Indonezyjska flota (Tentara Nasional Indonesia – Angkatan Laut: TNI-AL) użytkuje obecnie 4 okręty podwodne: 3 nowe typu Nagapasa (czyli wersji rozwojowej, licencyjnego niemieckiego typu 209-1200, budowanego w Korei Południowej, znanego też jako typ Jang Bogo) oraz jeden stary KRI Cakra (typ 209-1300). Do typu Cakra należał utracony w kwietniu b.r. KRI Nanggala i właśnie lukę po utraconych wraz z nim możliwościach ma wypełnić przewidziany do zakupu okręt używany. Jego pozyskanie ma zaspokoić potrzeby TNI-AL oczekującej na kolejne trzy OOP typu Nagapasa, których budowa została uzgodniona w umowie zawartej z Daewoo i lokalną PT PAL w roku 2019, a której realizacja została, ze względu na kryzys COVID’owy zawieszona.
Nowy program o nazwie Interim Readiness Submarine Class (IRSC), przypominać może polskie plany pozyskania „zdolności pomostowej” w dziedzinie OOP. Podobnie jak my, Indonezyjczycy muszą znaleźć oferenta dysponującego tej klasy okrętem (okrętami), zainteresowanego ich eksportem. Podany budżet programu IRSC pozwala domniemywać, że TNI-AL może być zainteresowana nie jednym a dwoma lub trzema okrętami używanymi. Problemem jest jednak mała dostępność tej klasy na „rynku wtórnym”. Sytuacja Indonezyjczyków jest jednak, mimo pozornego podobieństwa, różna od sytuacji MW RP, gdyż TNI-AL dysponuje już nowoczesnymi jednostkami tej klasy, oraz doświadczeniem z eksploatacji starszego ich wariantu. Można też z duża dozą prawdopodobieństwa założyć że TNI-AL będzie zainteresowana transferem OOP należących do rodziny 209, właśnie ze względu na wspomniane uwarunkowania, oraz posiadaną bazę szkoleniową i system wsparcia logistycznego. Tym samym nie jest skazana (jak to ma miejsce w przypadku MW RP) na wprowadzenie do linii całkowicie nowego typu okrętu przejściowego, w oczekiwaniu na nowe okręty. Z tej sytuacji wynika jednak mniejsza możliwość wyboru używanych jednostek. Obecnie podobnymi okrętami, które są zastępowane nowszymi. dysponują: Turcja, Korea Południowa, Brazylia oraz Grecja. Z tych wymienionych prawdopodobne może być zaoferowanie używanych OOP przez Koreę (w powiązaniu ze wznowieniem zawartego kontraktu na nowe jednostki) i Turcję (która w przeszłości oferowała używane 209 oraz nowe 214). Oba warianty są prawdopodobne i oba mogłyby się wiązać z zaangażowaniem PT PAL w proces modernizacji tych jednostek.
Przypadek Indonezji pokazuje w jaki sposób przemyślana polityka pozyskania OOP (mimo tragedii związanej z utratą jednego okrętu), zbudowała w kraju zdolności operacyjne oraz przemysłowe w zupełnie nowym Indonezyjczykom zakresie.
Podpis Tomasz Witkiewicz