową lżejszą, a spojrzeniem wychodzącym poza kalendarz.
Jeśli szukasz miejsca na cichy oddech tuż przed zimą, te cztery wybrzeżne miejscowości Andaluzji naprawdę są tego warte. Może w tym roku to Ty sprawdzisz, jak wygląda koniec listopada tam, gdzie słońce wciąż pamięta o lecie?
Autor: Mariusz Dasiewicz
