Pierwsza seria typu Sampari, licząca 3 okręty, posiadała szereg wad, do których zaliczano, słabą stateczność, dużą skuteczną powierzchnie odbicia sygnał radiolokacyjnego, problemy z systemami liczności i obserwacji technicznej wynikające z ich wzajemnych niekompatybilności elektromagnetycznej, małą autonomicznością wynoszącą tylko 8 dni, brakiem stabilizatorów przechyłów i słabą manewrowością. Mimo to ich samodzielna budowa była dużym osiągnięciem lokalnego przemysłu. Wspomniane wady zostały usunięte lub zminimalizowane w drugiej serii, do której należy nowowcielony KRI Kerambit. Z istotnych zmian, zastosowanych na nim, warto wyróżnić zamianę chińskich stacji radiolokacyjnych: SR-47 (wykrywanie celów) i TR-47 (kontrola ognia) na systemy duńskiej firmy Terma. Są to odpowiednio stacja Terma SCANTER 4603 i system elektrooptyczny Terma C-Fire EO. Problemy ze statecznością spowodowały że na pierwszych 2 kutrach KCR-60, zdemontowano pociski przeciwokrętowe C-705, instalując w zamian system artyleryjski NG-18 (będący chińską kopią AK-630), sprowadzając je tym samym do roli kutrów patrolowych. Kerambit , należący do wersji KCR-60M i ostatni z Batch 1, KRI Halasan, przenoszą wspomniane pociski co pozwala traktować je jako kutry rakietowe. Zestaw uzbrojenia obu wariantów dopełniają: armata morska Boforsa kal. 40 mm i 2 armaty kal. 20 mm produkcji Denel’a. Okręty tego typu posiadają wyporność 480 ton, długość 59,8 m., szerokość 8,1 m., napęd w postaci 2 silników wysokoprężnych MTU 20V 4000M73L, prędkość maksymalną 28 węzłów, zasięg 2400 mil morskich i załogę liczącą 43 osoby.
Indonezyjskie plany dotyczące okrętów typu KCR-60/60M opiewają na 18 jednostek.
Podpis TW