Newsletter Subscribe
Enter your email address below and subscribe to our newsletter
Precyzyjne uderzenia bombowców B-2 w Irańskie cele
Wczoraj wieczorem amerykańskie lotnictwo oraz okręty US Navy przeprowadziły ataki na irańskie obiekty nuklearne. Jak zapewnił Biały Dom, bomby penetrujące GBU‑57 oraz pociski manewrujące Tomahawk miały „całkowicie i kompletnie zniszczyć” wyznaczone cele.
W artykule
Do ataku użyto bombowców B‑2A Spirit oraz okrętów US Navy rozmieszczonych na wodach Bliskiego Wschodu. Czy decyzja prezydenta Trumpa opierała się na rzetelnych danych wywiadowczych, czy – jak przed inwazją na Irak – na przekonaniu, którego nigdy nie potwierdzono?
Trump potwierdza atak na obiekty nuklearne w Iranie
Decyzja o ataku zapadła już w środę, podczas narady z doradcami ds. bezpieczeństwa narodowego. Choć jeszcze w czwartek prezydent Trump deklarował, że Iran ma dwa tygodnie na negocjacje, jak ujawnił „The Atlantic”, była to jedynie zagrywka dezinformacyjna.
W sobotnim wystąpieniu towarzyszyli prezydentowi USA najbliżsi współpracownicy: wiceprezydent J.D. Vance, sekretarz stanu Marco Rubio oraz szef Pentagonu Pete Hegseth. „Albo będzie pokój, albo tragedia dla Iranu” – oświadczył Trump. Bombardowania zostały skoordynowane z izraelskimi atakami zbrojnymi, co miało podkreślić determinację Waszyngtonu.
21 czerwca amerykańskie lotnictwo, działając na podstawie rozkazu prezydenta, przeprowadziło serię uderzeń na trzy irańskie obiekty nuklearne: ośrodki Fordow, Natanz oraz centrum technologiczne w Isfahanie. Wszystkie zostały wcześniej wskazane jako potencjalne miejsca wzbogacania uranu do celów wojskowych.
Ukryte obiekty nuklearne w górach
Ze względu na swoją konstrukcję, zakład wzbogacania uranu w Fordow został ulokowany głęboko pod ziemią – według dostępnych informacji nawet kilkadziesiąt metrów pod powierzchnią skalistych gór w rejonie miasta Kom. Kompleks wzmocniono dodatkowymi warstwami betonu i stali, co znacząco utrudnia jego zniszczenie z wykorzystaniem konwencjonalnych środków rażenia.
Izrael, który od lat alarmuje o zagrożeniu ze strony irańskiego programu jądrowego, nie dysponuje bombami penetrującymi ani samolotami zdolnymi do ich przenoszenia – w efekcie nie jest w stanie skutecznie razić celów tak zabezpieczonych jak Fordow.
Tymczasem Siły Powietrzne Stanów Zjednoczonych użyły bombowców B‑2A Spirit, zdolnych do przenoszenia bomb GBU‑57 Massive Ordnance Penetrator – zaprojektowanych właśnie do niszczenia silnie ufortyfikowanych struktur ulokowanych głęboko pod ziemią.
To właśnie sprawia, że tylko USA posiadają obecnie realne możliwości skutecznego ataku na cele takie jak Fordow – dotąd postrzegane przez świat jako twierdzę nie do zdobycia.
Uderzenie z powietrza. B-2 Spirit, Tomahawki i lotniskowce w działaniach zbrojnych przeciw Iranowi
Choć decyzja prezydenta Trumpa została ogłoszona dopiero w środę, z medialnych doniesień wynika, że przygotowania do operacji rozpoczęły się znacznie wcześniej. Wzmożona aktywność wojskowa w bazach na Bliskim Wschodzie oraz na Diego Garcia, o której pisaliśmy wcześniej na naszym portalu, już kilka tygodni temu wskazywała na zbliżające się działania zbrojne. Kwestia tego, czy bombowce startowały stamtąd z bombami GBU‑57 na pokładzie, zapewne pozostanie niejasna przez kolejne dekady. W ramach wczorajszych uderzeń każdy z bombowców miał zrzucić po dwie bomby penetrujące GBU‑57 Massive Ordnance Penetrator. W przypadku Fordow użyto sześciu maszyn, które łącznie zrzuciły dwanaście takich ładunków. Z kolei ośrodek w Natanz został zaatakowany przez jednego bombowca zrzucając dwie bomby GBU‑57.
W działaniach uczestniczyły dwie lotniskowcowe grupy uderzeniowe – USS Carl Vinson oraz USS Nimitz – których obecność znacząco wzmocniła zdolności projekcji siły Stanów Zjednoczonych na wodach Zatoki Omańskiej i Morza Arabskiego. To właśnie z okrętów wojennych wchodzących w skład tych zespołów US Navy przeprowadzono równoległe do nalotów uderzenia, wykorzystując około 30 pocisków manewrujących Tomahawk.
Mit irańskiej bomby atomowej. Prawda czy wygodna iluzja?
Na pierwszy rzut oka to kolejny pokaz siły amerykańskiego kompleksu militarnego. Lotniskowce, bombowce strategiczne, precyzyjne uderzenia. Jednak prawdziwe pytanie brzmi: czy te działania są odpowiedzią na realne zagrożenie, czy może elementem konsekwentnie podtrzymywanej od lat narracji o konieczności interwencji?
Od ponad dwóch dekad powraca ostrzeżenie: Iran jest o krok od zdobycia broni jądrowej. Choć teza ta była podnoszona przez kolejne administracje i think tanki, dotąd nie przedstawiono wiarygodnych dowodów na ukończenie przez Teheran prac nad głowicą nuklearną.
Coraz więcej osób, w tym zachodnie media mainstreamowe, zaczyna kwestionować sens tej narracji. Bo czy naprawdę logiczne jest twierdzenie, że ktoś od lat „jest o krok” od stworzenia bomby atomowej – i nadal tego nie zrobił? Jak długo można być o krok, nie stawiając żadnego jednoznacznego dowodu? Jak zauważa niemiecki Der Spiegel:
Rzekome dowody, że Iran opracuje wkrótce bombę atomową, nie stanowią wystarczającego powodu do wojny. Izrael nie przeprowadza w Iranie uderzenia prewencyjnego w celu zapobieżenia bezpośredniemu atakowi.
Izrael, od lat traktujący irański program jako zagrożenie, konsekwentnie dążył do wciągnięcia USA w konflikt zbrojny. Dzięki presji politycznej i współpracy operacyjnej doprowadził do sytuacji, w której odpowiedzialność za eskalację ponosi Waszyngton. Choć Izrael nie pociągnął za spust, to odegrał kluczową rolę w tym, że zrobił to ktoś inny.
Warto przypomnieć inwazję na Irak z 2003 roku – uzasadnianą istnieniem broni masowego rażenia, której nigdy nie odnaleziono. Tamta pomyłka kosztowała życie tysięcy żołnierzy i dziesiątek tysięcy cywilów. Dziś historia może się powtórzyć.
Bombowce B-2A Spirit nad irańskim Fordow nie pojawiły się z powodu potwierdzonych informacji, lecz przypuszczeń. Gdy hipoteza staje się podstawą decyzji o użyciu siły, trudniej odróżnić rzeczywiste zagrożenie od politycznego konstruktu.
Czy w świecie, w którym podejrzenie wystarcza do rozpoczęcia działań zbrojnych, dowody wciąż mają znaczenie?
Autor: Mariusz Dasiewicz
Powiązane wpisy
-
Costa de la Luz – słoneczne wybrzeże na końcówkę listopada
Gdy w polskich portach, zakładach stoczniowych oraz fabrykach po prawie trzech miesiącach jesiennej harówki większość zdążyła już zapomnieć, jak pachnie ciepłe powietrze nad morzem, tydzień nad andaluzyjskie „Wybrzeże Światła” Costa de la Luz staje się nie kaprysem, lecz sensowną inwestycją przed grudniowym maratonem.
W artykule
Costa de la Luz pod koniec listopada: południowe wybrzeże Hiszpanii, które wciąż pachnie latem
Costa de la Luz to kawałek Atlantyku, który uparcie udaje późne lato, kiedy u nas listopad dawno zaciągnął niebo szarą płachtą. Między Kadyksem a Huelvą ciągną się szerokie, jasne plaże, za plecami białe miasteczka, przed oczami horyzont aż po Portugalię. W dzień termometry pokazują w okolicach 19–21°C, woda ma mniej więcej tyle, ile Bałtyk w lipcu, a słońce potrafi świecić po kilka godzin dziennie, jakby nikt mu nie powiedział, że sezon już się skończył.
Tymczasem w naszym kraju od niemal trzech miesięcy trwa zupełnie inny świat. Suwnice chodzą od świtu, w dokach nie ma dnia bez spawania, a kolejne palenie blach czeka już w grafiku. Na terminalach zmiana goni zmianę, offshore chce wszystko „na wczoraj”, a marynarka trzyma swoje harmonogramy. Podobnie wygląda to na lądzie. W hutach piece idą pełną mocą, w zakładach produkcyjnych kolejne zlecenia wjeżdżają jedno za drugim, a na budowach trwa gonitwa przed zimą.
Po wakacjach zostały pojedyncze zdjęcia w telefonie i rachunek za lody w nadmorskim barze. Większość z nas dawno weszła w tryb: „roboty jest tyle, że nawet nie ma kiedy zatęsknić za plażą”.
Czytaj więcej: Październik nad morzem: 5 spokojnych miejsc na krótki wypad
A jednak gdzieś z tyłu głowy siedzi ta myśl, która wraca właśnie teraz. Dzień zrobił się tak krótki, że wychodzimy z domu po ciemku i wracamy o zmroku, jakby ktoś wyłączył światło na całą dobę.
W dodatku przyszły pierwsze przymrozki — przez ostatnie dwie noce temperatura w wielu miejscach naszego kraju spadała poniżej zera, trawa skrzypi pod butami, a w powietrzu czuć już zapowiedź zimy. Grudzień wisi w kalendarzu jak „ciężka, zimna” chmura.
I wtedy pojawia się ta myśl: może warto na chwilę wyskoczyć tam, gdzie pod koniec listopada Atlantyk wciąż pachnie ciepłym powietrzem.
Zamiast kolejnego weekendu spędzonego między pracą a obowiązkami – kilka dni na Costa de la Luz. Rano krótki spacer w cienkim t-shircie. W południe kawa pod palmą. Wieczorem kolacja przy szumie fal, a nie przy jednostajnym hałasie sprężarek czy wentylatorów.
To mały reset dla tych, którzy część lata i prawie całą jesień przepracowali na pełnych obrotach. Wychodzili z domu o ciemku, wracali po zmroku i nawet nie mieli kiedy naprawdę złapać oddechu.
Bo jeśli jest w roku moment, żeby przypomnieć sobie, jak wygląda ciepłe słońce odbijające się na wodzie, a nie na stalowej burcie – to właśnie teraz. Szukając w sieci miejsc, gdzie listopad wciąż pachnie latem, trafiłem na cztery miejsca na południowym wybrzeżu Hiszpanii – Costa de la Luz, którymi chcę się z Tobą podzielić i na które chcę Cię po prostu zaprosić. Zapraszam
Kadyks – „Kuba Europy” na końcu półwyspu
Pierwszym miejscem, które staje przed oczami, jest Kadyks. Na mapie wygląda jak okręt zacumowany na końcu lądu – kawałek miasta wysunięty w Atlantyk tak daleko, jak tylko się da. Stare miasto siedzi na wąskim półwyspie, z trzech stron otulonym wodą. Z jednej strony masz szeroką, miejską Playa de la Victoria, z drugiej zaś bardziej kameralną La Caletę – plażę, która w filmach potrafi udawać Hawanę.
Fot. @AGolfingExp/X To miasto jest jak stworzone dla ludzi, którzy całe życie kręcą się wokół portów. Idziesz promenadą, mijasz stocznię, wstępujesz na chwilę na targ rybny, gdzie lód chrzęści pod nożami sprzedawców, a zapach morza jest mocniejszy niż w jakimkolwiek porcie kontenerowym. Wieczorem siadasz w barze na tortillitas de camarones – cienkie, chrupiące placki z małymi krewetkami, coś między przekąską a rytuałem. Do tego kieliszek chłodnego wina, szum rozmów i gdzieś w tle Atlantyk, który przypomina, po co tu właściwie przyjechałeś.
Conil de la Frontera – biała miejscowość w Andaluzji, która żyje z morza
Drugim miejscem, które w tej opowieści pojawia się od razu po Kadyksie, jest Conil de la Frontera. Conil to klasyczne andaluzyjskie miasteczko: białe domy, wąskie uliczki i długi pas piasku, który zaczyna się właściwie tuż za ostatnią zabudową. Latem bywa tu tłoczno, ale poza sezonem zostaje to, czego najbardziej brakuje ludziom przyzwyczajonym do hałasu suwnic i młotów pneumatycznych: cisza, równy szum fal i zapach smażonej ryby unoszący się znad małych barów przy plaży.
Czytaj więcej: Październik w Gdańsku. Mekka przemysłu stoczniowego i jesiennego spokoju
Te miejscowi żyją z morza – w kartach dań króluje świeży tuńczyk, kalmary, dorady, wszystko proste, bez zadęcia, jakby wrzucone na patelnię prosto z porannego połowu. To dobre miejsce na swój własny rytm dnia: rano spacer albo kąpiel na pustej plaży, w południe ryba z widokiem na wodę, a po południu kilka akapitów napisanych przy otwartym oknie, kiedy Atlantyk zagląda do środka razem z wiatrem.
Tarifa – koniec Europy i stolica wiatru
Jeśli dwa pierwsze miejsca wydają Ci się zbyt spokojne, trzecim, które wpadło mi w oko podczas internetowych poszukiwań, jest Tarifa. Tam, gdzie Atlantyk spotyka się z Morzem Śródziemnym, leży miasteczko, które żyje z wiatru. Tu przyjeżdżają kitesurferzy i windsurferzy z całej Europy, bo statystyki są bezlitosne: wieje prawie zawsze. Szeroka plaża ciągnie się kilometrami, w tle rysują się góry, a po drugiej stronie cieśniny migocze w nocy światło Afryki.
To miejsce trochę bardziej dzikie, mniej „hotelowe”, bardziej na ludzi, którzy lubią żywioł, a nie równo przystrzyżone trawniki przy basenie. Idealne, jeśli naprawdę chcesz się odciąć od stoczniowej rutyny i przypomnieć sobie, jak wygląda morze w wersji nieobudowanej nabrzeżem: fala, piasek, wiatr, szum linek od latawców nad głową. Tu trudno udawać, że morze jest tylko „tłem do pracy” – ono gra pierwszą rolę.
El Puerto de Santa María i Puerto Sherry – port, ale w wersji wakacyjnej
A na koniec – wybór, który szczególnie przyciągnął moją uwagę podczas szukania tych miejsc: El Puerto de Santa María. Jeśli brakuje Ci portowej infrastruktury, ale marzysz o niej w wakacyjnej wersji, to bardzo dobry kierunek. Miasto ma kilka plaż ciągnących się wzdłuż zatoki, a do tego marinę Puerto Sherry – z jachtami, beach barami i knajpami przy samym nabrzeżu. To trochę inny świat niż surowe przemysłowe porty: te same maszty i liny, ale zamiast dźwigów – palmy, zamiast hałasu doków – rozmowy przy stolikach. Dla kogoś z branży to ciekawa perspektywa: zobaczyć, jak wygląda „miękkie” oblicze portu, zorientowanego na turystykę i rekreację, a nie tylko przeładunek.
Czytaj więcej: Spokojna, szeroka i nadmorska. Wioska Sianożęty, która nie udaje kurortu
El Puerto de Santa María to port, który po godzinach zdejmuje roboczy kombinezon i zakłada lnianą koszulę. Z jednej strony masz Puerto Sherry – marinę z jachtami, beach barami i knajpami przy samym nabrzeżu, gdzie zamiast stukotu dźwigów słychać rozmowy i szkło stukające o blat. Kilka kroków dalej stoi kamienny Castillo de San Marcos, twierdza pamiętająca czasy, gdy wino i przyprawy wyjeżdżały stąd żaglowcami w świat. Do tego bodegi sherry, w których między rzędami beczek czujesz, że handel morski ma tu dłuższą historię niż niejedna stocznia. Idealne miejsce na dzień, w którym chcesz mieć i morze, i port, ale w wersji zdecydowanie bardziej wakacyjnej niż przemysłowej.
To wszystko działa dlatego, że klimat naprawdę pozwala uciec od polskiego, pochmurnego listopada. W połowie miesiąca temperatury w dzień trzymają 18–22°C, nocą spadają do 10–14°C. Atlantyk ma około 18-19°C, zdarzają się dni, gdy dobija do 20°C – czyli tyle, ile Bałtyk potrafi mieć w lipcu.
I tu pojawia się pytanie, które warto sobie zadać: może zamiast kolejnego weekendu w ciemnym, listopadowym rytmie, lepiej spędzić kilka dni tam, gdzie po południu wciąż można usiąść nad wodą w koszuli z krótkim rękawkiem? Może Costa de la Luz to właśnie ten moment w roku, kiedy warto pozwolić sobie na krótkie odejście od codzienności – żeby wrócić z głową lżejszą, a spojrzeniem wychodzącym poza kalendarz.
Jeśli szukasz miejsca na cichy oddech tuż przed zimą, te cztery wybrzeżne miejscowości Andaluzji naprawdę są tego warte. Może w tym roku to Ty sprawdzisz, jak wygląda koniec listopada tam, gdzie słońce wciąż pamięta o lecie?
Autor: Mariusz Dasiewicz
