Turcja zwodowała trzeci okręt podwodny „Murat Reis”

29 maja w stoczni Gölcük Donanma Tersanesi miało miejsce wodowanie trzeciego tureckiego okrętu podwodnego typu 214TN – TCG Murat Reis (S 332). Jednostka ta stanowi element realizowanego od ponad dekady programu budowy sześciu okrętów tej serii, realizowanego na podstawie niemieckiej licencji thyssenkrupp Marine Systems.
W artykule
Wytoczenie kadłuba z hali montażowej miało miejsce w czerwcu 2024 roku. Od tego czasu trwały prace przygotowujące jednostkę do wodowania oraz przyszłych prób stoczniowych. Sam proces opuszczenia okrętu na wodę zrealizowano przy użyciu doku pływającego.
Charakterystyka techniczna i operacyjna Murat Reis
214TN stanowi turecką odmianę eksportową niemieckiego typu 214, wyposażoną w napęd niezależny od powietrza (AIP) oparty na ogniwach paliwowych z membraną polimerową PEM. Długość kadłuba wynosi 68,35 m, a wyporność podwodna – 2042 tony. Okręt osiąga prędkość ponad 20 węzłów w zanurzeniu i może operować na głębokości do 300 metrów. Załogę na jednostce stanowić będzie 27 marynarzy.
Uzbrojenie obejmuje osiem wyrzutni kalibru 533 mm, z których wystrzeliwane mają być torpedy ciężkie DM2A4 i Mk 48 Mod 6AT oraz przeciwokrętowe pociski rakietowe UGM-84 Harpoon. Docelowo planowane jest zastąpienie importowanego uzbrojenia systemami krajowej produkcji – torpedy Roketsan Akya oraz pociski przeciwokrętowe Atmaca.
Współpraca przemysłowa i postęp programu
Program, zainicjowany formalnie podpisaniem umowy 2 lipca 2009 roku, zakładał przekazanie pierwszego okrętu w połowie lat 20. W toku realizacji doszło do opóźnień wynikających z konieczności modernizacji infrastruktury stoczniowej Gölcük Donanma Tersanesi oraz dostosowania zdolności produkcyjnych.
Budowa okrętów prowadzona w Turcji jest z istotnym udziałem krajowego przemysłu obronnego. Oprócz głównego wykonawcy – stoczni marynarki wojennej w Gölcük – w projekt zaangażowane są firmy takie jak ASELSAN, HAVELSAN, STM, TÜBİTAK oraz MilSOFT. Udział komponentów lokalnych wzrasta wraz z kolejnymi jednostkami serii, co wpisuje się w szerszą politykę technologicznego uniezależnienia.
Kontekst operacyjny
Zwodowany Murat Reis to trzecia jednostka z planowanej serii sześciu jednostek. Pierwszy okręt – Piri Reis – został już wcielony do służby, drugi zaś – Hizir Reis – znajduje się w trakcie prób morskich. Zakłada się, że pozostałe trzy jednostki wejdą do linii do końca 2027 roku, zastępując częściowo flotę starszych okrętów typu 209.
Wprowadzenie OOP typu 214TN zwiększa zdolności operacyjne tureckiej marynarki wojennej, zwłaszcza w zakresie działań skrytych i operacji ekspedycyjnych. Zastosowanie napędu niezależnego od powietrza (AIP) umożliwia wielodniowe patrole w zanurzeniu bez konieczności wynurzenia, co ma istotne znaczenie w warunkach wzmożonego nadzoru wschodniej części Morza Śródziemnego, akwenu wokół Cypru oraz Morza Egejskiego.
Turecki program okrętów podwodnych typu 214TN można uznać za przykład systematycznego budowania zdolności morskich o wymiarze regionalnym. Okręty tej serii nie tylko zwiększają potencjał bojowy floty wojennej, lecz także stanowią ważny krok w stronę przygotowania przemysłu do realizacji przyszłych zadań – w tym rodzimego programu okrętu podwodnego MILDEN, planowanego na połowę lat 30. XXI wieku.
Tym samym Turcja wpisuje się w grono państw, które świadomie inwestują w zdolności podwodne jako element szerszej strategii odstraszania i projekcji siły w akwenach o strategicznym znaczeniu dla tego kraju.
Autor: Mariusz Dasiewicz

Wojenna z kolejnym kontraktem na Ratownika

PGZ Stocznia Wojenna podpisała z James Fisher and Sons PLC (JFD) umowę na dostawę i integrację zaawansowanego systemu nurkowania saturacyjnego i ratownictwa okrętów podwodnych dla budowanego okrętu ratowniczego pk. Ratownik.
W artykule
Umowa PGZ Stoczni Wojennej z JFD
Kontrakt obejmuje dostawę i integrację klasyfikowanego kompleksu komór hiperbarycznych wraz z systemem podtrzymywania życia. Ratownik zostanie w pełni dostosowany do współpracy z NATO Submarine Rescue System (NSRS) – rozwiązania zarządzanego przez JFD od 2015 roku w imieniu marynarek wojennych Wielkiej Brytanii, Francji i Norwegii.

Fot. JFD Brytyjska firma przygotowała w 2019 roku studium przedprojektowe oraz ocenę wykonalności integracji systemu. W trakcie budowy wykorzysta doświadczenie zdobyte przy realizacji systemów nurkowania saturacyjnego stosowanych przez państwa NATO.
Rola JFD i PGZ Stoczni Wojennej
Rob Hales, szef działu obronnego James Fisher, podkreślił, że współpraca z polską stocznią umożliwi połączenie jej kompetencji w budowie okrętów z wiedzą JFD w zakresie ratownictwa podwodnego i systemów hiperbarycznych. Jego zdaniem projekt wzmocni polskie możliwości operacyjne, w tym ochronę infrastruktury podmorskiej.
Prezes PGZ Stoczni Wojennej, Marcin Ryngwelski, zwrócił uwagę, że Ratownik zapewni Marynarce Wojennej RP zdolności niezbędne do prowadzenia działań ratowniczych na Bałtyku oraz zabezpieczania instalacji podwodnych. Podkreślił również znaczenie współpracy z JFD dla zachowania interoperacyjności zgodnej ze standardami NATO.
Wiceprezes Polskiej Grupy Zbrojeniowej, Jan Grabowski, wskazał, że podpisanie kontraktu dotyczy systemu o fundamentalnym znaczeniu dla bezpieczeństwa załóg i prowadzenia operacji na morzu.
Ratownik – polskie zdolności ratownictwa podwodnego i znaczenie umowy
Okręt będzie jedną z największych jednostek w historii polskiego ratownictwa morskiego. Przy długości 96 metrów i wyporności 6500 ton zapewni możliwość ratowania załóg okrętów podwodnych oraz prowadzenia działań związanych z ochroną podmorskiej infrastruktury energetycznej.
Przekazanie okrętu Marynarce Wojennej RP przewidziane jest na koniec 2029 roku.
Integracja systemu JFD stanowi kolejny etap rozbudowy krajowego potencjału w zakresie działań na dużych głębokościach. Zapewni to prowadzenie operacji ratowniczych zgodnych ze standardami sojuszniczymi oraz zwiększy bezpieczeństwo przyszłych okrętów podwodnych i infrastruktury podmorskiej, która ma zasadnicze znaczenie dla funkcjonowania naszego państwa.
Zródło: PGZ Stocznia Wojenna











