Newsletter Subscribe
Enter your email address below and subscribe to our newsletter
Partnerzy portalu
Partnerzy portalu
Holenderski przemysł stoczniowy odzyskuje formę, ale powoli
W ubiegłym roku holenderskie stocznie oraz firmy kooperujące z branżą zaczęły wchodzić na prostą. To przejaw globalnego trendu – wynika z raportu stowarzyszenia handlowego Netherlands Maritime Technology.
Bas Ort, prezes stowarzyszenia tłumaczy, że ożywienie na globalnym rynku stoczniowym zaczęło być widoczne przede wszystkim w ostatnich miesiącach 2017 roku. Jak dodaje, sytuacja ta przekłada się także na rynek holenderski.
Nie oznacza to jednak, że w holenderskim przemyśle stoczniowym nastąpił boom. Z danych stowarzyszenia Netherlands Maritime Technology wynika, że pomimo wielu zamówień, jakie w 2017 roku pozyskały holenderskie stocznie oraz widocznych symptomów ożywienia na rynku, w sumie obroty generowane przez przemysł stoczniowy spadły o ok. 5 proc. – z 7,3 do 6,9 mld euro. Kwoty te dotyczą obrotów stoczni oraz ich dostawców łącznie.
Ponadto o 3 proc. spadła liczba pracowników zatrudnionych w sektorze stoczniowym. W 2016 roku stocznie oraz przedsiębiorstwa z branży dawały pracę 29 tys. osób, a na koniec 2017 roku w sektorze pracowało 28 tys. pracowników. Ale według prezesa Netherlands Maritime Technology, po pierwszych sześciu miesiącach 2018 roku spadki te zostały wyrównane.
Zobacz też: Saab z kontraktem na radary Sea Giraffe AMB dla marynarki USA.
– W ciągu ostatniego roku otrzymaliśmy z jedno nielicznych dużych zleceń z globalnego rynku offshore oraz zamówienia na produkcję najpotężniejszej na świecie pogłębiarki, kilku mniejszych pogłębiarek oraz pierwszy pełnomorski statek wycieczkowy, który zostanie oddany do eksploatacji w najbliższych latach. Ponadto w 2017 roku wprowadziliśmy na rynek kilka rekordowych superjachtów, kilka mniejszych pogłębiarek na eksport oraz rozpoczęliśmy budowę floty kutrów rybackich. Wzrosła także liczba zamówień na statki do żeglugi śródlądowej – mówi Bas Ort.
Na koniec 2017 roku portfel zamówień ulokowanych w holenderskim przemyśle stoczniowym wynosił w sumie 93 jednostki o łącznej wyporności 437 tys. ton. Branża mogła osiągnąć taki wynik dzięki ożywieniu, które nastąpiło pod koniec ubiegłego roku. Przedsiębiorcy przyjęli je z entuzjazmem po trudnym roku 2016. Jednak pomimo tego, że w 2017 roku zakontraktowane statki o tonażu ponad dwukrotnie większym od sumy przypadającej na rok poprzedni, nie udało się uniknąć 3-procentowego spadku zatrudnienia. Ponadto niektóre holenderskie stocznie znalazły się trudnej sytuacji finansowej.
– Jedynym sposobem na przetrwanie na globalnym rynku stoczniowym jest ciągła praca nad innowacyjnymi technologiami oraz koncentracja na uczciwej międzynarodowej konkurencji – mówi Bas Ort. Jak dodaje, innym kierunkiem, w którym powinna podążać branża, są ekologiczne rozwiązania żeglugowe. W jego ocenie holenderski przemysł stoczniowy może stać jednym ze światowych liderów w tym zakresie. – Nasze stocznie i dostawcy morscy dysponują nowatorskimi rozwiązaniami wykorzystywanymi w nowoczesnych ekologicznych napędach, a także technologiami spełniającymi najbardziej restrykcyjne wymagania – podkreśla.
Zobacz też: Problemy z francuskim kontraktem na okręty podwodne dla Australii.
Według raportu Netherlands Maritime Technology wszystkie zlecenia przedsiębiorstwa kooperujące ze stoczniami (dostawców) w 2017 roku były warte 3,4 mld euro, co oznacza spadek o 400 mln euro w porównaniu z rokiem poprzednim. Łącznie w tym segmencie branży morskiej w 2017 roku pracowało 16 413 etatowych pracowników przy 16 838 w roku 2016. Dodatkowo przedsiębiorstwa kooperujące ze stoczniami zatrudniały w 2017 roku 1 460 pracowników tymczasowych.
W 2017 roku holenderskie stocznie dostarczyły łącznie 58 statków pełnomorskich, co oznacza wzrost o 16 sztuk w stosunku do roku poprzedniego. Z kolei liczba statków zamówionych w 2017 roku wyniosła 56. Ich łączna wartość to ponad 1,1 mld euro Dla porównania: w 2016 roku portfel zamówień zamknął się wynikiem 42 nowo zamówionych jednostek o wartości 642 mln euro.
W 2017 spadł udział zleceń eksportowych w ogólnej produkcji holenderskiego przemysłu stoczniowego i wyniósł 57 proc. (w 2016 roku – 79 proc.)
Z kolei same holenderskie stocznie w 2017 roku wypracowały obrót na poziomie 381 mln euro. Oznacza to spadek z 442 mln euro w roku poprzednim. Całkowite zatrudnienie w przedsiębiorstwach bezpośrednio budujących i remontujących statki oraz okręty wyniosło 1 710 etatów stałych przy 20 020 etatach w roku 2016. W ubiegłym roku holenderski przemysł stoczniowy dostarczył 155 mniejszych statków śródlądowych, kutrów rybackich oraz małych statków morskich. W tym punkcie nastąpił wzrost – z poziomu 116 dostaw w 2016 roku. Portfel zamówień ulokowanych w holenderskich stoczniach na tego typu jednostki na koniec 2017 roku wynosił 198 statków wobec 126 rok wcześniej.
Zobacz też: Włoski gigant stoczniowy ma w portfelu zamówienia na budowę 109 statków.
Holenderski przemysł stoczniowy świetnie sobie radzi w segmencie produkcji superjachtów. W 2017 roku niderlandzkie stocznie dostarczyły ich 25, o sześć sztuk więcej niż w roku poprzednim. W sumie producenci zarobili na tym 1,2 mld euro. Ponadto w ubiegłym roku do Holandii trafiło 18 zamówień na kolejne tego typu jednostki o wartości prawie 1,2 mld euro. Kompletny portfel zamówień w zakresie superjachtów na koniec 2017 roku wynosił 57 sztuk. Ich łączna wartość to 4,5 mld euro. Nastąpił więc spadek, ponieważ w 2016 roku stocznie holenderskie pozyskały 17 zleceń o wartości 1,3 mld euro, a portfel zamówień na superjachty na koniec tego roku wynosił 4,6 mld euro.
Podpis: tz
Przemysł stoczniowy – więcej wiadomości z branży znajdziesz tutaj.
Powiązane wpisy
Statek z ładunkiem węgla zatrzymany przez aktywistów u wybrzeży Australii
30 listopada grupa aktywistów Greenpeace Australia Pacific przeprowadziła spektakularną akcję na podejściu do portu w Newcastle, gdzie wspięli się na masowiec BONNY ISLAND, na którego pokładzie znajdował się węgiel.
W artykule
Do incydentu doszło w rejonie wejścia do portu Newcastle, jednego z głównych punktów eksportowych australijskiego węgla. Trzech aktywistów Greenpeace przedostało się na pokład masowca, wykorzystując dostęp do łańcucha kotwicznego oraz konstrukcji burtowych. Obecność osób postronnych na części dziobowej jednostki uniemożliwiła jej normalne manewrowanie, natomiast równoległa blokada kajakami na torze podejściowym dodatkowo ograniczyła przestrzeń manewrową statku, co w praktyce całkowicie wstrzymało jego ruch.
Protest był częścią szerszej inicjatywy Rising Tide People’s Blockade, której uczestnicy domagają się wyznaczenia daty wygaszania eksportu paliw kopalnych oraz wstrzymania nowych projektów związanych z węglem i gazem.
Transparenty, farba i polityczny kontekst protestu
Aktywiści rozwiesili na burcie masowca duży transparent z przesłaniem skierowanym do władz Australii: „Wycofywać węgiel i gaz”. Był to element blokady Rising Tide People’s Blockade, której uczestnicy domagają się wyznaczenia terminu odejścia od paliw kopalnych oraz wstrzymania zgód na nowe projekty związane z węglem i gazem.
Akcja zbiegła się w czasie z podpisaniem przez Australię Deklaracji z Belém podczas COP30 w Brazylii. Greenpeace podkreśla, że zobowiązania złożone na forum międzynarodowym pozostają w sprzeczności z utrzymywaniem wysokiego poziomu eksportu surowców energetycznych.
Udział artystów i wsparcie społeczne
W proteście uczestniczyli także australijscy muzycy Oli i Louis Leimbach z zespołu Lime Cordiale. Według Oli’ego obecność artystów miała podkreślić, że ruch klimatyczny obejmuje różne środowiska społeczne. Zwrócił uwagę, że akcja Greenpeace stała się naturalnym przedłużeniem koncertu zorganizowanego w ramach Rising Tide, który zgromadził wielu zwolenników działań na rzecz ochrony klimatu.
Wśród osób, które wspięły się na pokład masowca, znalazła się również lekarka i aktywistka Greenpeace dr Elen O’Donnell. W swoim oświadczeniu wskazała na skutki katastrof klimatycznych obserwowane w pracy zawodowej oraz podkreśliła, że Australia jako trzeci największy eksporter paliw kopalnych na świecie ponosi szczególną odpowiedzialność za ich konsekwencje.
Skala protestu była na tyle duża, że lokalna policja zatrzymała ponad 140 osób płynących na kajakach i pontonach, które brały udział w blokadzie podejścia do portu, wśród nich również nieletnich. Organizatorzy określili działania jako „konieczne i pokojowe”, natomiast krytycy podkreślali rosnące ryzyko eskalacji oraz zakłócenia pracy największego portu węglowego świata.
Szerszy kontekst: napięcie między polityką energetyczną a oczekiwaniami społecznymi
Incydent w Newcastle wpisuje się w rosnącą liczbę protestów wymierzonych w infrastrukturę powiązaną z paliwami kopalnymi. Australia, mimo deklaracji składanych na arenie międzynarodowej, pozostaje jednym z głównych eksporterów węgla na rynki azjatyckie. Działania aktywistów pokazują, że presja społeczna na przyspieszenie transformacji energetycznej staje się coraz bardziej zauważalna.
Podobne napięcia pojawiają się także w innych regionach świata, gdzie troska o środowisko zderza się z realiami gospodarki oraz sytuacją na rynku pracy. Europejskie doświadczenia potwierdzają, jak trudne bywa pogodzenie ambitnych celów klimatycznych z rosnącymi kosztami życia. W Australii sytuacja pozostaje szczególnie złożona, ponieważ przemysł wydobywczy jest jednym z fundamentów lokalnych gospodarek.
Wypowiedź Billa Gatesa i globalna dyskusja o transformacji
„Chociaż zmiana klimatu dotknie najuboższych najmocniej, dla wielu z nich nie będzie jedynym ani największym zagrożeniem” – przypomniał niedawno Bill Gates, komentując tempo światowej transformacji energetycznej. Wskazał, że debata zbyt często koncentruje się wyłącznie na emisjach, pomijając kwestie społeczne takie jak dostęp do energii, ubóstwo czy brak możliwości rozwoju.
Jego zdaniem skuteczna polityka klimatyczna wymaga nie tylko redukcji emisji, lecz także inwestycji w rozwiązania poprawiające jakość życia. Zwrócił uwagę, że postęp technologiczny sprawił, iż globalne prognozy emisji są dziś mniej pesymistyczne niż dekadę temu.
Protest Rising Tide, który dzieli opinię publiczną
Choć dla uczestników Rising Tide była to forma obywatelskiego sprzeciwu, wielu mieszkańców regionu oceniło akcję jako przykład radykalizmu uderzającego w lokalną gospodarkę i miejsca pracy. W debacie publicznej pojawiły się głosy, że blokowanie statków nie rozwiązuje żadnego z realnych problemów klimatycznych, natomiast wzmacnia napięcia społeczne.
Wydarzenia w Newcastle pokazały, że spór między aktywizmem klimatycznym a ekonomicznym fundamentem tego kraju pozostaje nierozstrzygnięty i z zapewne jeszcze będzie powracał w w takiej lub podobnej formie.
