Newsletter Subscribe
Enter your email address below and subscribe to our newsletter

PGZ Stocznia Wojenna odzyskuje wigor. Po latach upadłości przedsiębiorstwo przechodzi głęboką modernizację. Obecnie stocznia realizuje remonty i buduje częściowo wyposażony kadłub okrętu wywiadowczego dla szwedzkiej marynarki wojennej. Pracownicy dostają wyższe pensje, a na horyzoncie rysują się nowe kontrakty.
W artykule
Sytuacja PGZ Stoczni Wojennej dowodzi, że wykupienie przedsiębiorstwa dawnej Stoczni Marynarki Wojennej od syndyka i włączenie firmy do Polskiej Grupy Zbrojeniowej było decyzją trafną. Minęło raptem kilka miesięcy od przejęciu stoczni, a spółka z miesiąca na miesiąc wchodzi na coraz wyższe obroty.
W czerwcu br. na terenie PGZ Stoczni Wojennej ruszyła budowa okrętu rozpoznania radioelektronicznego dla Marynarki Wojennej Królestwa Szwecji. Prace realizuje konsorcjum Stoczni Remontowej Nauta oraz PGZ Stoczni Wojennej. Obie firmy należą do grupy PGZ. Jeszcze w ubiegłym roku szwedzki koncern obronny Saab zlecił budowę częściowo wyposażonego kadłuba jednostki Naucie, ale po tym, jak rodzina stoczni działających pod szyldem PGZ się powiększyła, do projektu przystąpiła Stocznia Wojenna.
Okręt będzie mierzył 74 m długości, a jego wyporność będzie wynosić 2,2 tys. ton. W czerwcu prezes Stoczni Wojennej Konrad Konefał mówił, że położenie stępki pod budowę okrętu „otwiera nowy rozdział” w historii spółki. Przypomniał, że ostatnia stępka została położna w stoczni ponad 10 lat temu.
Zobacz też: Francuska współpraca przemysłowa w kraju użytkownika. Czy to właściwy przykład dla Polski?
– Wspólnie z Nautą zbudujemy okręt niemal w całości, bo tylko specjalistyczne urządzenia związane z detekcją sygnału, kryptografią, co jest strzeżone przez stronę szwedzką, zostaną zamontowane w Karlskronie – mówił wówczas szef Stoczni Wojennej.
Wraz z przedsiębiorstwem dawnej Stoczni Marynarki Wojennej obecna Stocznia Wojenna przejęła także niedokończony projekt budowy okrętu patrolowego ORP Ślązak. Pod koniec czerwca podpisano umowę na dokończenie jednostki. Za prace odpowiada konsorcjum spółek Polska Grupa Zbrojeniowa oraz PGZ Stocznia Wojenna. Przy okazji podpisania umowy ministerstwo obrony zapowiedziało, że według przyjętego harmonogramu prac przekazanie Ślązaka marynarce wojennej ma nastąpić w marcu przyszłego roku.
Ślązak mierzy 95 m długości i 13 m szerokości. Jego wyporność to 1,8 tys. ton. MON podało, że zestaw uzbrojenia, który finalnie znajdzie się na wyposażeniu okrętu, będzie następujący: armata okrętowa OTO Melara kal. 76 mm, dwa działka Marlin-WS kal. 30 mm, cztery wyrzutnie pocisków przeciwlotniczych krótkiego zasięgu Grom oraz cztery karabiny maszynowe 12,7 mm.
Zobacz też: Port Gdynia rośnie razem z przeładunkami. Wielkie inwestycje.
– Od momentu podpisania umowy z Inspektoratem Uzbrojenia potrzebujemy kilku miesięcy na zakończenie prac stoczniowych i wyjście w próby morskie. Do zrobienia zostało już niewiele. Wszystkie systemy zostały już niemal w całości zamontowane, pozostały prace uruchomieniowe. Spodziewam się, że próby morskie, o ile pogoda będzie sprzyjała, rozpoczną się jesienią tego roku. Dadzą one odpowiedź czy okręt jest gotowy czy też trzeba będzie wykonać jakieś prace naprawcze. Od tego zależy termin zdania okrętu i jego wejścia do służby – w wywiadzie dla Portalu Stoczniowego w czerwcu mówił prezes PGZ Stoczni Wojennej Konrad Konefał.
W sumie stocznia realizuje więc szereg projektów stoczniowych o różnym stopniu zaawansowania technologicznego. Oprócz dokończenia Ślązaka i budowy kadłuba okrętu dla szwedzkiej marynarki, PGZ Stocznia Wojenna prowadzi prace serwisowo-remontowe czterech okrętów służących pod polską banderą. Chodzi o fregatę rakietową ORP Generał Kazimierz Pułaski, okręt ratowniczy ORP Piast, trałowiec ORP Śniadrwy oraz okręt transportowo-minowy ORP Lublin.
– Aktualnie przygotowujemy się do realizacji trzech dużych kontraktów remontowo-modernizacyjnych. Chodzi o okręty ORP Kontradmirał Xawery Czernicki, ORP Generał Tadeusz Kościuszko oraz ORP Arctowski. Ministerstwo obrony podjęło decyzję o remontach tych okrętów i już jesteśmy na etapie negocjacji w postępowaniach o udzielenia zamówienia. Stocznia Wojenna jest dedykowana do realizacji tych kontraktów w trybie ochrony podstawowego interesu bezpieczeństwa państwa. Spodziewamy się wejścia tych jednostek do Stoczni w drugim półroczu tego roku – w czerwcowym wywiadzie dla Portalu Stoczniowego podkreślał prezes Stoczni Wojennej Konrad Konefał.
Zobacz też: Raport „Polski Przemysł Stoczniowy: między bezpieczeństwem a rozwojem gospodarczym”.
PGZ Stocznia Wojenna jest także obecna w rozpisanym przez Komendę Portu Wojennego w Gdyni postępowaniu przetargowym na modernizację wyposażenia hydroakustycznego okrętu podwodnego ORP Orzeł. Jak już pisaliśmy na Portalu Stoczniowym, w grze o kontrakt mogą znaleźć się trzy oferty. Wniosek o dopuszczenie do udziału w postępowaniu złożyło m.in. konsorcjum zawiązane przez Centrum Morskich Technologii Militarnych Politechniki Gdańskiej w roli lidera. Jego konsorcjantem jest właśnie PGZ Stocznia Wojenna.
Żeby podołać obecnym i nowym kontraktom, PGZ Stocznia Wojenna musi zwiększyć moce produkcyjne. Dlatego spółka podjęła szereg inwestycji w infrastrukturę stoczniową. Firma chce wrócić na pozycję lidera produkcji stoczniowej dla Marynarki Wojennej RP oraz liczącego się partnera wiodących europejskich koncernów zbrojeniowych. Pierwszy etap modernizacji stoczni jest warty ok. 50 mln zł.
Spółka już dokonała modernizacji oświetlenia w halach produkcyjnych, w których to zainstalowano energooszczędne oświetlenie ledowe z automatycznym systemem sterowania natężeniem światła. W stoczni są wykorzystywane nowo zakupione wózki widłowe, wózki akumulatorowe oraz automaty spawalnicze. Na tym jednak nie koniec, ponieważ jeszcze w tym roku, do Spółki trafią nowe spawarki inwertorowe. W najbliższym czasie planowany jest również zakup maszyn do obróbki mechanicznej, giętarki do rur sterowanej numerycznie oraz zakup dźwigu samochodowego o udźwigu do 50 ton.
Zobacz też: Szwedzki sprzęt na okrętach US Navy. Saab z nowym kontraktem.
– Dzięki modernizacji infrastruktury przemysłowej nasza stocznia stanie się bardziej wydajna. Inwestycje są także okazją do modyfikacji i unowocześnienia zarządzania produkcją oraz pracami remontowo-konserwacyjnymi – mówi Karol Świtała, szef działu produkcji PGZ Stoczni Wojennej. – Nowe maszyny i urządzenia stoczniowe rozszerzają także kompetencje naszej stoczni, dzięki czemu zyskuje ona szersze możliwości kooperacji z podmiotami zewnętrznymi. Robotyzacja i automatyzacja pewnych procesów pozwala na przesunięcie części pracowników do innych zadań, co z kolei przekłada się na lepsze wykorzystanie czasu pracy. Ponadto, wraz z dostawą i montażem nowego sprzętu stoczniowego odbywają się szkolenia dla pracowników do obsługi zakupionych urządzeń. Dzięki zrealizowanym inwestycjom park maszynowy Stoczni Wojennej w wybranych obszarach osiągnie poziom światowy – dodaje.
W czerwcu PGZ Stocznia Wojenna uruchomiła akcję rekrutacyjną. Jak czytamy w komunikatach spółki, przedsiębiorstwo szuka ponad 100 nowych ludzi. Chodzi o pracowników niemal wszystkich specjalności stoczniowych. Spółka szuka technologów i projektantów, a także spawaczy, monterów, elektromonterów, elektryków, rurarzy, malarzy, elektroników, automatyków.
Tylko w okresie od stycznia do czerwca bieżącego roku wynagrodzenia pracowników produkcyjnych PGZ Stoczni Wojennej wzrosły średnio o ok. 220 złotych „na rękę”. Trend jest przy tym wyraźnie rosnący, a dzięki pozyskanym kontraktom należy się spodziewać, że do końca 2018 roku średni poziom płac wzrośnie o kolejną kwotę odczuwalną w portfelach pracowników.
Co więcej, w lipcu pracownikom PGZ Stoczni Wojennej zostały wypłacone pierwsze nagrody kwartalne. Na razie objęły miesiące maj i czerwiec, średnio było to ok. 15 proc. miesięcznej pensji. W kolejnych, już pełnych kwartałach będzie to ok. 25 proc. To duża zmiana w spółce, ponieważ przez wszystkie lata pozostawania stoczni w stanie upadłości likwidacyjnej żadne premie nie były wypłacane.
Jedną z pierwszych decyzji po przejęciu majątku dawnej Stoczni Marynarki Wojennej przez spółkę PGZ Stocznia Wojenna było wprowadzenie modyfikacji w systemie zarządzania przedsiębiorstwem oraz w systemie wynagradzania pracowników. Wypłacenie im pierwszych od lat nagród kwartalnych było możliwe dzięki wprowadzeniu systemu zarządzania przez cele.
Zobacz też: TKMS wraca do gry o miliardowe zamówienie na nowe fregaty.
– System premiowy wprowadzony przez spółkę ma charakter motywacyjny. Każdemu z działów pracowniczych wytyczany jest cel kwartalny do zrealizowania. Z jego realizacji rozliczane są zarówno całe działy, jak i poszczególni pracownicy. Decyzja o przyznaniu premii oraz ich wysokości zależy od kwartalnych wyników spółki, które z kolei uwarunkowane są przez efektywność pracy poszczególnych zespołów, ale również przez pracowników indywidualnie. Jako firma doceniamy indywidualny wkład pracownika w budowanie wyników spółki – tłumaczy Konrad Konefał, prezes PGZ Stoczni Wojennej.
Ponadto w PGZ Stoczni Wojennej trwają prace nad wprowadzeniem nowego systemu wynagradzania w oparciu o wartościowanie stanowisk pracy. W kolejnych miesiącach planowane są dalsze wzrosty wynagrodzeń zasadniczych. Już w sierpniu będą dotyczyły pracowników produkcyjnych, projektantów, konstruktorów i technologów.
– Wprowadzanie znaczących zmian w systemie zarządzania stocznią, a także modyfikacja systemu wynagradzania pracowników, to elementy komplementarne względem modernizacji infrastruktury przemysłowej, którą obecnie realizujemy – mówi Konrad Konefał.
Podpis: łp
Przemysł stoczniowy – więcej wiadomości na ten temat znajdziesz tutaj.

W środę, 28 listopada, w Świnoujściu odbędą się centralne uroczystości Święta Marynarki Wojennej. W tle tego wydarzenia narasta oczekiwanie na ogłoszenie decyzji w programie Orka. Zbieżność terminów nie wydaje się przypadkowa, ponieważ wybór dostawcy nowych okrętów podwodnych może zostać ogłoszona właśnie tego dnia. Stawka jest wysoka, gdyż Polska stoi wobec największego kryzysu bezpieczeństwa od 1945 roku.
W artykule
No i doczekaliśmy się. Informacja, na którą czekała cała Polska, obiegła kraj w kilka minut. Z przekazów Ministerstwa Obrony Narodowej wynika, że kluczowa narada w sprawie programu Orka ruszyła wczoraj około godziny 16.00. Wicepremier i szef MON, Władysław Kosiniak-Kamysz, zebrał zespół odpowiedzialny za ocenę wszystkich ofert. To właśnie ta grupa – co potwierdzano już wcześniej – przygotowała wariantowe rekomendacje, które trafią pod obrady Rady Ministrów.
Rząd zapowiedział, że ostateczna decyzja zostanie podjęta do końca listopada, prawdopodobnie w dniu Święta Marynarki Wojennej. W praktyce oznacza to, że ciężar rozstrzygnięcia został przeniesiony na szczebel międzyrządowy. Partner wybrany w programie Orka ma zostać wskazany w formule porozumienia państwo–państwo, co podnosi rangę decyzji i odróżnia ją od postępowań realizowanych w ostatnich latach.
W tegorocznych obchodach uczestniczyć bedą okręty 3. Flotylli Okrętów z Gdyni, w tym ORP Orzeł – ostatni okręt podwodny pozostający w służbie. Jego obecność będzie miała wymiar symboliczny i przypominać będzie o realnym stanie polskich zdolności podwodnych. ORP Orzeł, zbudowany w 1985 roku, od lat zmaga się z naprawami i konserwacjami, co sprawia, że każda kolejna wizyta na morzu wiąże się z ogromnym wysiłkiem załogi i zaplecza technicznego.
Czytaj więcej: TKMS: chcemy, by Polska dołączyła do podwodnej potęgi Europy
Włączenie ORP Orzeł do składu sił reprezentujących Marynarkę Wojenną podczas święta potęguje oczekiwanie na przełom, ponieważ to właśnie brak nowych jednostek doprowadził do sytuacji, w której Polska może utracić zdolności podwodne w sposób całkowity – i to na lata.
Program Orka trwa już niemal trzy dekady, choć potrzeba pozyskania nowych okrętów podwodnych była oczywista jeszcze pod koniec lat dziewięćdziesiątych. Przez lata kolejne dokumenty, założenia i zapowiedzi nie przekładały się na realne działania. W efekcie narastała luka, która z każdym rokiem stawała się coraz trudniejsza do odrobienia. Dziś jesteśmy w punkcie, w którym brak decyzji blokuje nie tylko rozwój zdolności podwodnych, lecz całą architekturę bezpieczeństwa na morzu.
Jednocześnie obecna sytuacja geopolityczna nie pozwala na dalszą zwłokę. Polska infrastruktura krytyczna na Bałtyku – gazociągi, podmorskie kable energetyczne, Naftoport, terminal LNG oraz planowany FSRU – tworzy sieć połączeń o znaczeniu fundamentalnym dla bezpieczeństwa energetycznego naszego państwa. Bez nowoczesnych okrętów podwodnych nie jesteśmy w stanie jej skutecznie chronić ani w czasie pokoju, ani w warunkach podwyższonego ryzyka, co wielokrotnie podkreślano w analizach dotyczących bezpieczeństwa na morzu.
Czytaj też: Czy hiszpańskie okręty podwodne typu S-80 to dobra propozycja dla Polski?
Z perspektywy wojskowej wnioski są od lat niezmienne:
dopóki Polska nie będzie dysponować co najmniej trzema nowoczesnymi okrętami podwodnymi, nie zbudujemy wiarygodnego systemu odstraszania na wodach, które każdego dnia stają się kluczowe dla naszego bezpieczeństwa.
Rzecznik rządu podkreślał, że w obecnym modelu rekomendacje dotyczące Orki muszą powstać przy współpracy MON, Ministerstwa Finansów, Ministerstwa Aktywów Państwowych oraz Ministerstwa Rozwoju. Miało to zapewnić spójność zarówno w warstwie finansowej, jak i przemysłowej. Co ważne, żadna ze stron składających ofertę – Korea Południowa, Francja, Hiszpania, Niemcy wraz z Norwegią, Szwecja oraz Włochy – nie była w tym procesie traktowana w sposób uprzywilejowany. I to akurat w tak dużych programach powinno być standardem, bo tylko przejrzysta procedura daje gwarancję, że wybór będzie służył zarówno Marynarce Wojennej, jak i całemu państwu.
Wszystkie poważne analizy branżowe wskazują jednoznacznie, że od momentu podpisania umowy do chwili osiągnięcia gotowości bojowej pierwszego okrętu mija zwykle do 10 lat. Wynika to z:
Wbrew pozorom dla wielu osób, które od lat śledzą tematykę morską i rozumieją realne potrzeby obronne państwa z kierunku morskiego, obecna sytuacja nie jest wyłącznie powodem do satysfakcji. To jedna z najbardziej bolesnych informacji, bo choć powinniśmy cieszyć się, że decyzja w programie Orka wreszcie dojrzała, to jednocześnie trudno zaakceptować fakt, że proces ten trwa tak długo.
Czytaj również: Polska z okrętem podwodnym w 2028 roku. Czy to realne?
W momencie najpoważniejszego kryzysu bezpieczeństwa od zakończenia II wojny światowej stoimy przed dylematem, którego można było uniknąć, gdyby decyzje zapadały w odpowiednim czasie. Trudno o pełną radość, skoro dopiero teraz próbujemy nadrobić lata zaniedbań, a każdy miesiąc opóźnienia oddala nas od odbudowy zdolności, których nigdy nie powinniśmy tracić.
Dlatego decyzja o zakupie okrętów podwodnych za dekadę to w praktyce decyzja o bezpieczeństwie państwa w połowie lat trzydziestych. Jeżeli proces zostanie ponownie przeciągnięty, Polska wejdzie w okres największego od II wojny światowej zagrożenia bez zdolności podwodnych, bez odpowiedniego rozpoznania i bez narzędzi odstraszania.
W czasie tak poważnego kryzysu bezpieczeństwa brak jednoznacznych decyzji również nie działa na naszą korzyść, bo potrzebujemy okrętów podwodnych zdolnych do realnych działań bojowych, a nie perspektywy ich wejścia do służby za kilkanaście lat. Jeżeli wybierzemy jednostki, które trafią do linii dopiero w połowie kolejnej dekady i nie zabezpieczymy rozwiązania pomostowego, system bezpieczeństwa morskiego może się rozpaść w najgorszym możliwym momencie.
Wszystko to sprawia, że tegoroczne Święto Marynarki Wojennej staje się wydarzeniem o zupełnie innym ciężarze niż zwykle. Święto 28 listopada nigdy nie miało tak dużego ładunku emocjonalnego, jak w tym roku. Obecność ORP Orzeł i przekazane MON rekomendacje Zespołu Zadaniowego sprawiają, że środowe uroczystości mogą stać się wydarzeniem o znaczeniu wykraczającym poza typową oprawę ceremonii. Jeśli decyzja o programie Orka rzeczywiście zostanie ogłoszona 28 listopada, będzie to wyraźny sygnał, że Polska poważnie traktuje swoją obecność na Bałtyku.
Czytaj też: Włoska propozycja w programie Orka. Czy Fincantieri ma mocne argumenty?
Niezależnie od tego, która oferta zostanie ostatecznie wskazana, pozostaje życzyć Marynarce Wojennej i wszystkim obywatelom naszego kraju, aby wybrany partner był w stanie przekazać nowe okręty podwodne w możliwie najkrótszym terminie. Tylko w ten sposób będzie można czuć się bezpieczniej oraz odbudować ciągłość zdolności podwodnych, utraconą przez lata odkładania decyzji na później.
Autor: Mariusz Dasiewicz