Kolejny wycieczkowiec przekazany przez Fincantieri

26 czerwca w stoczni Fincantieri w Ankonie odbyła się ceremonia przekazania nowego wycieczkowca Viking Vesta, zbudowanego dla norweskiego armatora Viking. W wydarzeniu wzięli udział prezes i dyrektor generalny Viking, Torstein Hagen, oraz dyrektor generalny Merchant Ships Division w Fincantieri, Luigi Matarazzo. Jednostka wkrótce rozpocznie swój pierwszy rejs komercyjny.

Wieloletnia współpraca przynosi nowe efekty

Viking Vesta to 14. jednostka przekazana przez włoski koncern stoczniowy Fincantieri norweskiemu armatorowi Viking, w tym dwa statki ekspedycyjne zbudowane w ramach współpracy trwającej od 2012 roku. Część zrealizowanych zamówień dotyczyła budowy jednostek w zakładach stoczniowych zależnej spółki Vard. Całkowity potencjał współpracy – uwzględniający zakontraktowane statki, podpisane umowy oraz opcje przewidziane do finalizacji – obejmuje obecnie 28 jednostek.

Viking Vesta należy do segmentu średniej wielkości wycieczkowców, zaprojektowanych zgodnie z rygorystycznymi normami środowiskowymi. Projektanci uwzględnili szereg rozwiązań redukujących emisje, zużycie energii i generowany hałas. Jednostka ma tonaż brutto około 54 300 ton, oferuje 499 kabin i może pomieścić do 998 pasażerów.

Napęd wodorowy na wycieczkowcach Fincantieri

Fincantieri i Viking zapowiedzieli pierwszy na świecie wycieczkowiec napędzie wodorowym, który ma zostać przekazany jeszcze przed końcem 2026 roku. Viking Libra, budowany w stoczni w Ankonie, zostanie wyposażony w zbiorniki wodoru przechowywanego na pokładzie, wykorzystywanego zarówno do napędu, jak i wytwarzania energii elektrycznej. W tej samej stoczni powstaje także siostrzana jednostka – Viking Astrea, której przekazanie planowane jest na 2027 rok. Statek otrzyma tożsame systemy zeroemisyjne, umożliwiające żeglugę w obszarach objętych szczególną ochroną środowiskową.

Perspektywy dalszej rozbudowy floty

W październiku 2024 roku Fincantieri i Viking zawarły kolejną umowę na budowę dwóch statków wycieczkowych z terminem dostawy zaplanowanym na 2030 rok. Wartość kontraktu oszacowano wstępnie na kwotę od 500 mln do miliarda euro. Dodatkowo, podpisano opcję na cztery kolejne jednostki, których budowa przewidziana jest na lata 2031-2032.

Wszystkie nowe statki powstają zgodnie z aktualnymi przepisami bezpieczeństwa żeglugi oraz są wyposażane w wysoko wydajne siłownie i systemy ograniczające emisję zanieczyszczeń. Fincantieri podkreśla, że współpraca z Vikingiem to nie tylko kontynuacja długoletnich relacji handlowych, lecz także wspólny rozwój technologii przyszłości dla zrównoważonej żeglugi pasażerskiej.

Źródło: Finncantieri/MD

https://portalstoczniowy.pl/category/okretownictwo-stocznie/
Udostępnij ten wpis

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

  • Ostatnia fregata typu Mogami zwodowana

    Ostatnia fregata typu Mogami zwodowana

    22 grudnia w stoczni Mitsubishi Heavy Industries w Nagasaki odbyło się wodowanie przyszłej fregaty Yoshi (FFM 12). Jednostka ta domyka pierwszą serię fregat typu Mogami budowanych dla Japońskich Morskich Sił Samoobrony. Tym samym program 30FFM w swojej pierwotnej konfiguracji osiągnął zakładany finał produkcyjny.

    Geneza programu 30FFM

    Program fregat typu Mogami został uruchomiony w drugiej połowie minionej dekady jako odpowiedź na potrzebę szybkiej wymiany starzejących się niszczycieli eskortowych starszej generacji. Założeniem była budowa nowoczesnych okrętów nawodnych zdolnych do realizacji szerokiego spektrum zadań przy jednoczesnym skróceniu cyklu projektowo-produkcyjnego. W praktyce oznaczało to postawienie na wysoką automatyzację, ograniczenie liczebności załogi oraz standaryzację rozwiązań konstrukcyjnych.

    Stępkę prototypowej fregaty Mogami (FFM 1) położono sześć lat temu. Od tego momentu program realizowany był w tempie rzadko spotykanym w segmencie dużych okrętów bojowych. Osiem jednostek znajduje się już w służbie, natomiast Yoshi zamyka dwunastookrętową serię przewidzianą w pierwotnym planie.

    Fregata Yoshi – ostatnia z pierwszej serii

    Przyszła fregata Yoshi (FFM 12) została zamówiona w lutym 2024 r., a jej wejście do służby planowane jest na początek 2027 r. Nazwa okrętu nawiązuje do rzeki w prefekturze Okayama i po raz pierwszy pojawia się w historii japońskich okrętów wojennych. Jednostka formalnie kończy realizację pierwszej transzy programu 30FFM, który pierwotnie zakładał budowę 22 fregat, lecz został zredukowany do 12.

    Kontynuacja w wariancie zmodernizowanym

    Zakończenie budowy Yoshi nie oznacza końca samego programu. Japonia planuje dalszą produkcję fregat w wariancie zmodernizowanym, w którym szczególny nacisk położono na rozwój zdolności w zakresie poszukiwania i zwalczania okrętów podwodnych. Ma to bezpośredni związek z sytuacją bezpieczeństwa w regionie, gdzie aktywność flot państw dysponujących rozbudowanymi siłami podwodnymi pozostaje jednym z kluczowych czynników planistycznych.

    Mogami jako projekt eksportowy

    Zmodernizowana wersja fregaty typu Mogami została również wybrana jako punkt wyjścia do opracowania nowych okrętów dla Royal Australian Navy. W ramach programu SEA 3000 Australia planuje pozyskanie do 11 okrętów klasy fregata, które mają zastąpić eksploatowane obecnie jednostki typu Anzac. Japońska oferta oparta na Mogami pokonała konkurencyjny projekt MEKO A200, co otworzyło kolejny etap rozmów między Canberrą a Tokio.

    Departament Obrony Australii zakłada zawarcie wiążących umów handlowych w 2026 r., obejmujących zarówno współpracę przemysłową, jak i kwestie rządowe. Dla Japonii oznacza to pierwszy tak znaczący sukces eksportowy w segmencie okrętów wojennych klasy fregata.

    Symboliczne domknięcie etapu

    Wodowanie Yoshi ma wymiar wykraczający poza rutynowe wydarzenie stoczniowe. To wyraźny sygnał, że Japonia nie tylko odzyskała zdolność do seryjnej budowy nowoczesnych fregat w krótkim czasie, lecz także przygotowała grunt pod dalszy rozwój konstrukcji oraz jej umiędzynarodowienie. Program 30FFM osiągnął etap, na którym doświadczenia z budowy i eksploatacji pierwszej serii zaczynają realnie kształtować dalszy kierunek rozwoju tego programu w marynarce Japonii oraz wyznaczać jego kierunek eksportowy.