Amerykański LNG kluczem do niezależności Europy i jego wpływ na emisję CO2

W reakcji na kryzys energetyczny i napięcia z Rosją, Europa zwiększa import LNG z USA, co według portalu wnp.pl, jest świadomym krokiem w kierunku dywersyfikacji źródeł energii. Rosnący eksport amerykańskiego gazu ma kluczowe znaczenie dla zmniejszenia europejskiej zależności od Rosji, jednocześnie rzucając światło na nowe wyzwania związane z emisją CO2, gdzie technologia CCS ukazuje się jako potencjalne rozwiązanie.
Rewolucja łupkowa sprawiła, że Stany Zjednoczone szybko zdominowały rynek LNG, stając się jego kluczowym graczem. Prognozy wskazują, że do końca 2023 r. USA dostarczą około 124 mld m3 LNG, co umocni ich pozycję lidera na światowym rynku. Francja, Wielka Brytania, Hiszpania, Holandia, a nawet Polska, to tylko niektóre z krajów, które zwiększyły import amerykańskiego gazu.
Jednak, jak zauważa agencja Reuters, wzrost eksportu LNG wiąże się z poważnymi konsekwencjami środowiskowymi. Emisje dwutlenku węgla z amerykańskich instalacji LNG wzrosły dramatycznie – o 81 proc. w porównaniu do 2019 roku. Ograniczenie emisji jest wyzwaniem ale i pożądanym kierunkiem działań związanym z dążeniem do zrównoważonego rozwoju i ograniczeniem wpływu na klimat.
W świetle tych wyzwań, technologie CCS nabierają na znaczeniu, choć wciąż otacza je wiele pytań dotyczących wykonalności i skuteczności na większą skalę. Dodatkowo wycieki metanu na różnych etapach produkcji i dystrybucji LNG dodatkowo komplikują sytuację, zwiększając jego negatywny wpływ na środowisko.
Czytaj więcej: https://portalstoczniowy.pl/orlen-zwieksza-strategiczne-rezerwy-nowe-odkrycie-na-szelfie-norweskim/
Technologia CCS (Carbon Capture and Storage – wychwytywanie i składowanie dwutlenku węgla) stanowi jedno z najbardziej obiecujących rozwiązań w zakresie redukcji emisji gazów cieplarnianych w przemyśle LNG. Aktualne badania skupiają się na zwiększeniu efektywności procesów wychwytywania CO2, minimalizacji kosztów operacyjnych tych instalacji oraz zapewnieniu bezpieczeństwa długoterminowego składowania.
Na świecie funkcjonuje już kilka instalacji CCS, które demonstrują praktyczną wykonalność tej technologii, choć wciąż jest ona na etapie rozwoju. Prognozy wskazują, że przy postępach w technologii materiałowej, zwiększeniu skali operacji oraz wsparciu regulacyjnym i finansowym, CCS może odegrać kluczową rolę w zmniejszaniu śladu węglowego przemysłu LNG, stając się integralną częścią strategii klimatycznych wielu krajów i firm, w tym energetycznych z całego globu.
Pomimo tych wyzwań, administracja Joe Bidena wyraża gotowość do dalszego wsparcia europejskich sojuszników w obliczu sankcji nałożonych na Rosję. Jednocześnie, zarówno Departament Energii USA, jak i specjalny wysłannik ds. klimatu John Kerry, podkreślają konieczność znalezienia równowagi między potrzebami energetycznymi a ochroną środowiska.
Stany Zjednoczone w ostatnich latach przekształciły się z importera w jednego z największych eksporterów LNG (skroplonego gazu ziemnego) na świecie. Kluczowym czynnikiem tej transformacji była rewolucja łupkowa, która rozpoczęła się około 2009 roku. Innowacyjne metody wydobycia, takie jak hydrauliczne łamanie skał (fracking) i horyzontalne wiercenia, pozwoliły na dostęp do ogromnych zasobów gazu ziemnego w łupkach, które wcześniej były niedostępne z technologicznego i ekonomicznego punktu widzenia.
Konflikt na Ukrainie w 2022 roku uwydatnił strategiczną zależność Europy od dostaw gazu z Rosji, co doprowadziło do intensywnych poszukiwań alternatywnych źródeł energii. Gaz z Rosji, będący dotąd filarem europejskiego systemu energetycznego, nagle stał się przedmiotem geopolitycznego szantażu, co skłoniło państwa UE do przyspieszenia działań na rzecz dywersyfikacji dostawców gazu, mając na uwadze bezpieczeństwo energetyczne i stabilność regionu.
W tym kontekście, amerykański LNG stał się istotnym elementem europejskiej strategii dywersyfikacji. Import LNG z USA zwiększył się znacząco w ciągu ostatnich lat, co pomogło Europie zmniejszyć zależność od rosyjskiego gazu. Take działania nie tylko zwiększyły bezpieczeństwo energetyczne Europy, ale także wpłynęło na równowagę sił w geopolityce energetycznej.
Skala wzrostu eksportu LNG przez USA jest imponująca. Stany Zjednoczone, które jeszcze na początku XXI wieku importowały gaz, szybko stały się jednym z jego głównych eksporterów. To odzwierciedla nie tylko zmianę w amerykańskiej polityce energetycznej, ale także dynamikę globalnego rynku energii.Import amerykańskiego LNG zdecydowanie wpisał się w europejską narrację o poszukiwaniu przez nią stabilności i bezpieczeństwa energetycznego. Nie jest jednak wolny od konsekwencji środowiskowych, które wymagają nieustannej oceny i monitoringu.
W dalszej perspektywie, konieczne jest zaangażowanie w intensywne prace nad nowymi metodami ograniczenia śladu węglowego przemysłu LNG oraz poszukiwanie zrównoważonych alternatyw, które mogą zaoferować równie efektywne rozwiązania energetyczne przy mniejszym koszcie dla naszej planety. To powinno iść w parze z dalszymi badaniami nad ograniczaniem emisji i wychwytywania dwutlenku węgla i innych gazów cieplarnianych, w tym powstawanie instalacji CCS, oraz inwestycjami w energetykę jądrową, wodorową, termojądrową, odnawialne źródła energii, które razem stworzą bardziej kompleksowy i zrównoważony system energetyczny dla przyszłych pokoleń.
Autor: Marcin Szywała/WNP

Ostatnia fregata typu Mogami zwodowana

22 grudnia w stoczni Mitsubishi Heavy Industries w Nagasaki odbyło się wodowanie przyszłej fregaty Yoshi (FFM 12). Jednostka ta domyka pierwszą serię fregat typu Mogami budowanych dla Japońskich Morskich Sił Samoobrony. Tym samym program 30FFM w swojej pierwotnej konfiguracji osiągnął zakładany finał produkcyjny.
W artykule
Geneza programu 30FFM
Program fregat typu Mogami został uruchomiony w drugiej połowie minionej dekady jako odpowiedź na potrzebę szybkiej wymiany starzejących się niszczycieli eskortowych starszej generacji. Założeniem była budowa nowoczesnych okrętów nawodnych zdolnych do realizacji szerokiego spektrum zadań przy jednoczesnym skróceniu cyklu projektowo-produkcyjnego. W praktyce oznaczało to postawienie na wysoką automatyzację, ograniczenie liczebności załogi oraz standaryzację rozwiązań konstrukcyjnych.
Stępkę prototypowej fregaty Mogami (FFM 1) położono sześć lat temu. Od tego momentu program realizowany był w tempie rzadko spotykanym w segmencie dużych okrętów bojowych. Osiem jednostek znajduje się już w służbie, natomiast Yoshi zamyka dwunastookrętową serię przewidzianą w pierwotnym planie.
Fregata Yoshi – ostatnia z pierwszej serii
Przyszła fregata Yoshi (FFM 12) została zamówiona w lutym 2024 r., a jej wejście do służby planowane jest na początek 2027 r. Nazwa okrętu nawiązuje do rzeki w prefekturze Okayama i po raz pierwszy pojawia się w historii japońskich okrętów wojennych. Jednostka formalnie kończy realizację pierwszej transzy programu 30FFM, który pierwotnie zakładał budowę 22 fregat, lecz został zredukowany do 12.
Kontynuacja w wariancie zmodernizowanym
Zakończenie budowy Yoshi nie oznacza końca samego programu. Japonia planuje dalszą produkcję fregat w wariancie zmodernizowanym, w którym szczególny nacisk położono na rozwój zdolności w zakresie poszukiwania i zwalczania okrętów podwodnych. Ma to bezpośredni związek z sytuacją bezpieczeństwa w regionie, gdzie aktywność flot państw dysponujących rozbudowanymi siłami podwodnymi pozostaje jednym z kluczowych czynników planistycznych.
Mogami jako projekt eksportowy
Zmodernizowana wersja fregaty typu Mogami została również wybrana jako punkt wyjścia do opracowania nowych okrętów dla Royal Australian Navy. W ramach programu SEA 3000 Australia planuje pozyskanie do 11 okrętów klasy fregata, które mają zastąpić eksploatowane obecnie jednostki typu Anzac. Japońska oferta oparta na Mogami pokonała konkurencyjny projekt MEKO A200, co otworzyło kolejny etap rozmów między Canberrą a Tokio.
Departament Obrony Australii zakłada zawarcie wiążących umów handlowych w 2026 r., obejmujących zarówno współpracę przemysłową, jak i kwestie rządowe. Dla Japonii oznacza to pierwszy tak znaczący sukces eksportowy w segmencie okrętów wojennych klasy fregata.
Symboliczne domknięcie etapu
Wodowanie Yoshi ma wymiar wykraczający poza rutynowe wydarzenie stoczniowe. To wyraźny sygnał, że Japonia nie tylko odzyskała zdolność do seryjnej budowy nowoczesnych fregat w krótkim czasie, lecz także przygotowała grunt pod dalszy rozwój konstrukcji oraz jej umiędzynarodowienie. Program 30FFM osiągnął etap, na którym doświadczenia z budowy i eksploatacji pierwszej serii zaczynają realnie kształtować dalszy kierunek rozwoju tego programu w marynarce Japonii oraz wyznaczać jego kierunek eksportowy.










